Ο Ελληνικός Κινηματογράφος δεν «θυμάται» τον… χουντικό,  που μας έφερε τις υπερπαραγωγές – Έκανε «στοπ καρέ» σαν σήμερα το 1982…

Παντελής Π. Ξανθίδης |> Ήταν ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, λίγο πριν τα Χριστούγεννα του ’70, στο -υπό του μηδενός- Fribourg, όταν -εκεί λίγο πριν τη γέφυρα de Pérolles- σταματάει μία λιμουζίνα με αμερικανικά νούμερα. Ο οδηγός με ρωτάει στα αγγλικά πού μπορούν να πάνε με τον φίλο του για καφέ. Τον κοιτάω κάπως περίεργα γιατί κάποιον μου θύμιζε… Κάνω έτσι και βλέπω τον συνοδηγό. Παθαίνω… τραλαλά και απαντάω στα… ελληνικά! Οπότε «παθαίνουν» και οι δύο! Κάπως έτσι άρχισε η γνωριμία μας σ’ αυτή την όμορφη ελβετική γωνιά, με τον Τζέημς Πάρις και τον Κώστα Χατζηχρήστο…

Για να μην τα πολυλογώ, είχαν έρθει στο Fribourg γιατί εκεί ήταν εσώκλειστη στις καλόγριες η Τέτα – η κόρη του Χατζηχρήστου και μετέπειτα σύζυγος του Πέτρου Φυσσούν.

Αναφέρομαι σε πρόσωπα που δεν βρίσκονται στη ζωή και η θύμηση του «σκηνικού» οφείλεται ότι σαν σήμερα το 1982 έφυγε από τη ζωή ο Τζίμης – ο Τζέημς Πάρις. Ήταν μόνον 61 χρόνων και «δραπέτευσε» διότι δεν είχε πάρει στα σοβαρά το έμφραγμα που είχε υποστεί πριν περίπου δέκα μέρες…

Στη μνήμη του Τζέημς Πάρις θα σταθώ και ως προς τις θύμισες που έχω από τον Κώστα Χατζηχρήστο, την Τέτα και τον Πέτρο, θα γίνει αναφορά εν καιρώ…

Μετά από εκείνη τη συνάντηση του Fribourg, έπρεπε να περάσουν γύρω στα δέκα χρόνια για να ξανασυναντηθώ με τον Τζέημς Πάρις, καθώς μέχρι τότε δεν είχαμε ούτε κοινά ενδιαφέροντα, ούτε κοινές παρέες, μήτε και επαγγελματικές σχέσεις.

Η συνάντησή μας προέκυψε όταν άρχισα να γράφω στην εφημερίδα «Ακρόπολις» θέματα Τέχνης και Πολιτισμού. Έτσι, μέσω του ρεπορτάζ συναντήθηκα και πάλι με τον Τζέημς Πάρις και μέχρι την ημέρα που έπαθε το πρώτο καρδιακό του επεισόδιο ήμασταν «κολλητοί». Κάθε βράδυ παίρναμε τους δρόμους κι όπου μας έβγαζε…

Εκείνο το μαγιάτικο βράδυ, είπαμε να κατεβούμε στον Πειραιά, στο «Cavo d’ Oro» του Φωτάκου. Ανεβήκαμε στα «ψηλά» και ξαφνικά ο Τζίμης αισθάνεται μία αδιαθεσία, με κρύο ιδρώτα και τέτοια… Είπαμε να πάρουμε το 166, αλλά δεν δεχόταν με τίποτα. Θέλησε ο Φωτάκος να φωνάξει έναν φίλο του γιατρό, δεν θέλησε. Κινητά τότε δεν είχαμε. Πήγα να τηλεφωνήσω στη Μαίρη -τη γυναίκα του και δεν με άφησε. Κάποια στιγμή η κατάστασή του καλυτέρευσε και του πρότεινα να φύγουμε, με σκοπό να τον πάω σε κάποιο νοσοκομείο. Κατεβήκαμε κάτω και με τίποτα δεν με άφησε να πάρω το τιμόνι. Το VW βαν που είχε, πήρε να το οδηγήσει ο ίδιος, με μία επιμονή που να σπάει νεύρα.

Ανηφορίσαμε για Αθήνα από την Πειραιώς. Μέχρι να φτάσουμε στην Ομόνοια, έβλεπα έναν Τζίμη, που να λέω «τώρα θα μου μείνει».

