Ο Έλληνας Ολυμπιονίκης έφυγε από τη ζωή στα 43 του νικημένος από σπάνια μορφή καρκίνου. Συνταρακτικό το ‘’αντίο’’ του…

|> Θλίψη στον ελληνικό και παγκόσμιο αθλητισμό ο θάνατος του Ολυμπιονίκη Αλέξανδρου Νικολαΐδη, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 43 ετών μετά από σκληρό αγώνα με την επάρατο. Ο δις αργυρός Ολυμπιονίκης του ταέ-κβο-ντο, έπασχε από σπάνια μορφή καρκίνου και έδινε σιωπηλά τη μάχη του.

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης εκτός από τα ασημένια μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και του Πεκίνου -στην κατηγορία +80κ.- είχε και άλλες σπουδαίες επιτυχίες, καθώς είχε αναδειχθεί πρωταθλητής Ευρώπης το 2008.

Η είδηση γα τον θάνατό του έγινε γνωστή από επιστολή που είχε γράψει στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook και ανάρτησε η σύζυγός του και δημοσιογράφος Δώρα Τσαμπάζη.

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, έγραψε:

«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.

Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.

Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.

Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια. Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.

Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέϊος, ο νευροχειρουργός που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί-πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.

Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.

Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.

Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.

Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε. Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.

Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις πανανθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.

Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου.».

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης. λόγω των μεταλλίων του στον αθλητισμό είχε τιμητικά διοριστεί στην Πυροσβεστική όπου και υπηρετούσε ως αξιωματικός και ζούσε με την οικογένειά του στο Φίλυρο Θεσσαλονίκης. Επίσης, ήταν αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ και με το άγγελμα του θανάτου του ο Αλέξης Τσίπρας, σε ανάρτησή του έγραψε:

 «Έφυγε σήμερα από κοντά μας ένας σπουδαίος άνθρωπος. Στη σύντομη ζωή του πρόλαβε να κάνει περισσότερα και σημαντικότερα από τον καθένα μας. Σήκωσε ψηλά την ελληνική σημαία στους Ολυμπιακούς, μα ακόμη πιο ψηλά τα όμορφα ιδανικά της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης στους αγώνες της ζωής. Καλό σου ταξίδι Αλέξανδρε».

Σε ανακοίνωσή του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου, αναφέρει:

 «Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ανέβηκε στον Όλυμπο του αθλητισμού και συμπεριλαμβάνεται στο Πάνθεο του Ολυμπισμού. Ένας άνθρωπος που δεν σταμάτησε ποτέ να μάχεται για τα πιστεύω του, τον άνθρωπο και τη ζωή. Ένας μαχητής με πάθος, που ακόμα και την ύστατη στιγμή συγκλονίζει με το τελευταίο μήνυμα που μας άφησε. Ένα μήνυμα βαθιά ανθρώπινο, που η αλήθεια του δεν αφήνει κανέναν απροβλημάτιστο και ασυγκίνητο. Ένα μήνυμα για τα πραγματικά σπουδαία σε αυτή τη ζωή. Η κληρονομιά που αφήνει στα παιδιά του και όλους μας είναι τεράστια. Συλλυπητήρια στους οικείους του. Αιώνια η μνήμη του».