Μεγάλος εικαστικός που είχε “βάψει” τον κόσμο αυτό, με τις συγγένειες και διαφορές του…

|> Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών ο Δημοσθένης Κοκκινίδης – ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες εικαστικούς. Ο επί πολλά έτη δάσκαλος της ΑΣΚΤ, είχε εισαχθεί στο “Γ. Γεννηματάς”, όπου χειρουργήθηκε στο πόδι. Ήταν να πάρει εξιτήριο την Τετάρτη, αλλά το απόγευμα της Τρίτης έπαθε ανακοπή…

Ο Δημοσθένης Κοκκινίδης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1929. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών της Αθήνας (1952-1957). Από το 1959 ως το 1961 ήταν υπεύθυνος του καλλιτεχνικού τμήματος του Εθνικού Οργανισμού Ελληνικής Χειροτεχνίας. Το 1976 εκλέχτηκε καθηγητής στην ΑΣΚΤ της Αθήνας και διετέλεσε πρύτανής της την περίοδο 1979-82. Δίδαξε έως το 1997.

Ο Κοκκινίδης ενδιαφερόταν για την κοινωνική λειτουργία της Τέχνης και αυτό εκφράστηκε από νωρίς: ήταν ιδρυτικό μέλος της Ομάδας Τέχνης A΄ (1961-1967) και της Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη (1976-1981).

Στα πρώτα βήματά του και στις πρώτες ατομικές του εκθέσεις (1961, Κλειώ, Ύδρα και 1964, Μέρλιν, Αθήνα) ζωγράφιζε θέματα εμπνευσμένα από τη ζωή στις λαϊκές συνοικίες και στα νησιά. Αμέσως μετά, στράφηκε σε μια πολιτικοποιημένη θεματολογία, που αντανακλούσε το φορτισμένο κλίμα της εποχής.

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Στα έργα αυτής της περιόδου, περνάει από την αφαίρεση στις βίαιες χρωματικές εντάσεις και τις εξπρεσιονιστικές παραμορφώσεις (χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι ενότητες Πόλεμος-Βία, Των δε κακών μνήμη, Ταυτότητες, Διαμαρτυρίες).

Από τη δεκαετία του 1980 η ζωγραφική του επικεντρώνεται σε προσωπικά βιώματα, με κέντρο τη φύση και την ανθρώπινη επικοινωνία, αλλά και στη σύνδεση του παρόντος με το παρελθόν, ενώ εμπνέεται ιδιαίτερα από την Οδύσσεια.

Η συνάδελφος Μαρία Δημητροπούλου, θα σημειώσεις στο f/b:

Δραπέτευσε απ’ τη ζωή ο εικαστικός Δημοσθένης Κοκκινίδης. Δηλωμένος Πειραιώτης αφιέρωσε έργα του στις συνοικίες της περιοχής. Τριγύρισε στις Κυκλάδες αναζητώντας το συναπάντημα των κυκλαδίτικων σπιτιών με τα προσφυγικά σε Δραπετσώνα, Νίκαια και Κοκκινιά. Για να καταλήξει: «Με πέτρα κτισμένα κυρίως τα νησιώτικα σπίτια, με κυβισμένη λάσπη τα προσφυγικά. Κοινά χρώματα: το λουλακί, η ώχρα, το χοντροκόκκινο και ο ασβέστης. Τέλος ο τρόπος ζωής, αγρότες απ’ τη μια πλευρά, εργάτες από την άλλη. Μ’ αυτό το σύνολο ξεσηκώθηκα σχεδιάζοντας και βάφοντας τον κόσμο αυτό, με τις συγγένειες και διαφορές του».
Η Δραπετσώνα του 1958 στέκει δίπλα στις Κυκλάδες του 2017. Ανεξάντλητος κληροδοτεί το “εικαστικό δοκίμιο” της Οδύσσειας, μόλις το 2015. Εμβληματικές οι Συμπληγάδες (με το καράβι της ζωής).