Η επανεκκίνηση στους χώρους εστίασης, δίνει την ευκαιρία, για να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο

Παντελής Π. Ξανθίδης |> Από αύριο Δευτέρα 25 τρέχ. η Ελλάδα αρχίζει να επιστρέφει στην λεγόμενη κανονικότητα, με την μερική έναρξη λειτουργίας των χώρων εστίασης. Απλώνουν μέρος των τραπεζοκαθισμάτων, όπως ορίζει ο νόμος και περιμένουν να γίνει με επιτυχία η επανεκκίνηση…

Για παράγοντες που έχουν φάει μια ζωή στην εστίαση, η επανεκκίνηση δεν είναι εύκολη υπόθεση και θα φανεί η εμπειρία και η έφεση σε αυτού του είδους την εργασία, κάθε επιχειρηματία. Όπως μου είπε ένας παλιός και πετυχημένος στον χώρο, η επανεκκίνηση πρέπει να λειτουργήσει όπως το… restart στον υπολογιστή, εννοώντας ότι πρέπει να γίνουν οι διορθωτικές κινήσεις λειτουργίας του καταστήματος, ώστε το προϊόν να ξεχωρίζει.

Και ποια είναι τα προϊόντα ενός καταστήματος εστίασης; Εκτός από τα φαγητά και τους καφέδες υπάρχουν άλλα σημαντικότερα «προϊόντα» που κρατάνε τον πελάτη, πόσω μάλλον σε μία χρονιά «μισή» και… αποστειρωμένη.

Κατ’ αρχάς, είναι ο χώρος και η ατμόσφαιρα που τον κάνει ελκυστικό. Όπως είπε ο επαΐων, αυτό επιτυγχάνεται όταν ο επιχειρηματίας ξέρει τί είδους ευαίσθητη και απαιτητική επιχείρηση διαθέτει.

Μπορεί ο Τουρισμός στην Ελλάδα να υπολειτουργεί αδικαιολόγητα και μπορεί να μην υπάρχει πλέον Τουριστική Αστυνομία, αλλά μερικά πράγματα πρέπει να προσέχονται ιδιαίτερα.

Εκτός από την καθαριότητα και την ποιότητα των εδεσμάτων, υπάρχει και κάτι άλλο που τα τελευταία χρόνια παραμελείται δυστυχώς και από «κοσμικά» στέκια. Είναι η μουσική υπόκρουση! Μία έννοια ίσως… άγνωστη στους περισσότερους χώρους, όπου οι ιθύνοντες νομίζουν πως όσο δυναμώσουν την μουσική τόσο “in”, θα είναι το μαγαζί τους! Κι αυτό, επειδή:

• Αγνοούν ότι εκείνος που θα πάει να φάει ή να πιεί καφέ με την παρέα του, θέλει να πει και καμμιά κουβέντα.
• Αδιαφορούν εάν η μουσική που βάζουν ικανοποιεί τον κάθε πελάτη.

Και τα δύο αφορούν την ποιότητα της επιχείρησης, με το είδος μιας πελατείας που ίσως να την… βρίσκει με το θόρυβο, αφού η ένταση των ηχείων αναγκάζει τον πελάτη να φωνάξει προκειμένου να συνομιλήσει και έτσι δημιουργείται αυτός ο κακός χαμός…

Το χειρότερο είναι, πως επιχειρήσεις που θέλουν να χαρακτηρίζονται πολυτελείας, δεν «κοιτάνε» πώς λειτουργούν οι πραγματικά πολυτελείς χώροι εστίασης, όπου η μουσική υπόκρουση είναι μουσική υπόκρουση με ποιοτικά ακούσματα σε πολύ χαμηλή ένταση.

Ανοίγει ο άλλος την καφετέρια τα χαράματα και βάζει τέρμα τις μουσικές επιλογές του και δεν σηκώνει παρατήρηση! Σαν κι εκείνον δηλαδή, που με ένα δίτροχο «μπρίκι» ξεσηκώνει με τις γκαζιές του ολόκληρες γειτονιές!

Πάντως, γενικά η έλλειψη αστυνόμευσης και το καθεστώς του κάθε τσαμπουκά και του κάθε αυθαιρεσία, έχουν μεταλλάξει την Ελλάδα σε μια κακοφτιασιδωμένη τριτοκοσμική χώρα, όπου η κάθε ασχήμια θεωρείται «μαγκιά», προσόν και πρέπει να προβάλλεται!

Δυστυχώς, δεν είναι μόνον κάποια πρωινάδικα και κάποιες άλλες τηλεοπτικές παλιοεκπομπές, όπου επιβραβεύεται η ασχήμια. Όπου νά ‘ναι θα δούμε και… υπουργείο Προστασίας και Προβολής της Ασχήμιας! Μέχρι πού θα φτάσει η… εκδίκηση της γυφτιάς*;

Ποιος μιλάει ακόμη για «ευρωπαϊκή» Ελλάδα; Όταν βλέπεις π.χ. πεζοδρόμια γεμάτα από τσίχλες, γάντια κορωνοϊού πεταμένα έξω από τους κάδους και δρόμους να βρωμάνε από «απόβλητα» των συμπαθών τετράποδων, τι να πεις…

Τον Αύγουστο του 1999, δυό μήνες μετά την εισβολή στην τότε Γιουγκοσλαβία, βρεθήκαμε -με τον φωτορεπόρτερ Αντώνη Χαραλάμπους- για αποστολή στο «γκρεμισμένο» από τους βομβαρδισμούς Βελιγράδι και δεν υπήρχε ούτε ένα σκουπιδάκι στους δρόμους. Το ίδιο και στα Σκόπια. Από τότε έχουν περάσει 30 χρόνια και η διαβιούσα εν ηρεμία και νάρκη Ελλάδα, είναι αυτή που βλέπουμε… Ούτε να φτιασιδώνεται δεν έμαθε!

Από αύριο κάνουμε δυό βήματα παραπάνω προς την «κανονικότητα». Ας ελπίσουμε ότι η κρίση του κορωνοϊού κάτι καλό μας άφησε και πως οι παράγοντες του ελληνικού Τουρισμού θα αντιμετωπίσουν πιο υπεύθυνα τις υποχρεώσεις τους.

Άλλωστε παρουσιάζεται μία μεγάλη ευκαιρία να «κλέψουμε» ένα μεγάλο κομμάτι από την πίτα του διεθνούς ποιοτικού τουρισμού. Είπαμε «ποιοτικού» τουρισμού και όχι «το δισάκι του στον ώμο γα τον δρόμο για τον δρόμο»… Και υπ’ όψιν πως η ποιότητα αφορά ακόμη και το τελευταίο καφενεδάκι, ακόμη και το τελευταίο ταβερνείο!

(*) Τίτλος δισκογραφικής δουλειάς (1978) των Νίκου Ξυδάκη και Μανώλη Ρασούλη, με συμμετοχή των Νίκου Παπάζογλου, Δημήτρη Κοντογιάννη, Σοφίας Διαμαντή.