Ο νόμος είναι διαχρονικά η πέτρινη μάντρα που προστατεύει τους ισχυρούς από τη δυναμική απόγνωση των αδυνάτων…

Νίκος Ι. Καραβέλος* |> Παραβαίνω τους κανόνες, σημαίνει προχωρώ παρά τις απαγορεύσεις που αυτοί επιβάλλουν. Προϋπόθεση εφαρμογής κάποιας κατασταλτικής διάταξης είναι το στοιχείο της γνώσης. Αυτή προσδιορίζει το δόλο, την πρόθεση που καθιστά την πράξη τιμωρητέα. Αν δεν ξέρω την ύπαρξη απαγορευτικής διάταξης ή αν εσφαλμένα, κατά τρόπο συγχωρητό, θεωρώ ότι δεν υπάρχει, τότε η πράξη είναι μεν αξιόποινη αλλά δεν τιμωρείται.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα:

Για να στήσεις σκεπαστή ψησταριά θέλεις άδεια, γιατί έχει ποσοστό κάλυψης στο συντελεστή δόμησης. Οι περισσότεροι δεν το γνωρίζουν. Αν όμως οδηγηθούν στο δικαστήριο κατηγορούμενοι για αυθαίρετο κτίσμα, μάλλον θα φύγουν με κάποια ποινή.

Ας πάρουμε άλλο παράδειγμα:

Το να παίζεις τυχερά παιχνίδια είναι πράξη παράνομη και αξιόποινη, υπό τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος. Το να παίζεις με σημαδεμένη τράπουλα είναι απάτη. Το να παίζεις όμως τα λεφτά των ασφαλισμένων ερήμην τους, χωρίς την εντολή τους, σε τοκογλυφικά παίγνια και να τινάζεις τα ασφαλιστικά ταμεία στον αέρα, ενώ γνωρίζεις ότι τα λεφτά αυτά θα χαθούν στις τσέπες των τοκογλύφων, δεν είναι πράξη αξιόποινη. Και δεν είναι αξιόποινη γιατί η εκάστοτε εκτελεστική εξουσία φροντίζει ώστε η άλλη εταίρα, η αδερφή της, η νομοθετική, να θεσπίζει διατάξεις που όχι μόνο επιτρέπουν, αλλά και επιβάλλουν αυτό τον επίσημο τζόγο. Επομένως καμία παράβαση, απλώς “επένδυση”.

Ο νόμος είναι διαχρονικά η πέτρινη μάντρα που προστατεύει τους ισχυρούς από τη δυναμική απόγνωση των αδυνάτων. Συνιστά την περιτοιχισμένη περίμετρο εντός της οποίας οι δυνατοί προστατεύουν τον πλούτο τους. Αποτελεί το όργανο εγκαθίδρυσης της κοινωνικής ακινησίας. Το φραγγέλιο (μαστίγιο) με το οποίο επιβάλλεται η τάξη κατ’ εικόνα της θεϊκής τοιαύτης, επομένως και η ασφάλεια των λίγων προνομιούχων, με κόστος και τίμημα την ανασφάλεια των πολλών.

Ο αείμνηστος εισαγγελέας Εφετών Βασίλειος Ι. Παππάς στο μνημειώδες έργο του “Το ποινικό πρόβλημα” έγραφε:

«Οι νόμοι είναι συνάρτηση της πολιτικής και κοινωνικής ισχύος. Και η καθεστηκυία τάξη περιέχει πολυάριθμα προνόμια, ασυλίες και διακρίσεις. Εγκλείει ανισότητες και αδικίες που εξηγούνται ιστορικά. Γι’ αυτό και πολίτες με δυσμενή οικονομική και κοινωνική κατάσταση υπεραντιπροσωπεύονται στα δικαστήρια και στις φυλακές. Ολόκληρο το οικοδόμημα των νόμων και κανονισμών διακρίνεται για τον αποκλεισμό ή την απόρριψη ατόμων με αντίξοη βιοτική τύχη και μειωμένη κοινωνική ισχύ. Η ποινική καταστολή, όπως λειτουργεί και βιώνεται, επικυρώνει και διαιωνίζει τις κοινωνικές ανισότητες και αδικίες… Η απονομή συνεπώς της Δικαιοσύνης έχει πολιτικό χαρακτήρα».

Αυτά, παρακαλώ, από έναν εισαγγελικό λειτουργό, όχι από κάποιον εκ τού σωρού των έμφοβων λαγωών!

Παραβαίνω, λοιπόν, σημαίνει και αντιστέκομαι παραβιάζοντας τους κανόνες. Δηλώνει και προχωρώ, σε πείσμα των απαγορεύσεων, γιατί γνωρίζω πως οι διατάξεις διατάσσονται ως δυνάμεις βίαιης καταστολής, προκειμένου να επιβάλλουν και να διατηρήσουν την τάξη. Δηλαδή την ακινησία, την τόσο απαραίτητη για τα συμφέροντα της εκάστοτε άρχουσας τάξης.

(*) Ο κ. Νίκος Ι. Καραβέλος, είναι δικηγόρος και λογοτέχνης.