Ενώ είπα να κάνω πέρα το πληκτρολόγιο για να απολαύσω μια φραπεδιά, ακούγοντας λίγο μουσική, ξαφνικά μέσ’ στη ντάλα του πειραϊκού μεσημεριού, ένα «μπλιμ» μ’ έκανε να κοιτάξω τα e-mail μου. Πράγματι, ήταν μήνυμα από την Μελβούρνη, από τον Ιάκωβο τον Γαριβάλδη, ο οποίος μου έγραφε ότι θα ερχόταν στην Ελλάδα και πως τότε και την τάδε ώρα είχε κανονίσει ραντεβού σε ρεστωράν της Γλυφάδας με ομογενείς συγγραφείς, προκειμένου να βρισκόμασταν, να τα λέγαμε και να γλεντάγαμε με κιθάρες και τέτοια!

Για το «τότε», εντάξει, δεν υπήρχε πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν με την ώρα και τον τόπο! Δηλαδή, πώς να πας για φαγητό και για… γλέντι στις 6 το απόγευμα και μάλιστα στη Γλυφάδα!
Η παρέα να μένει στου Παπάγου, την Κυψέλη, το Μαρούσι, τον Πειραιά και όλοι να τρέχουν στη Γλυφάδα!

Ε, μην τα πολυλογούμε, ο Ιάκωβος «θυμήθηκε» ότι για εμάς εδώ η θερινή 6^η απογευματινή ώρα, είναι… μεσημέρι και πως τα γλέντα μας αρχίζουν μετά την 12^η νυχτερινή!.. Γι’ αυτό, το ραντεβού ορίστηκε για την ίδια ώρα, αλλά στο καφέ του Μουσείου της Ακρόπολης…
Ήσαν όλοι εκεί, ποιητές, λογοτέχνες και εγώ – αδίκως… κατηγορηθείς ως συγγραφέας! Μια παρέα Ελλήνων, από τις 5 ηπείρους που γνωριστήκαμε μέσω Internet

Με τον Στράτο Δουκάκη (mithymnaios.blogspot.gr) και τον Ιάκωβο Γαριβάλδη (diasporic.org), η γνωριμία μας είναι από τον περασμένο… αιώνα. Τότε που λέγαμε να δημιουργήσουμε μία μεγάλη παρέα και μέσω skype σε συγκεκριμένη ώρα «μιλούσε» ο Πειραιάς, με τη Μελβούρνη (Ιάκωβος) και την Βαλένθια της Βενεζουέλας (Δουκάκης). Επτά ώρες μπροστά η Αυστραλία, ισάριθμες ώρες πίσω η Βενεζουέλα και η 1^η πρωινή ώρα Ελλάδος ήταν η κατάλληλη της τριμερούς συνεδρίασης.
Η παρέα μεγάλωσε, έφτασε περίπου τους 100, ανέπτυξε δράσεις, εξέδωσε Ανθολογίες, αλλά κάποια στιγμή χάλασε όλο αυτό το πρωτοφανές δημιούργημα.
Όμως δεν λέμε «κρίμα» και αυτή η ιδέα του Γαριβάλδη να βρεθούμε εκείνο το απόγευμα στο καφέ του Μουσείου της Ακρόπολης, ίσως να σημάνει κάτι. Τι; Πάντως ό,τι και να σημάνει, έχουμε πάρει τα «μαθήματα» του παρελθόντος και ό,τι είναι να γίνει θα γίνει υπεύθυνα. Και οι “διαδικτυακοί” Έλληνες της Τέχνης και των Γραμμάτων, θα ξανασμίξουμε!

Μέχρι τότε, ας ρεμβάζουμε στο διαδίκτυο και ας σκαλίζουμε για να βρίσκουμε ξεχασμένους «θησαυρούς» – προϊόντα της ανθρωπιάς, του πολιτισμού και της Ρωμιοσύνης…

Ας αλλάξουμε σκηνικό κι ας πάμε στη Μελβούρνη, όπου επιστρέφοντας ο Γαριβάλδης, μεταξύ άλλων, γράφει:

Αγαπητοί φίλοι και μέλη της Διασπορικής,
Σπεύδω να σας ευχαριστήσω τώρα που έφτασα στη βάση μου μετά από το μεγάλο ταξίδι στην άλλη άκρη της Γης.
Όπως καταλάβατε για μια ακόμη φορά και από την όμορφη συνάντηση που είχαμε, το διαδίκτυο μπορεί να ενώσει τις γόνιμες σκέψεις μας και να μας φέρει κοντύτερα στη δημιουργία.
Με την κατά πρόσωπο συνάντηση αντιληφθήκαμε και πιστοποιήσαμε ότι είμαστε όλοι άτομα με θετικές και αρνητικές δυνάμεις, και ότι παρά την απόσταση μάς ενώνει η τέχνη του λόγου.
Χαίρομαι που η Διασπορική μπόρεσε να φέρει σε επαφή τόσο σπουδαία άτομα στην ψυχή. Γνώμη μου είναι πως η αξία του ανθρώπου μετριέται με την προσφορά του στο κοινό καλό κι εσείς όλοι έχετε προσφέρει κατ’ επανάληψη όλα τα χρόνια που σας γνωρίζω. Στην πρώτη συνάντηση σύστασης της Διασπορικής στη Μελβούρνη το 2009 είχαμε συναντηθεί 8 άτομα και αποφασίσαμε να υλοποιήσουμε τις σκέψεις μας. Στη συνάντηση της 11ης Ιουλίου 2015 στην Αθήνα και πάλι 8 άτομα συναντήθηκαν, παρ’ όλο που ήταν διαφορετικά. Ο αριθμός 8 όπως φαίνεται είναι τυχερός για τη Διασπορική.

Στην παρέα των “οκτώ” ήταν και η Ειρήνη Καββαδία, με την Τζένη Κουφοπούλου και τον Γ. Μαρινάκη. Ο μουσικός δημιουργός Γ. Μαρινάκης, σημειώνει σε μήνυμά του:

“Ήταν μια αγαπητική συντροφιά, κάτω απ’ τον ίσκιο της Ακρόπολης, είμαστε όλοι εκεί κι όσοι έλειπαν, με την απούσα παρουσία τους! Η τέχνη ενώνει, τελικά, ακυρώνει αποστάσεις, συγκινεί… Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους και ιδιαίτερα τον Ιάκωβο και την Άντρια με λίγες λέξεις μου, από καρδιάς!”

Η Τζένη Κουφοπούλου, θέλησε να γράψει:

Για τους φίλους…
Μεταγλωττίζεται η μοναξιά – σε λέξεις άφθαρτες, – χειρονομίες αγαπητικές,
– χειρόγραφα χαμόγελα – στων φίλων την προσδοκία…
Ένας φως αμάργαρο αφανίζει τις σκιές, – ένας ήλιος μεσημεριού καθίζει παρήγορα στις στιγμές,
απαλείφει τα ορθογραφικά λάθη της ανημπόριας μας – κι ανοίγει λευκά πανιά ελπίδας!
Αγαπημένοι εσείς φίλοι, γύρω μου – υψώνετε τη στιγμή , που θα μπορούσε να ονομασθεί…
Παράδεισος!