Η ανακοίνωση του βουλευτή Δημ. Καμμένου, με τίτλο “Η αυτοθυσία του Κώστα Γεωργάκη”, αναφέρει:

Σαν σήμερα το 1970, ο 22χρονος φοιτητής Κώστας Γεωργάκης φωνάζει στην πλατεία Ματεότι στη Γένοβα ‘Ζήτω η Ελλάδα, κάτω η δικτατορία’, τυλιγμένος στις φλόγες, αφου αυτοπυρπολήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, που δε θα έδινε όμως στο καθεστώς τη δυνατότητα αν προβεί σε αντίποινα προς την οικογένειά του που διέμενε στην Ελλάδα. Σήμερα αποτίνουμε φόρο τιμής στο νεαρό ήρωα Κωνσταντίνο Γεωργάκη που θυσιάστηκε στα 22 του χρόνια στο όνομα της Δημοκρατίας της πατρίδας του και της Ελευθερίας. Η Ελλάδα και όλοι εμείς οι ελεύθεροι άνθρωποι υποκλινόμαστε μπροστά στην αυτοθυσία του, στο μάθημα ελευθερίας σε μια συλλογική εποχή, στην αντίσταση κατά της Χούντας. Ακόμα κι αν πέρασαν 46 ολόκληρα χρόνια από τη θυσία του, η Βουλή των Ελλήνων πρέπει να αποδώσει στον συμπατριώτη μας την τιμή που του πρέπει και του αξίζει. Αποτελεί μαρτυρία για τους σημερινούς νέους πως η ελευθερία δε δωρίζεται.

Το ιστορικό…

Με δυό λόγια, ο Κώστας Γεωργάκης, ήταν φοιτητής Γεωλογίας στη Τζένοβα, οργανωμένος ΕΔΗΝίτης, μαχητικός και συνειδητός αγωνιστής. Στις 19 Σεπτεμβρίου του 1970, αυτοπυρπολήθηκε φωνάζοντας «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα» και πριν ξεψυχήσει είπε: «Το έκανα για την Ελλάδα μου». Επιπλέον είχε αφήσει επιστολές που είχε γράψει την ίδια ημέρα και μεταξύ άλλων σημείωνε: «Εγώ δεν μπορώ να κάνω αλλιώς παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ένα ελεύθερο άτομο…». Κι ήταν μόνον 22 ετών…

Για τον πατέρα του έγραψε το παρακάτω σημείωμα:
«Αγαπημένε μου πατέρα, σε παρακαλώ συγχώρα με χωρίς να κλάψης. Ο γυιός σου δεν είναι ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους ανθρώπους ίσως με περισσότερο φόβο. Φίλησε το χώμα της πατρίδας για μένα. Μετά από τρία χρόνια καταπίεσης, δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο. Δεν θέλω εσύ να αντιμετωπίσης κανένα κίνδυνο γι αυτή μου την πράξη, αλλά δεν μπορώ ούτε να σκεφθώ ούτε να ενεργήσω αν δεν είμαι ελεύθερος. Ζήτω η Δημοκρατία, Κάτω η Τυραννία. Η πατρίδα μας που γέννησε την ελευθερία θα εξαφανίση τους τυράννους. Συγχώρα με αν μπορείς, ο Κώστας σου.»…

Για να προληφθεί κάθε σκέψη περί «ψυχολογικών προβλημάτων», πρέπει να σημειωθεί ότι ο Κωστής, ήταν ένας συναγωνιστής της ΕΔΗΝ με ενεργό συμμετοχή στον αντιδικτατορικό αγώνα. Με άρθρα και συνεντεύξεις του, είχε καταστεί στόχος πρακτόρων και ρουφιάνων της χούντας στα ιταλικά πανεπιστήμια.

Εν τω μεταξύ στην Ελλάδα, ουδείς είχε μάθει τίποτα! Η χούντα είχε φροντίσει να καλύψει το γεγονός. Αυτή η απαγόρευση, είχε σαν συνέπεια, συμφοιτητές και συναγωνιστές του να μεταφέρουν το σώμα του σε μία παράγκα του νεκροταφείο της Τζένοβα, περιμένοντας άδεια από τις ελληνικές αρχές για την μεταφορά του στην Κέρκυρα, απ’ όπου καταγόταν. Η “χριστιανορθόδοξη” χούντα δεν έδινε άδεια. Είχαν περάσει 4 μήνες και το σώμα του Κωστή παρέμενε άταφο. Έτσι οι φίλοι του αποφάσισαν να τον μεταφέρουν στα κρυφά (18 Ιανουαρίου 1971) στην Κέρκυρα, με το πλοίο «Αστυπάλαια».

Ο Κώστας Γεωργάκης «υπάρχει» σήμερα ως ανδριάντας (φιλοτεχνημένος αφιλοκερδώς από το γλύπτη Δημ. Κορρέ) σε μια κερκυραϊκή πλατεία που φέρει το όνομά του. Επίσης «υπάρχει» σε ένα ποίημα* του Νικηφόρου Βρεττάκου, ειδικά αφιερωμένο στον Κωστή. «Υπάρχει» στο τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη» που είχε γραφτεί για τον Γεωργάκη, αλλά για λόγους ασφαλείας ο Γεωργάκης πήρε το όνομα του Καραϊσκάκη. Ακόμα, ο Κώστας Γεωργάκης «υπάρχει» στις καρδιές των συναγωνιστών του, της τότε ΕΔΗΝ εξωτερικού και… τα “λένε” με τον Αλέκο Παναγούλη…