Ενώ ήταν να στρίψουμε από Γ’ Σεπτεμβρίου για να πάμε σπίτι του, λίγο πιο πάνω από την Ευελπίδων, ο Τζίμης συνεχίζει ευθεία από Σταδίου.

• «Πού πας από ‘δω;»
• «Άσε. Ξέρω…»…

Από Βασ. Σοφίας, Χίλτον και κόβει Μιχαλακοπούλου. Σταματάει έξω από το σπίτι μου για να με αφήσει. Απέναντι είναι το νοσοκομείο «Αλεξάνδρα».

• «Δεν πάμε να σου κάνουν κανένα καρδιογράφημα;».

Το μόνο που κατάφερα να τον πείσω ήταν να πάμε μαζί στο σπίτι του. Μόλις τον αντίκρυσε η Μαίρη «παθαίνει»! Τα ίδια και η κόρη του (Μαίρη κι αυτή) και ο γιός του ο Τζωρτζ που είχε έρθει την προηγουμένη από την Αμερική.

Τον ξαπλώνουμε στον καναπέ, φωνάζουμε και έρχεται γιατρός και χωρίς πολλά-πολλά ο Τζέημς Πάρις βρίσκεται στο νοσοκομείο.

Του είπαν οι γιατροί να μείνει 2-3 μέρες γιατί έχει πρόβλημα, αλλά εκείνος τίποτα.

Ήτα γύρω στις 8 το πρωί, σωστά… χαράματα για μας τους δημοσιογράφους που πηγαίναμε για ύπνο στις 5.

-«Έρχομαι για καφέ!», μου λέει και πριν προλάβω να του εκφράσω την απορία μου πώς και κυκλοφορεί έξω, μου το έκλεισε. Και δεν ήρθε για καφέ. Ποτέ δεν ξαναήρθε…

Το περασμένο απόγευμα είχε βγει από το νοσοκομείο, το βράδυ κάπου… αλήτεψε και πρωί-πρωί ήθελε το καφεδάκι του. Όμως, δεν του το επέτρεψε η καρδιά του. Μία ξαφνική αδιαθεσία και διακομίστηκε στο νοσοκομείο. Ήταν Τετάρτη 26 Μαΐου του 1982, όταν ο Τζέημς Πάρις έφευγε από τη ζωή…

Από τότε έχουν περάσει 38 χρόνια και η μνήμη του ανθρώπου που «έμαθε» τις υπερπαραγωγές στον Ελληνικό Κινηματογράφο, δεν έχει τιμηθεί από τον κόσμο του σινεμά μας.

Τίποτε δεν έχουν εκτιμήσει κάποιοι από όσα προσέφερε ο Τζέημς Πάρις. Αυτό που κάποιοι «δήθεν» έχουν να του καταμαρτυρήσουν, είναι ότι συνεργάστηκε με τη χούντα, ξεχνώντας ίσως ότι υπερπαραγωγές του είχαν γυριστεί πριν το 1967 και… αγνοώντας ότι πρωταγωνιστές των ταινιών του πολλοί καλλιτέχνες ήταν με αριστερό πρόσημο.

Το ποιες ταινίες γύρισε ο Τζέημς Πάρις, το ποιους ηθοποιούς έκανε διάσημους και ποια ήταν η προσφορά του στον Ελληνικό Κινηματογράφο, ο καθένας μπορεί να βρει τα στοιχεία με μερικά κλικ στο διαδίκτυο. Αλλά δεν θα βρει στοιχεία, για το ποιοι π.χ. ήταν επί χούντας διορισμένοι στη Λογοκρισία και μετά έγιναν «αντιστασιακοί»…

Είναι κρίμα να διατηρείται μία παθητική και αδιάφορη στάση απέναντι στις μορφές του Κινηματογράφου και να μην αντιστέκεται κανείς στα διάφορα «ψώνια» της υπό πολιτισμικό διωγμό κοινωνίας και σε ένα καθεστώς που απεδεδειγμένα «μισεί» τους καλλιτέχνες.

Αν δεν συνέλθουμε πολιτισμικά, να είμαστε σίγουροι ότι θα συνεχίσουν να επιπλέουν οι μετριότητες και μόνον οι «φελλοί» και οι συκοφάντες, θα έχουν λόγο και έργο. Νισάφι πιά, μ’ αυτόν τον φασισμό της κακομοιριάς!