Πήραν με χειροπέδες ένα αυτιστικό παιδί για το Δρομοκαΐτειο, όπου εκεί το ακινητοποίησαν σε κρεβάτι

|>Δημήτρης Κωνσταντάρας

|> Κάποτε θά ‘λεγα ότι η ιστορία αυτή που διάβασα στο newsit είναι «απίστευτη». Τώρα πια, ύστερα από αρκετά χρόνια επαφής και ενασχόλησης με την αναπηρία, κυρίως λόγω της συνεργασίας μου και της φιλίας με τον Βαγγέλη Αυγουλά, μου φαίνονται όλα πιστευτά, πιθανά, δυνατά στη χώρα μου όπου εμείς, οι απλοί άνθρωποι ,έχουμε μάθει τόσα πολλά για τις πάσης φύσεως αναπηρίες αλλά το «σύστημα» που ασχολείται μ αυτές, δεν έχει μάθει τίποτα.

Για να μην επαναλαμβάνω πράγματα και ιστορίες δημοσιευμένες που πολύ εύκολα μπορείτε να διαβάσετε κι εσείς εδώ, μένω στον τίτλο του ρεπορτάζ: «Πήραν με χειροπέδες το αυτιστικό παιδί μου”! Απίστευτες καταγγελίες μητέρας».

Το θέμα, για κάποιον που εξακολουθεί να πιστεύει ότι υπάρχει ένα σύστημα Υγείας και Περίθαλψης των ατόμων με ειδικές αναπηρίες όπως ο αυτισμός , είναι σπαρακτικό. Θα μάθουν τι λέει η μητέρα του αυτιστικού γιού της: « Πήγαν αστυνομικοί, με περιπολικό ξύπνησαν το παιδί γιατί όφειλαν να κάνουν τη δουλειά τους εφόσον ενημερώθηκε ο εισαγγελέας από τον διευθυντή. Με εισαγγελική παραγγελία πήγαν οι αστυνομικοί, πήραν το γιο μου με χειροπέδες γιατί το παιδί μου αναστατώθηκε και φοβήθηκε και το πήγαν στο Δρομοκαΐτειο όπου έγινε εισαγωγή. Πήγα και εγώ, είδα το γιο μου φυσικά ακινητοποιημένο γιατί το νοσοκομείο αυτό δεν είναι εξειδικευμένο για τον αυτισμό».

Για μένα πλέον, όπως και για τόσους άλλους, κυρίως άμεσα ενδιαφερόμενους για πάσης φύσεως ανάπηρους, όλα είναι φυσιολογικά και λογικά. Και η μητέρα του παιδιού είπε ότι «όφειλαν να κάνουν τη δουλειά τους» και «το νοσοκομείο αυτό δεν είναι εξειδικευμένο για τον αυτισμό». Έτσι η διήγηση της ταλαίπωρης μητέρας του άρρωστου γιού δεν τους ταράζει και τόσο πολύ. «Μα αφού έτσι γίνεται παντού» θα πουν. «Αφού ο εισαγγελέας στέλνει την αστυνομία επειδή ο αυτιστικός αντιδρά έντονα, τι να κάνουν οι αστυνομικοί; Κι αφού το Δρομοκαΐτειο δεν έχει προσωπικό με γνώση γύρω από τον αυτισμό τι άλλο να κάνουν παρά να τον δέσουν τον άνθρωπο στο κρεβάτι;»

Δυστυχώς η γνώση και η τριβή με μιαν ύπουλη και βαριά ψυχική ασθένεια, μας κάνει -αν δεν είμαστε γονείς, συγγενείς ή φίλοι του ασθενούς- να συμφιλιωνόμαστε με την κατάσταση. Κι αυτή είναι η μεγάλη τραγωδία.

Δεν συνεχίζω. Διαβάστε στο newsit όλη την ιστορία, μια από τις τόσες και τόσες που μας φαίνονται «φυσικές» γιατί έχουμε δεχτεί ότι το σύστημά μας είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει σωστά αυτούς τους ασθενείς και θα καταλάβετε ότι όσο συνεχίζουμε να «καταλαβαίνουμε» ότι υπάρχουν εισαγγελείς που δεν ξέρουν, δεν θέλουν να μάθουν, δεν σκέπτονται, όσο υπάρχουν αστυνομικοί που απλώς υπακούουν, όσο υπάρχουν νοσηλευτές και γιατροί που δεν ξέρουν τι να κάνουν και δένουν τον αυτιστικό στο κρεβάτι του, όσο υπάρχουν άνθρωποι που στέλνουν έναν εξειδικευμένο ασθενή σε κρίση σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο, όλα τα έκτακτα περιστατικά θα αντιμετωπίζονται σαν εγκεφαλικά επεισόδια που στέλνονται σε ουρολόγο ή οδοντίατρο. Τόσο απλά. Ντροπή μας, τέλος πάντων.