Η Τουρκία, η Σουηδία και η Φινλανδία στο ΝΑΤΟ: Ανατολίτικα παζάρια για την παράδοση αντικαθεστωτικών, αλλά και F-16 από τις ΗΠΑ…

Θεοφάνης Μαλκίδης* |> Από την ένταξή της (μαζί με την Ελλάδα) στο ΝΑΤΟ 1952 μέχρι σήμερα η Τουρκία προσπαθεί να εκμεταλλευθεί όπως μπορεί τη συμμετοχή της στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, χωρίς η ίδια να είναι υποχρεωμένη να δώσει ό,τι απαιτείται για τους συμμάχους (άρα και για την Ελλάδα), υποσκάπτοντας τη συνοχή του οργανισμού. Τώρα, όμως η Άγκυρα αισθάνεται πως η παρασιτική, όπως πολύ σωστά, έχει ονομαστεί σχέση της με το ΝΑΤΟ μπορεί να διαταραχθεί με την είσοδο της Σουηδίας και της Φινλανδίας στη Βορειοατλαντική Συμμαχία, χώρες οι οποίες έχουν υποβάλλει αίτημα για ένταξη από τον Φεβρουάριο του 2022.

Η επέκταση του ΝΑΤΟ στις σκανδιναβικές χώρες αφαιρεί κατ’ αρχάς ένα τουρκικό επιχείρημα, το οποίο αφορά τη γειτνίασή της με την πρώην Σοβιετική Ένωση, σήμερα Ρωσία, ως βασικό συστατικό του κομβικού ρόλου της Άγκυρας εντός του ΝΑΤΟ. Άρα τώρα, ένα σημαντικό ίσως μέρος των επιχειρησιακών δυνατοτήτων, που παζαρεύει κάθε φορά η Τουρκία, θα μπορεί να εκτελεστεί πλέον με διαφορετικό τρόπο, λόγω της ένταξης της Σουηδίας και Φινλανδίας.

Παράλληλα, η Τουρκία η οποία συνεχίζει να έχει προνομιακές σχέσεις με τη Ρωσία, παρότι μέλος του ΝΑΤΟ, χωρίς να έχει υποστεί βλάβη στα συμφέροντά της λόγω των κυρώσεων και άλλων συμμαχικών πρωτοβουλιών, ανησυχεί λόγω της σκανδιναβικής διεύρυνσης, αφού η αναζωογόνηση του ΝΑΤΟ, έπειτα από το Φεβρουάριο του 2022, είναι ένα κρίσιμο ζήτημα που θεωρεί ότι απειλή για την Τουρκία, η οποία έχει μεταβληθεί σε ένα κράτος -φυλακή.

Έτσι η είσοδος δύο εκ των σημαντικότερων δημοκρατιών-πρότυπο του πλανήτη έχει πολιτικό αντίκτυπο και στην Τουρκία, αφού η Σουηδία και η Φινλανδία, ειδικά η πρώτη έχει δεχθεί στο έδαφος πλήθος αντικαθεστωτικών Τούρκων και Κούρδων. Έτσι μέχρι σήμερα το ΝΑΤΟ αναγκαζόταν να δικαιολογεί (ειδικά απέναντι στην Ελλάδα) την παρουσία της Τουρκίας εντός της συμμαχίας, παρά την καταπίεση που υπάρχει στην τουρκική κοινωνία και την φθορά/εξαφάνιση της δημοκρατίας.

Η Φινλανδία όμως, όπως και η Σουηδία, ειδικά η δεύτερη είναι εξαιρετικά δραστήριες στην ανάδειξη των καταπατήσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το τουρκικό καθεστώς, γεγονός που δυσκολεύει και τον προκλητικά στην πλειοψηφία και ταυτιζόμενο με τις τουρκικές θέσεις Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να αναφέρει ότι «η Τουρκία αποτελεί ένα δημοκρατικό κράτος», μόνο και μόνο επειδή διεξάγονται εκλογές στη χώρα (…) , κλείνοντας τα μάτια σε όσα πράττει το τουρκικό καθεστώς.

