Ένας άνθρωπος έχει μέσα του ψυχή που δεν γνωρίζεις, αν έχει λεφτά ν’ αγοράσει ψωμί ή φάρμακα, αν κοιμήθηκε σε κρεβάτι ή όχι…

Η βραβευμένη από την UNESCO ποιήτρια, συγγραφέας και πανεπιστημιακή Sevasti Boutos (φωτό), που διαμένει σχεδόν μόνιμα στη Νέα Υόρκη, ανέβασε στον τοίχο της στο f/b ένα συναρπαστικό βιωματικό άρθρο. Διαβάστε το >>>

|> Σήμερα πρωΐ στο τραίνο για Μανχάταν, μία κυρία γειτόνισσά μου, φαλακρή, με σώμα αγάλματος και το εννοώ- αξιοπρεπής, πήγαινε για την τρίτη χημειοθεραπεία.

Ο καρκίνος του μαστού θερίζει τις γυναίκες τα τελευταία 25 χρόνια, με θύματα και νεαρές σε κατάσταση κύησης και όχι μόνο. Ο καρκίνος του μαστού αφορά όλη την οικογένεια, το φιλικό περιβάλλον και τις κοινωνίες.

Κάτω από ένα ψύχραιμο πρόσωπο κρύβεται ένα θύμα που αποδέχεται την προδοσία του σώματός της ήρεμα, μέχρι το τέλος . Κάτω από τη μπλούζα της δεν υπάρχει ή κι αν υπάρχει στήθος είναι κατακρεουργημένο και πιο πάνω στην υποκλείδιο περιοχή υπάρχουν ίχνη από καθετήρα που της χορηγούσαν τα φάρμακα που λένε ότι θεραπεύουν τον καρκίνο .

Όπου δείτε σε μέσα μαζικής κυκλοφορίας γυναίκα που σας υποψιάζει για καρκινοπαθή, ρωτήστε ευγενικά αν έχει ανάγκη να καθίσει .

Μια και έφθασα στο τέλος του λογυδρίου μου, με μια βακχική έκφραση, θα μοιραστώ μαζί σας την δική μου εμπειρία στον υπόγειο σιδηρόδρομο της ΝΥ στην επιστροφή μου από την εργασία μου με προορισμό την Αστόρια.

Ήμουν στην τρίτη μέρα της δεύτερης χημειοθεραπείας, με λίγες τρίχες στο κεφάλι, το οποίο είχα κουρέψει, όπως η γειτόνισσά μου στην ιστορία, που κατά γενική ομολογία μου πήγαινε πολύ το στιλάκι των μαλλιών , αλλά όπως πάντα με ορθό το κεφάλι και με λαμπρό δέρμα κληρονομικό γονίδιο από τη γιαγιά μου, όταν αισθάνθηκα από την πολυκοσμία, τη ζέστη και την κατάστασή μου ότι κατέρρεα, λιποθυμούσα, αμέσως απευθύνθηκα σε κάποιον νεαρό, ακριβώς από κάτω μου, κρατούσα τη μεγάλη χειρολαβή παράλληλη προς την οροφή του τραίνου, να μου δώσει τη θέση του γιατί έσβηνα. Αυτός αναιδέστατα μου είπε, όπως σας το λέω . “Μαντάμ, εσύ είσαι ακόμη σε ηλικία που δεν χρειάζεσαι θέση στο τραίνο”. Ήμουν 52 ετών. Έτσι κι εγώ άνοιξα τη μπλούζα μου διάπλατα και τον ανάγκασα να δει, όχι μόνο το κενό του κομμένου μου στήθους, αλλά και έναν καθετήρα για να παροχετεύονται τα υγρά από το 6ωρο χειρουργείο μου πριν ένα μήνα.

Για όσους γνωρίζουν από τέτοια, τα υγρά που παράγονται από ένα χειρουργείο τον πρώτο καιρό δεν πρέπει να αφεθούν ανεξέλεγκτα να απορροφηθούν από το σώμα αλλά να παροχετευτούν σε μια σακούλα που μοιάζει με αυτές της χορήγησης ορών.

Έτσι κι εγώ κάτω από αυτό το φρέσκο και πάντα χαμογελαστό πρόσωπο, που δεν με έχει εγκαταλείψει ούτε και σε αυτή την ηλικία, άνοιξα σαν παλιά π…..άνα τη μπλούζα μου για να τον σοκάρω με την αλήθεια μου.

Ο νεαρός ανατολίτης στη φάτσα έπαθε τέτοιο σοκ που όχι μόνο σηκώθηκε να καθήσω μισολιπόθυμη αλλά έπεσε κάτω και με προσκυνούσε σαν τον Αλλάχ μέχρι που κατέβηκα, απολογούμενος ο κακομοίρης για την άσχημη συμπεριφορά του, τονίζοντάς μου ότι το είχε πάθει και η γιαγιά του.

Πήρε ένα μάθημα που δεν το ξεχνάς εύκολα αλλά σκεφτείτε και μας τα θύματα του καρκίνου να πρέπει να απολογηθούμε και να μοιραζόμαστε την εμπειρία μας με όλον τον πλανήτη.

Το μάθημα της μέρας . Ποτέ μην κρίνεις έναν άνθρωπο από την εξωτερική του εμφάνιση. Ένας άνθρωπος έχει μέσα του ψυχή που δεν γνωρίζεις, αν έχει λεφτά ν’ αγοράσει το ψωμί , τα φάρμακα , αν κοιμήθηκε σε κρεβάτι ή στο πάτωμα τη νύχτα του, αν κακοποιήθηκε από τον αλκοολικό γονέα του, από τον δικτάτορα κυβερνήτη του, από τον εραστή του, αν ακόμη εκδιώχθηκε από το σπίτι του γιατί είναι ομοφυλόφιλος.

Μια γυναίκα με καρκίνο του μαστού κινδυνεύει να πάθει μετάσταση ακόμη και μετά από 16 χρόνια. Μια γυναίκα με καρκίνο του μαστού μπορεί να τάϊζε γάλα από αυτό το στήθος το παιδί της για πολύ καιρό να έχει κληρονομήσει από τη γιαγιά της , τη μάνα της το γονίδιο το Μπράκα κι ό,τι άλλο μπορεί να έχει συμβεί , όπως διαρροή ραδιενέργειας τύπου Τσέρνομπιλ και τόσες άλλες αιτίες .

Ο σεβασμός μας στους ανθρώπους με καρκίνο δείχνει σεβασμό στον εαυτό μας.