Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ζορίστηκα σήμερα ξανά… Ζητούσαν οι νεαροί γιατροί αυτά που δικαιούνται, ξέροντας κατά βάθος πως δε μπορούν να τα έχουν – ανθρώπινο ωράριο, εκπαίδευση, ρεπό…

Όταν ξυπνήσουν θα νιώσουν τι σημαίνει δικαίωμα γιατρού, τι σήμαινε πάντα -όχι τώρα! Θα ξυπνήσουν μέσα στη γοερή πραγματικότητα. Και μόνο με χαστούκια ξυπνάς νεαρέ…

Τράβηξα την πρώτη φωτογραφία φεύγοντας με την αύρα της ημικρανίας να με τρομοκρατεί – αυτές οι αστραπές που σκεπάζουν το οπτικό πεδίο. Ευτυχώς αυτή τουλάχιστον με λυπήθηκε και δεν θρονιάστηκε στο κρανίο μου.

Στη δεύτερη φωτογραφία ήμουν σε σφιγμένη ευφορία -έτσι πάντα μετά την κρίση. Έφευγα λοιπόν αλλά γύρισα  – πού θα πήγαινα έξω από την φυλακή;

Ήταν όμως και καμπόσοι απέξω με το δίκιο τους χαμένο – το δικαίωμα στη Υγεία. Αυτοί με κράτησαν και σήμερα, αυτοί κυρίως με κρατούν ερέτη στη γαλέρα!

Αυτοί θα σε κρατήσουν κι εσένα στο κουπί νεαρέ – κι αν μείνει μέσα σου η σπίθα, δεν θα σε αφήσουν να φύγεις. Είναι γλυκιά κι εθιστική η ειρκτή, σε βεβαιώνω. Όπως έρωτας ανεκπλήρωτος…

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”