Λίγο υποφωτισμένη η παράσταση αλλά έρεε με ρυθμό και με τους ηθοποιούς επαρκείς που κράτησαν τους ρόλους τους με πειθώ

Θεοδόσης Δαυλός* |> Σε μια θεατρική παρουσίαση μπορεί κανείς να διακρίνει, θετικά και αρνητικά στοιχεία. Στην παράσταση που είδα χθες Σάββατο 29 Ιουλίου στην Επίδαυρο “Τα βατράχια” (Οι ‘’Βάτραχοι’’ του Αριστοφάνη), επικρατούσαν τα καλά στοιχεία. Έπειτα από τον ορυμαγδό των δύο προηγούμενων εβδομάδων, την “Κιτσοπουλιάδα” και την “ΓερμανοΜήδεια”, επιτέλους είδαμε μια “φυσιολογική” παράσταση.

Τα λίγα ατοπήματα της μετάφρασης δεν χάλασαν την γενική εικόνα. Οι ηθοποιοί κράτησαν τους ρόλους με πειθώ, ήταν επαρκείς, με πολλές καλές στιγμές, με χιουμοριστική αλλά και δραματική διάθεση. Η παράσταση έρεε με ρυθμό. Η διάρκειά της απλώς θα μπορούσε να είναι 15 λεπτά μικρότερη.

Η σκηνοθεσία της κυρίας Μπίρμπα ήταν σε απόλυτη σύγκρουση, με την σκηνογραφική της έμπνευση. Η ιδέα της να συνθέσει με μεταλλικούς καθρέφτες, πιθανόν την Αχερουσία και να καλύψει όλη την ορχήστρα του θεάτρου, είχε ολέθρια αποτελέσματα στις δυνατότητες του φωτισμού! Συνέπεια ήταν να δούμε όλη την παράσταση υποφωτισμένη, με κακούς φωτισμούς φθορίου στην περίμετρο. Η δικαιολογία ήταν ότι ο χαμηλός φωτισμός υποδηλώνει τον Άδη. Έτσι μάθαμε πως στον Άδη είναι όλα κακοφωτισμένα! Κρίμα…

Το συμπέρασμα που μένει πάντως είναι ότι η παράσταση ήταν αριστοφανική και με σεβασμό στο κοινό και στους θεσμούς.

(*) Ο κ. Θ. Δαυλός είναι σκηνογράφος / εικαστικός