Πριν σχηματίσουμε ολοκληρωμένη άποψη για ένα σοβαρό θέμα ώστε να ενεργοποιηθούμε, μας έχει προκύψει ένα άλλο, εξ ίσου σοβαρό!

Δημ. Κωνσταντάρας* |> Δεν είναι η πρώτη φορά φέτος που απουσιάζω για μεγάλα χρονικά διαστήματα από την σχολιογραφία/αρθρογραφία μου, τη μόνη πλέον ασχολία που με θρέφει, με κρατά ενεργό, μου επιτρέπει να συμμετέχω στα δρώμενα και να μην αποτραβηχτώ εντελώς από τα κοινά. Κάτι που θα ισοδυναμούσε με «θάνατο». Και τις τρεις φορές, λόγοι υγείας με κράτησαν μακριά από την επαφή μου με το σύγχρονο γίγνεσθαι και έκαναν αρκετούς φίλους αναγνώστες να αναρωτηθούν. Οι ίδιοι λόγοι και την τελευταία φορά.

Εν πάση περιπτώσει, δεν έχει σημασία. Σήμερα κάνω άλλη μια νέα αρχή μέσα από τα ολίγα ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε. που μού κάνουν την τιμή να φιλοξενούν τα άρθρα μου και μου δίνουν βήμα. Τα ευχαριστώ βαθύτατα αυτά τα Μ.Μ.Ε. που με βοηθούν να παραμένω ενεργός και ζωντανός και να συμβάλλω, όσο μπορώ, στη δημιουργία ενός φάσματος ενημέρωσης που περιλαμβάνει άλλη μια γνώμη.

Και αυτή τη φορά, έχει μαζευτεί μια μεγάλη ποσότητα «ύλης», ενεργειών, αποφάσεων, έλλειψης ενεργειών και αποφάσεων στο άμεσο περιβάλλον μας που είναι πολύ δύσκολο να βρεις σκέψεις, προτάσεις, ιδέες που ΔΕΝ έχουν εκφραστεί από τη μία ή την άλλη πλευρά. Και με κάνει ν. αναρωτιέμαι: Τι είναι καλύτερο; Το να έχεις πολλές διαφορετικές γνώμες, απόψεις, πρωτοβουλίες, προτάσεις; Ή να μην υπάρχει καμία;

Το εύκολο φυσικά είναι να πεις ότι το καλύτερο είναι να υπάρχουν πολλές θέσεις, προτάσεις και απόψεις ώστε οι «νομοθέτες» να μπορέσουν να εμπνευστούν ευκολότερα και να επιλέξουν την καλύτερη λύση. Ίσως, Αλλά είμαστε στην Ελλάδα , μην το ξεχνάτε. Και οι μέσος Έλληνας αρκετά δύσκολα θα αποφασίσει να στηρίξει τη γνώμη/σκέψη/πρόταση ενός άλλου.

Το ξέρουμε δα ότι ο Έλληνας προτιμά να «περάσει το δικό του» έστω κι αν μέσα του δεν είναι και απόλυτα σίγουρος ότι αυτό είναι το καλύτερο.

Βρισκόμαστε λοιπόν «εμείς» (όλοι οι υπόλοιποι δηλαδή που στην ουσία δεν αποφασίζουν αλλά «λούζονται» τις επιπτώσεις των αποφάσεων των άλλων) απέναντι σε μια πανσπερμία γνωμών και προτάσεων που μας κάνουν το μυαλό «κρεμ καραμελέ» και παρά το ότι βλέπουμε ότι ΚΑΜΙΑ από τις προτεινόμενες λύσεις δεν είναι η ΚΑΛΥΤΕΡΗ, προς τα… κάπου τείνουμε γιατί αλλιώς δεν θα γίνει τίποτα.

Μερικά γρήγορα παραδείγματα: Οι φονικές φωτιές στο Μάτι που ενώ ακόμη δεν έχει δικαστικώς ολοκληρωθεί η υπόθεση, μας έχουν προκύψει οι τελευταίες καταστροφικές φωτιές. Ποιο να πιάσεις; Ποιο ν αφήσεις; Σε ποιους να βρεις σπίτια για να μείνουν; Στους φοιτητές ή στους γιατρούς;

Δεν επεκτείνομαι γιατί ξέρω ότι εσείς που διαβάζετε το άρθρο, έχετε αρχίσει να… επεκτείνεστε ήδη. Αυτό δεν γίνεται πάντα; Πριν σχηματίσουμε μια ολοκληρωμένη άποψη για ένα σοβαρό θέμα σε σημείο ώστε να αρχίσουμε να κάνουμε κάτι γι αυτό, μας έχει προκύψει ένα άλλο. Εξ ίσου σοβαρό. Και μέσα στα διλήμματα και τις καθημερινές σκοτούρες, δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε κάτι για το «άλλο», ξεχασμένο θέμα. Για παράδειγμα: Έχει λήξει από κάθε πλευρά η τρομερή ιστορία στη Μάνδρα; Όχι βέβαια. Και περιμένουμε να βρεθεί η αλήθεια για την μεγίστη τραγωδία στα Τέμπη;