Ο γιατρός προσπαθούσε να βγάλει την βαριά σκιά “επειδή είμαι φτωχιά θα πάρω τοξική θεραπεία”

Αλ. Αρδαβάνης* |> Η ώρα περασμένη. Ο γιατρός παρανομούσε παρατείνοντας αυθαίρετα τον διαθέσιμο χρόνο στο στενό εξωτερικό ιατρείο· εξετάζοντας «ασύμβατο με την ποιότητα υπηρεσιών» αριθμό ασθενών.

Τελευταίες, κατά σύμπτωση μεταφυσική, δύο άνεργες γυναίκες: χειρουργημένες σε δημόσια νοσοκομεία και καλυμμένες με τον νόμο περί ανασφαλίστων. Αμφότερες με την ίδια αγωνία -άλλη σύμπτωση, στα όρια του Κάρμα: αναγκαία η εφαρμογή μιας οικονομικά απρόσιτης για αυτές εξέτασης που μπορεί να «γνωμοδοτήσει» για την ενδεδειγμένη θεραπεία.

Ο γιατρός συζητούσε διαδοχικά με τις δύο γυναίκες τα δεδομένα· προσπάθησε, πατώντας στα πραγματικά δεδομένα και τον κοινό νου, να βγάλει πάνω από το σώμα της ψυχής τους τη τυπική βαριά σκιά: «επειδή είμαι φτωχιά θα πάρω τοξική θεραπεία»…

Δυσπιστούσαν· επειδή διαισθάνονταν αυτή την προσπάθεια ακριβώς. Το βλέμμα του σπρωγμένου στο περιθώριο της γιορτής πέφτει πάντα, όχι στη φωτοχυσία της σάλας του χορού, αλλά στις μισοσκότεινες γωνίες της.
Δυσπιστούσαν αλλά πείστηκαν -όπως ξέρει να πείθει η ανάγκη.

Ύστερα ακούστηκε η κόρη της μιας από τις δυο άνεργες -δια νόμου ασφαλισμένες- να μουρμουρίζει τσαχπίνικα κάτι σαν… έ, έτσι είναι το σωστό, άμα είναι να έχουμε οι Έλληνες ασφάλιση, ας μην έχουν οι πρόσφυγες.

Στο μικρό ιατρείο ακούστηκε ησυχία σα μπόχα βόθρου που μόλις ανοίχτηκε για να μπει το ρύγχος του βυτιοφόρου. Ευτυχώς κανείς δεν κάπνιζε για να ανάψει τσιγάρο. Ξαφνικά μου φάνηκε πως άκουσα ένα «άει στον αγύριστο». Κοίταξα όλους γύρω· κανείς δεν αντέδρασε. Μόνο εγώ λοιπόν το άκουσα; Ακολούθησαν ευγενικές χειραψίες και οι γυναίκες βγήκαν έξω μουδιασμένες αλλά ανακουφισμένες.