Οι δηλώσεις του πρώην Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου που κατηγόρησε τη Σουηδία ως «προκλητική», επειδή προστατεύει τους διωκόμενους διανοούμενους και πολιτικούς, δείχνουν ξεκάθαρα την τουρκική στάση, αφού η Στοκχόλμη είναι από τις χώρες- πρωταγωνίστριες που πρωτοστατούν στην ανάδειξη της καταπίεσης Κούρδων και άλλων εθνοτήτων στην Τουρκία.

Έτσι η Τουρκία θέλει να κάνει μία επίδειξη δυνάμεως ως κράτος- μέλος του ΝΑΤΟ, αδιαφορώντας για τη συμπεριφορά της στην ανατολική Μεσόγειο, η οποία έχει αντίκτυπο στην Ελλάδα και την Κύπρο, στέλνοντας ένα ακόμη προκλητικό μήνυμα προς την Αθήνα, αλλά και προς την Λευκωσία, σε μία μελλοντική της αίτηση για την ένταξη στο ΝΑΤΟ, καθιστώντας σαφή τον ρόλο που διεκδικεί.

Επιπλέον η αυτόνομη τουρκική πολιτική πωλήσεων στρατιωτικού υλικού σε μη φίλιες χώρες, η προώθηση των εξαγωγών των εξοπλισμών που παράγει η τουρκική πολεμική βιομηχανία είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα, όπως και οι εταιρικές σχέσεις που έχει αναπτύξει με την Ισπανία και άλλες χώρες, διαχωρίζοντας το τουρκικό από το συμμαχικό.

Ταυτόχρονα ο επανεκλεγείς, άρα και πιο ισχυρός Ερντογάν στέλνει ένα ακόμα μήνυμα στην Ουάσιγκτον για τη συμφωνία που θέλει να πετύχει για την προμήθεια των μαχητικών F-16 και την άρση των περιορισμών που έχουν τεθεί για το διπλό παιχνίδι του με τη Μόσχα. Στην Άγκυρα άλλωστε οι καθεστωτικοί βλέπουν το ΝΑΤΟ με εργαλειοποιημένη την συμμετοχή τους, με καθαρά παρασιτικούς όρους, όπου θα μπορούν να εκμεταλλεύονται μόνο τα θετικά στοιχεία της συμμετοχής τους, δίχως να προσφέρουν οι ίδιοι ότι χρειάζεται στη Συμμαχία.

Έτσι οι απαιτήσεις της Τουρκίας από τη Σουηδία για έκδοση αντικαθεστωτικών πολιτικών και άλλων, όπως του πρώην μέλους του Σουηδικού Κοινοβουλίου κουρδικής καταγωγής Γκουλάν Αβτζί, η οποία είχε ψηφίσει το 2010 την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό δείγμα για το πώς αντιλαμβάνεται το καθεστώς της Άγκυρας την θέση της στο ΝΑΤΟ .

Σε ό, τι αφορά την Ελλάδα, έχοντας υπόψη τα παραπάνω, αλλά και πολλά επίσης σημαντικά δεδομένα, που αφορούν τη συνέχειά μας, την επιβίωσή μας ως έθνους, οφείλουμε να επαναλάβουμε για ακόμη μία φορά αυτό που αναφέρουμε εδώ και χρόνια: Δεν υπάρχει Κυπριακό, Κουρδικό πρόβλημα-ζήτημα, δεν υπάρχει ζήτημα Αιγαίου και Γενοκτονίας, δεν υφίσταται «μεταναστευτικό» και «προσφυγικό», ούτε ζήτημα εθνικιστών Αλβανών Τσάμηδων και παραχαρακτών της Μακεδονίας, δεν υπάρχει ζήτημα Συρίας, Λιβύης, Αρτσάχ και Αρμενίας. Ένα είναι το ζήτημα, ένα είναι το μοναδικό πρόβλημα στην περιοχή μας και αυτό είναι το Τουρκικό!

