Πικρές αλήθειες από τη δημοσιογράφο Κατερίνα Στυλιανέα (F/B)

|> Εκεί όπου κάποτε περπατούσες για να μυρίσεις τη θαλασσινή αύρα, τώρα σε πνίγει το κάρβουνο. Εκεί όπου είχε χώμα εύφορο, οξυγόνο και η δροσιά της αειθαλούς “πεύκης της χαλεπής”, τώρα υπάρχει στείρα στάχτη. Εκεί όπου χόρευες, υπάρχει σιωπή. Νεκρική. Εκεί όπου ζούσε η αγάπη, η φιλία, η συντροφιά τώρα θριαμβεύει ο θάνατος. Και ο πόνος. Εκεί όπου υπήρχε χαρά μόνο, υπάρχει τώρα πένθος. Μόνο. Εκεί όπου τα νερά ήταν ζωή, τώρα κρύβουν θάνατο. Εκεί που ηχούσαν μουσικές, σιώπησαν βίαια, ακόμα και οι κραυγές. Εκεί όπου έπαιζαν παιδιά, θα στηθούν τύμβοι ανηλίκων. Εκεί όπου περνούσες ώρες να κοιτάς τη θάλασσα, υπάρχει τώρα μόνον γκρίζο της καταστροφής, της ισοπέδωσης και του θανάτου. Εκεί όπου μετρούσες τα πέταλα της μαργαρίτας μετρούν τώρα αγνοούμενους, περισυλλεγέντες, θύματα και σπίτια που κάποτε στέγαζαν όνειρα. Και έπαψαν να υπάρχουν.

Μαζί με τα όνειρα και τις ελπίδες. Οι ψυχές ταξίδεψαν πιο γρήγορα από τις ριπές των ανέμων που έσπειραν τον όλεθρο. Τα έργα των ανθρώπων έσβησαν πιο γρήγορα από τις φλόγες. Ο πόνος της απώλειας είναι το μόνο που έμεινε από αυτό που ήταν κάποτε γειτονιά και προορισμός. Παράδεισος και κόλαση. Μια πυρκαγιά δρόμο…

Θέλεις να κουβεντιάσουμε για τον αιφνιδιασμό, για ευθύνες, σενάρια, λάθος σχέδια; Τι δεν περιμέναμε σε έναν τόπο με διάσπαρτα αδιέξοδα, στενωπούς και γκρεμούς; Ποιά γραμμή στο χάρτη δεν είναι έργο ανθρώπων; Μικρές παραλλαγές, σε κάθε καταστροφή, χρόνια τώρα. Δεκαετίες. Χρόνια, που δεν θα έρθουν για εκείνους που εγκλωβίστηκαν στις παγίδες που κάποιοι έστησαν, κάποιοι αγνόησαν, κάποιοι ανέχθηκαν, κάποιοι παρέβλεψαν. 

Κουράγιο σε εκείνους που έχουν μείνει πίσω και ζουν με τον πόνο της απώλειας. Που βασανίζονται να βρουν απάντηση για το “πώς” και το “γιατί”. Ένα ευχαριστώ για τις υπεράνθρωπες προσπάθειες όσων δεν έχασαν την ελπίδα να διασώσουν, να επιχειρήσουν, να υποτάξουν την καταστροφική μανία. Μια ανάσα ανακούφισης για εκείνους που γλίτωσαν και έδωσαν τελικά σημεία ζωής.