Το 60% παγκοσμίως γνωρίζει τον Κοέλιο και δεν γνωρίζει τον Έκο, τον Μαρλώ. τον Φόκνερ και στην Ελλάδα τα πράγματα είναι χειρότερα…

Πέτρος Κυρίμης* |> Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα; Χωρίς γνώση; Ό, τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας- Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.

Ο Κοέλιο σαν συγγραφέας είναι ένα σκαλί πάνω από την παραφιλολογία. Κάτι καλύτερο από τα Άρλεκιν και τα διάφορα αμερικάνικα μπεστ σέλερ.

Το 60% παγκοσμίως γνωρίζει τον Κοέλιο και δεν γνωρίζει τον Έκο π. χ . Τον Μαρλώ τον Φόκνερ…

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι χειρότερα.

Το 90% διαβάζει Μ……. Δ……. κ.λ.π. κι όταν θέλει σοβαρή λογοτεχνία διαβάζει… Κοέλιο.

Όλη αυτή η Σάρα και η Μάρα της λογοτεχνίας μας τα τελευταία δέκα – δέκα πέντε χρόνια στηρίχτηκε στην πιο πάνω «ρήση» του Κοέλιο. Όχι απλώς αμόρφωτοι αλλά εντελώς αγράμματοι «συγγραφείς» πάτησαν πάνω εκεί και ανασκουμπώθηκαν.

«Βάζω πέντε πακέτα τσιγάρα δίπλα στον υπολογιστή κι ώσπου να τα καπνίσω έχω… τελειώσει το βιβλίο», είχα ακούσει να λέει μια από αυτές. Εξακόσες σελίδες! Κάθε ρουφηξιά και… σελίδα.

Για να γράψεις μια σελίδα σήμερα δεν χρειάζονται γνώσεις και μόρφωση ούτε κόπος. Μπαίνεις στο διαδίκτυο αρπάζεις ό,τι σου αρέσει το μεταλλάζεις λίγο και το σερβίρεις για δικό σου. Χρειάζεσαι μόνο το ταλέντο τού… Αλχημιστή… και το Σύμπαν.

Έχουμε λοιπόν δυο κατηγορίες. Η πιο επικίνδυνη είναι γυναίκες που γράφουν για γυναίκες για παμπόνηρους εμπόρους – εκδότες που γνωρίζουν ότι για τους μέτριους αναγνώστες τίποτα πιο σημαντικό δεν υπάρχει από το… μέτριο. Και ‘κονομάνε.

Και έχουμε και την άλλη κατηγορία που αν και εκνευριστική είναι ακίνδυνη για την λογοτεχνία.

Είναι εκείνοι που τους πήρε μπάλα η ματαιοδοξία ή μάλλον η κενοδοξία και το κόμπλεξ κατωτερότητας και σε μια ξεχαρβαλωμένη κατάσταση και εποχή αποφάσισαν να γίνουν ποιητές και συγγραφείς κερδίζοντας τον τίτλο του δημιουργού…

Αυτοί η κατηγορία πριν αρχίσει να κάνει… αλχημείες μαζεύει πρώτα το ποσόν που απαιτούν σήμερα οι εκατοντάδες περιπλανώμενοι κυνηγοί «ψώνιων» εκδότες.

Συναναστρέφομαι – αναγκαστικά – πολλούς τέτοιους. Το καλοκαίρι σε ένα σπίτι τέτοιου «συγγραφέα» που κατάφερε με πραγματικό ταλέντο αλχημιστή να εκδώσει δυο τρία βιβλιαράκια να ακούσω τα παιδιά του να λένε με υπερηφάνεια «ο μπαμπάς μας είναι ο καλύτερος συγγραφέας του κόσμου» περίμενα να τον ακούσω να τους λέει ότι τουλάχιστον ήταν υπερβολικό αυτό που είπαν εκείνος όμως χαμογέλασε… ευχαριστημένος.

Μου θύμισε εμένα πολλά χρόνια πριν όταν είχα πέσει σε τρομερά οικονομικά προβλήματα και ακόμα και το φαγητό έλειπε από το σπίτι που ένα πρωί κατάφερα και πήρα στα δυο μικρά αγόρια μου από ένα κουλούρι με σουσάμι. Έκαναν χαρές και τα άκουσα να λένε «ο μπαμπάς μας είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου!» Πήγα έξω κι έκλαψα με μαύρο δάκρυ.

(*) Ο κ. Πέτρος Κυρίμης είναι συγγραφέας (‘’Κάποτε στον Πειραιά’’ κ.ά)