Το ερώτημα είναι αυτονόητο: Φταίνε τα άτομα και αυτοί που τα έβαλαν στις θέσεις ευθύνης όπου βρίσκονται ή φταίει όλο το σύστημα;

Δημ. Κωνσταντάρας |> Έχουν συμβεί τόσα πολλά στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες, σε τόσους τομείς, με τόσα θύματα τόσες πολλές και σοβαρές καταστροφές, τόσα “ανώμαλα” πράγματα που ειλικρινά θεωρώ μάταιο να ανταλλάζουμε απόψεις, γνώμες και συστάσεις μέσα από τα Μ.Μ.Ε. για το τι έγινε, τι δεν έγινε, για το τι έπρεπε να γίνει…

Διότι το μόνο που αποδεδειγμένα πλέον ισχύει είναι σίγουρο ότι σε ένα πράγμα είμαστε καλοί: Στις δικαιολογίες. Νομίζω ότι έκανα καλά που δεν άρχισα να γράφω κατεβατά γιατί μπορεί και να με κατηγορούσαν ως “αντι”. Και δεν είμαι.

Το κίνητρο αλλά και τα γεγονότα των τόσων εβδομάδων, από την τραγωδία των τραίνων, τις εκλογές και την γελοία εξέλιξη, περνώντας από τις φωτιές και καταλήγοντας στη ντροπή του ποδοσφαίρου είναι αποκλειστικά η βαθιά μου θλίψη για την κατάστασή μας ως χώρας, ως πολιτικού συστήματος, ως λειτουργίας που καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η χώρα ΔΕΝ ΕΧΕΙ στελέχη και κανόνες σε μεσαίο επίπεδο διοίκησης.

Κι όταν δεν υπάρχει “μεσαία” διοίκηση σε δεύτερο επίπεδο, δεν υπάρχει ούτε σε πρώτο.

Αναρωτιέται εύκολα ο κόσμος, μέσα στον πανικό που θολώνει το μυαλό μας απέναντι σε κάτι που θεωρούμε όλοι αυτονόητο αλλά αποδεικνύεται ανέφικτο: “Μα γιατί ο τάδε ή ο δείνα, ο υπουργός ή ο πολιτικός προϊστάμενος, η διοίκηση της Αστυνομίας, η Διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων, κάποιος επικεφαλής τέλος πάντων, κάποιος που μπορεί -και δουλειά του είναι- να παίρνει αποφάσεις, δεν υπάρχει κανείς που να το κάνει;“.

Δικαιολογημένη οργή και απορία. Μόνο που η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι και να υπήρχε ακόμη αυτός ο σούπερ ήρωας που θά ‘παιρνε όλες τις σωστές αποφάσεις – που μπορεί κάποιοι, κάποιες να τις πήραν αλλά δεν εφαρμόστηκαν- υπάρχει κάπου, κάποιος, κάποιοι, εκλεγμένοι, διορισμένοι, που να τις εφαρμόσουν;

Και πάλι το ερώτημα είναι αυτονόητο αλλά και η εξήγηση το ίδιο: Φταίνε τα άτομα και αυτοί που τα έβαλαν στις θέσεις ευθύνης όπου βρίσκονται ή φταίει όλο το σύστημα Δικαιοσύνης, Νομολογίας, Διοίκησης και , τελικά, Ευθύνης που έχει καθιερωθεί σ’ αυτή τη χώρα; Όπου ό,τι και να γίνει, αυτός που φταίει θεωρεί ότι φταίει κάποιος άλλος; Και μπορεί κάποιοι, κάπου- κάπου να παραιτούνται – τις περισσότερες φορές ύστερα από “παρέμβαση” του πρωθυπουργού, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Διότι είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που διώχνει κάποιον που αποδεδειγμένα φταίει για μια σοβαρή καταστροφή ο οποίος τον τοποθέτησε στη θέση του.

Κι εκεί το γαϊτανάκι αρχίζει.

Φταίνε όλοι. Κάποιος δεν ήξερε, κάποιος ξεχάστηκε, κάποιος , σαν τεμπέλης ηθοποιός, δεν διάβασε καλά το ρόλο του. Και μια παραίτηση δεν διώχνει την καταστροφή. Δεν την κάνει να ξεχαστεί. Δεν δικαιώνει κανέναν.

Μένω με τη θλίψη. Και ο χρόνος περνάει. Αλλά το ίδιο έργο παίζεται ακόμα, με πάνω-κάτω τους ίδιους ηθοποιούς που ή δεν μπορούν ή δεν θέλουν να μάθουν καλά τα λόγια του ρόλου τους.