Μια συνάντηση σ’ ένα σοκάκι της Ερμού, που νόμισα ότι… συνάντησα τον εαυτό μου πριν από 30-35 χρόνια!

Ηλιανή Μηλοπούλου |> Την Ερμού δεν την αντέχω όλο το χρόνο, τις μέρες των γιορτών είναι, για μένα, ακόμα χειρότερη. Χαιρετώ στην πλατεία Συντάγματος φίλη που νομίζει θα μπω στο μετρό και αρχίζω να κατηφορίζω γιατί θέλω να δω κάτι στο Μοναστηράκι. Το μποτιλιάρισμα πεζών, που στις γιορτές πάντα δημιουργείται, με κάνει και στρίβω σε δρομάκι αριστερά. Πιτσιρίκι δρομάκι, να ξεφύγω σκέφτομαι.

Κι εκεί πετυχαίνω πιτσιρίκα η οποία έχει βγάλει καθρεφτάκι, βάζει μάσκαρα (μασκάρα τη λένε; διορθώστε αλλά δεν είναι αυτό το θέμα). Βγάζει κραγιόν, βάζει, κοιτάζει γύρω γύρω, μόνον εγώ είμαι, ψιλοδιστάζει και με ρωτάει “καλά τα βάζω ή είμαι σαν κλόουν “; Ξαφνιάστηκα. Συνάντησα τον εαυτό μου πριν από 30-35 χρόνια; Και φοβάται αλλά θέλει, μες το δρόμο να βαφτεί. Κι είναι μελαχρινή όπως ήμουν.

‘’Πολύ όμορφη είσαι!’’ της λέω. ‘’Και κουβαλάς και μεγάλη περιουσία πάνω σου’’.

Με κοιτάζει το κοριτσάκι έκπληκτο.

‘’Τα νιάτα’’, της λέω. Και χαμογελά μ’ εκείνο το ύφος που όλοι είχαμε μαζί μας στην αρχή, ξέρω τι μου λες αλλά δεν καταλαβαίνω.

‘’Έχω ραντεβού’’, μου λέει. Και μου το λέει τη στιγμή που σκεφτόμουν πως ή σε θεία της ή στη γιαγιά της, πάει…

‘’Άρωμα;’’ ρωτάω. ‘’Έχω, έχω’’, απαντά.

Βάζει κι αυτό (που δεν μ’ αρέσει καθόλου αλλά δεν της το λέω) ενώ μου εξηγεί πως πριν από λίγο την άφησαν να φύγει…15 λεπτά νωρίτερα από το γραφείο. Αρχιτεκτόνισσα που κάνει τα πρώτα της βήματα στη δουλειά!

‘’Είναι δύσκολος, μου λέει, ο κύριος τάδε. Περίεργος, ιδιότροπος. Γερνάει βλέπετε’’.

‘’Πόσων ετών είναι;’’, ρωτάω .

‘’Ε, δεν θα είναι 58-60;’’, λέει.

(Εκείνη τη στιγμή ΔΕΝ μετάνιωσα που δεν έβγαλα την κολόνια μου να της τη δώσω!)

“Αλλά με τον… είμαστε στο γραφείο μαζί και δεν προλαβαίνω πάντα να είμαι βαμμένη. Βάζω κραγιόν, βάζω άρωμα αλλά δεν ‘κρατάνε’ κι εγώ θέλω να με βλέπει πάντα περιποιημένη. Κάποιοι συνάδελφοι ξέρουν και γελάνε’’.

‘’Άσ’ τους’’, της είπα, ’’ας γελάνε. Εσύ να βάζεις κραγιόν και να κρυφοκοιτάς αν σε βλέπει. Και στο δρόμο αν σε συναντήσουν μετά από χρόνια θα το θυμούνται και θα στο αναφέρουν (χτυπήσουν, ήθελα να της πω, θυμόμουν κάτι δικά μου, κάποιους που ίσως κι ακόμα γελάνε με δική μου ιστορία. Το μάζεψα). Μακάρι όμως εσύ να νιώθεις και τότε αυτή την τρέλα, τη λαχτάρα. Για κάποιον! Άντε, κούκλα είσαι, εύχομαι να έχεις όμορφο βράδυ!’’.

‘’Εσείς; ρωτάει, πάτε σε φίλους σας;’’…

Ούτε που της πέρασε από το μυαλό να ρωτήσει αν πάω σε… ραντεβού. Αποχαιρετιστήκαμε με ευχές.