Με αφορμή (αλλά και όχι μόνο) την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, τα γεγονότα και η εμπειρία αυτό δείχνουν, το Τουρκικό δηλαδή πρόβλημα. Αυτό που αφορά, μεταξύ των άλλων, ένα καθεστώς, ένα μείγμα κράτους και παρακράτους με φασιστικά, εθνικιστικά και ρατσιστικά στοιχεία, που κατέχει τη μισή Κύπρο και απειλεί να εισβάλει και στην υπόλοιπη μισή, εισβάλλει καθημερινώς στο Αιγαίο και τον Έβρο, επηρεάζοντας εκλογικά αποτελέσματα στη Θράκη, φυλακίζει εκατοντάδες χιλιάδες αντιφρονούντες, δολοφονεί στο Κουρδιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη και τη Συρία, ενισχύει τον αλβανικό εθνικισμό και τους παραχαράκτες των Σκοπίων, μετατρέπει την Αγιά Σοφιά σε τέμενος, δίνοντας δείγματα μισαλλοδοξίας και ρατσισμού.

Όλα τα παραπάνω βεβαίως είναι γνωστό πως δεν έχουν γίνει αντιληπτά από τους Ευρωπαίους, τους Δυτικούς, που ανέχονται τη βαρβαρότητα που εκπέμπεται από τα ανατολικά.

Δεν έχει γίνει κατανοητό, όμως και στην Ελλάδα και την Κύπρο, όπου επαναλαμβάνονται δηλώσεις όπως, «Έχει σύνορα η θάλασσα και δεν το ξέραμε;», «Να μην είμαστε μοναχοφάηδες στο Αιγαίο», «Η Τουρκία ασφαλώς και έχει δικαιώματα στην ανατολική Μεσόγειο διότι έχει τεράστια ακτογραμμή», «Το Καστελόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο», «Οι δύο πλευρές συμφώνησαν στη συνέχιση των συζητήσεων για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης», «Συνεκμετάλλευση με την Τουρκία ενεργειακών πόρων στο Αιγαίο εφόσον εκπληρωθούν μία σειρά προϋποθέσεις», «Το Καστελόριζο είναι μακριά», «Και να χάσουμε μερικά νησιά δεν πειράζει»…

Με τα παραπάνω και άλλα παρεμφερή θα επιλυθεί το Τουρκικό πρόβλημα; Τη στιγμή δηλαδή που ο Σουλτάνος μετατρέπει την Αγιά Σοφιά σε τέμενος αποκαλύπτοντας ότι είναι έτοιμος να κάνει οτιδήποτε για να πετύχει τους στόχους του («Γαλάζια Πατρίδα»), όταν δηλώνει πως θα εισβάλει σε θαλάσσιες ζώνες και υφαλοκρηπίδα, όταν κατέχει το 40% της Κύπρου, όταν αποκαλεί ειρωνικά τα Σκόπια «Μακεδονία», όταν χρηματοδοτεί την Αλβανία, όταν επαναλαμβάνει ότι δεν υπάρχει ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου ακόμη και στην Κρήτη και προκαλεί ευθέως στη Θράκη, σε κατηγορεί για Γενοκτονία και στέλνει όποτε θέλει και από όπου θέλει εκατοντάδες χιλιάδες εισβολείς στο έδαφός σου…

Η Βιέννη, η Καλλίπολη, η Σμύρνη, η Μερζιφούντα, το στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης των Ελλήνων στο Δεβζιλίκ της Τραπεζούντας, η Κερύνεια και η Αμμόχωστος, τα Ίμια, η Ροτζάβα και το Αφρίν, δεν έχουν διδάξει κάτι;

(*) Ο κ. Θεοφ. Μαλκίδης είναι δρ Παντείου Πανεπιστημίου