Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Η μαραμένη γιαγιούλα στη στάση. Όχι δεν περιμένει το λεωφορείο. Αόριστα στέκει στον ακίνητο χωροχρόνο της. Με κοιτά να περνώ βηματίζοντας γρήγορα -η άσκηση της Κυριακής. Το άδειο βλέμμα της υπερηλικίωσης -μπορεί και ψάχνοντας μια καλημέρα. Ασυναίσθητα επιβράδυνα -η σκέψη ασύμβατη με τη μυική προσπάθεια.

Σκεφτόμουν ότι οι συμμορίτες αυτοί που συνωμότησαν να της αρπάξουν μια πενιχρή σύνταξη, ίσως δεν της στέρησαν τίποτα σπουδαίο τελικά -πόσα μπορεί να απολαύσει πια;

Είναι όμως γύπες -χωρίς το ελαφρυντικό της φυσικής αποστολής των γυπών.

Και ντρέπομαι που συγκρίνω τα ανθρωποειδή της Διεθνούς των Αρπάγων με αυτούς τους γνήσιους καθαρτίδες -δεν βρήκα άλλη λέξη από το «ανθρωποειδή» για τα εκτρώματα αυτά του ανθρώπινου DNA.

Και τι έκανες, τι κάνεις εσύ για όλα αυτά -η μέσα Μύγα βουίζει.

Εδώ στον καφενέ καμώνομαι τον αντάρτη -γράφω και γυαλίζομαι στην κάμερα.

Πόση η απόσταση από τους γύπες και τα κοράκια όταν σωπαίνεις;

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”