Να μιλήσω για τις τραγωδίες που ζήσαμε στη Μάνδρα, στο Μάτι, στα Τέμπη…

Δημ. Κωνσταντάρας |> Μέσα μου θέλω να γράψω σήμερα ένα καλό, μεστό, δίκαιο άρθρο. Αλλά δεν μπορώ. Πιάνω τον εαυτό μου να είναι γεμάτος σκληρές λέξεις και φράσεις που φτάνουν στο στόμα μου και στην άκρη των δαχτύλων μου και θέλουν να βγουν στον αέρα και στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Πιάνω τον εαυτό μου να αναζητεί μια ισορροπία στο μυαλό μου, έτσι ώστε να γράψω το κομμάτι έτσι όπως το αισθάνομαι αλλά να είναι και σωστό. Και δίκαιο. Θέλω να μιλήσω με λίγες λέξεις για τις τραγωδίες που ζήσαμε στη Μάνδρα, στο Μάτι, στις καταστροφές, τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες, στην τραγωδία των Τεμπών αλλά οι σκέψεις μου είναι βουτηγμένες στην πίκρα, στο θυμό, στην αγωνία…

Τι κομμάτι μπορεί να γράψει ένας δημοσιογράφος, έστω συνταξιούχος, που έζησε από μακριά την παρουσία του γιού του στο πρώτο του ρεπορτάζ, στα ερείπια της ‘’Ρικομέξ’’ στους σεισμούς του 1999 και που θρήνησε το χαμό τόσων εκατοντάδων/χιλιάδων ανθρώπων στα τρομερά ναυάγια πλοίων που χρειάστηκε να χειριστεί δημοσιογραφικά στην καριέρα του;

Τι πρυτανεύει; Και τι υπερισχύει; Ο σεβασμός στους θεσμούς; Η λογική; Η δεοντολογία; Ο πόνος; Η φρίκη; Η τραγωδία; Οι ευθύνες; Οι φταίχτες;

Ο νόμος; Οι διατάξεις; Τα συμφέροντα; Οι σκοπιμότητες; Ο ρόλος της Δικαιοσύνης; Οι πολιτικές συνέπειες μιας τραγωδίας; Τα ανθρώπινα λάθη; Ή η αξία της ανθρώπινης ζωής;

Μέσα μου θέλω να γράψω σήμερα ένα καλό και δίκαιο άρθρο που θα με εκφράζει . Που θα δίνει την εικόνα της γερασμένης ψυχής μου, εμένα του συνταξιούχου που ποιος τον ακούει πια και ποιος του δίνει σημασία;

Ένα άρθρο που όποιοι το διαβάσουν, θα συγκινηθούν αλλά θα προβληματιστούν και θα μπουν σε σκέψεις για την κοινωνία μας, την πολιτεία μας, τη χώρα μας, τον πολιτισμό μας, τη Δημοκρατία μας, ακόμα και το επίπεδο της Δικαιοσύνης μας που κινείται μέσα σε κανόνες που ΤΟΥΣ ΞΕΡΑΜΕ αλλά δεν σκεφτόμαστε ποτέ ότι ίσως έρθει κάποια στιγμή η ώρα να εφαρμοστούν. Γιατί οι κανόνες φτιάχνονται για να εφαρμοστούν. Κι αν είναι ελλιποβαρείς κανόνες, τότε να μην τους φτιάξουμε.

Έγραψα συνεπώς ένα άρθρο όσο πιο «καλό» μπορούσα, γιατί ήθελα απαρεγκλίτως τώρα, στο δειλινό της δημοσιογραφικής μου πορείας αλλά και της ζωής μου να μην ΛΕΙΠΩ από κρίσιμες στιγμές αποφάσεων, όπως λ.χ. για τα Τέμπη. Ή ο,τιδήποτε άλλο τόσο σοβαρό μπορεί να μας συμβεί, μιάς και μας συμβαίνουν τέτοια σοβαρά αρκετά συχνά. Αλλά δεν έχουμε προβλέψει να κατέχουμε τη σοφία, τα όπλα, τους κανόνες, τους Άρχοντες που θα τους εφαρμόσουν. Και έτσι, δεν έχουμε προβλέψει να παράσχουμε στη Δημοκρατία μας και στη Δικαιοσύνη μας την πανοπλία που χρειάζονται. Φυσικά δεν είμαι εγώ αυτός που θα πάρει τις αποφάσεις. Αλλά την προσπάθεια θα την έχω κάνει. Ακόμα κι αν με έχουν διαβάσει τριάντα άνθρωποι.