ΑΦΙΕΡΩΜΑ Σήμερα συμπληρώνονται 68 χρόνια από την έναρξη του Αγώνα της ΕΟΚΑ για την ελευθερία της Κύπρου μας από τον αγγλικό ζυγό

Τ/Π |> Την 1η Απριλίου του 1955, άρχισε ο Απελευθερωτικός Αγώνας της Κύπρου μας και όταν έγινε γνωστό στο παγκόσμιο, η είδηση θεωρήθηκε… πρωταπριλιάτικο ψέμα! Πέρασαν 68 χρόνια από εκείνη την Πρωταπριλιά του 1955, που η ΕΟΚΑ άρχισε επίσημα τον Απελευθερωτικό Αγώνα κατά των Άγγλων, με στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ο αγώνας τερματίστηκε το 1959, με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου…

Στις 15 Ιανουαρίου του 1950, η Εθναρχούσα Εκκλησία Κύπρου πραγματοποίησε δημοψήφισμα, στο οποίο ο Ελληνικός Κυπριακός λαός ψήφισε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, σε ποσοστό 95,7%. Όμως οι Άγγλοι, τήρησαν αρνητική στάση.

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος

Στις 28 Ιουλίου 1954, ο υφυπουργός Αποικιών του Ηνωμένου Βασιλείου, Χένρυ Χόπκινσον, ανέφερε στη Βουλή των Κοινοτήτων ότι η Κύπρος είναι περιοχή με στρατηγική αξία, και γι’ αυτό ουδέποτε θα τύχει αυτοδιάθεσης.

Η Ελλάδα, με αίτησή της στον ΟΗΕ, το 1954, ζήτησε: «Εφαρμογήν, της αρχής των ίσων δικαιωμάτων και της αυτοδιάθεσης των λαών, στην περίπτωσιν του λαού της Κύπρου».

Στις 17 Δεκεμβρίου 1954, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ απέρριψε την αίτηση της Ελλάδας. Έτσι, την 1η Απριλίου 1955 έγινε η έναρξη τής δράσης τής η ΕΟΚΑ. Πολιτικός αρχηγός της υπήρξε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, και στρατιωτικός ο Γεώργιος Γρίβας, με το ψευδώνυμο Διγενής.

Σκοπός της ΕΟΚΑ ήταν η απελευθέρωση της Κύπρου και η ένωσή της με την Ελλάδα. Ο Αγώνας αγκαλιάστηκε απ’ όλο τον λαό της Κύπρου κι ανέδειξε αγωνιστές, οι οποίοι με αυταπάρνηση προσέφεραν τη ζωή τους στην πατρίδα, είτε πέφτοντας νεκροί στα πεδία των μαχών είτε ξεψυχώντας από βασανιστήρια ή με θάνατο δι’ απαγχονισμού. Θα διαβάσουμε σε αναφορά Κύπριου αγωνιστή:

Ο μεγάλος ήρωας του Ελληνισμού Γρηγόρης Αυξεντίου (1928-1957)

«Ο Αγώνας άρχισε στις 0.30΄ το πρωί της 1ης Απριλίου 1955, ξημερώματα Παρασκευής. Η Κύπρος μετατράπηκε ξαφνικά σε ένα κοχλάζον ηφαίστειο που με τη φωτιά του καταύγαζε τον κόσμο και με τις υποχθόνιες δονήσεις του έσειε τα θεμέλια της γης. ‘Ήταν απίστευτο. Ο εχθρός αλαφιάστηκε. Ο λαός ένιωσε να του θερμαίνει την καρδιά η άγια φωτιά. Η νιότη πυρπολήθηκε. Τα λάβαρα των αιώνων υψώθηκαν στα κάστρα. Ολόκληρο το νησί έγινε μια απέραντη γαλανόλευκη σημαία. Κι η μπαρουτοκαπνισμένη ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε από τα πολεμικά τροπάρια του Γένους και τα εμβατήρια του ξεσηκωμού.

Το έθνος ξύπνησε, έστησε αυτί κατά το νότο, η μνήμη της Αγίας Λαύρας φύσηξε σαν πνοή ζωογόνα για να φλογίσει την Ψυχή και να Θεριέψει το εθνικό όνειρο. Εκείνη την πρώτη νύχτα χτύπησε ο Γρηγόρης Αυξεντίου με την ομάδα των Αμμοχωστιανών στη Δεκέλεια. με αποστολή να προκαλέσουν διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος και συσκότιση σ’ όλο το νησί.

Ο Μάρκος Δράκος με την ομάδα “Αστραπή” ανατίναξαν το Ραδιοφωνικό Σταθμό. Άλλες ομάδες ανέλαβαν αποστολές σε προκαθορισμένα σημεία σε διάφορες περιοχές. Την αφετηρία της ιστορίας της δόξας, οριοθέτησε με τη θυσία του ο πρώτος νεκρός. Ο Μόδεστος Παντελή. Ο ήρωας πέθανε από ηλεκτροπληξία ενώ επιχειρούσε να καταστρέψει τα ηλεκτροφόρα καλώδια. Χρησιμοποίησε σχοινί που είχε υγρανθεί από τη νυχτερινή ανοιξιάτικη νοτιά…

Την 1η Απριλίου 1955, η Κύπρος ξύπνησε αναστατωμένη πριν να ροδίσει η αυγή και βγήκε στους δρόμους απορώντας. Το μυστικό της το αποκάλυψε ο Αυγερινός της ελευθερίας που μεσουράνησε μετά τις πρώτες εκρήξεις. Η πατρίδα φόρεσε τα γιορτινά της κι έκανε το σταυρό της. Το πανηγύρι του αγώνα άρχιζε. Ο άγγελος του λυτρωμού φτεροκοπούσε και μετέδιδε από πόρτα σε πόρτα το άγγελμα του ξεσηκωμού… Ενός ξεσηκωμού που αναζωπυρώνει κάθε 1η Απριλίου τον πόθο του Ελληνισμού για μια Κύπρο ολόκληρη και ευημερούσα».

Σήμερα που είναι η Εθνική Γιορτή της Κύπρου, ας ξαναθυμηθούμε τους αγώνες που έδωσαν τότε τα νιάτα της κι ας εναποθέσουμε -έστω νοητά- ένα γαρύφαλλο εκεί στα Φυλακισμένα Μνήματα…

Παντελής Ξανθίδης.

> Αφιερωμένο στη μνήμη εκείνου τον ήρωα παπά του Κοιμητηρίου της Ανάστασης (Λευκωσία), που έφευγε από την Αθήνα με κρυμμένα όπλα κάτω από ράσα του και τα πήγαινε στα παλικάρια της ΕΟΚΑ, με κίνδυνο της ζωής του και της οικογένειάς του. Βαγγέλη και Νίνα, θυμάμαι…