Γράφτηκε στις 8/8/21 και δυστυχώς είναι ακόμη επίκαιρο λόγω της περιβαλλοντικής καταστροφής του τόπου 

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Τον Αύγουστο του 2007 πυρπολήθηκε η μισή Ελλάδα. Κάποιοι, υποψιασμένοι αλλά ημιπληροφορημένοι, είδαμε έναν σχεδόν προφανή στόχο (αγωγός South Stream) και νομίσαμε ότι οι παίκτες ήταν -σχεδόν- ορατοί στη «Μεγάλη Σκακιέρα».

Στα χρόνια που μεσολάβησαν, υπήρξαν κάθε χρόνο παρόμοια τοπικά, υπερτοπικά ή πλανητικά γεωστρατηγικά πλήγματα. Και δεν αναφέρομαι στις λοιμικές απειλές, όπως η τρέχουσα πανδημία -πραγματικές ή υπερτιμημένες. Τα αποτελέσματα των πληγμάτων αυτού του είδους κοινωνικής μηχανικής ίσως περιγραφούν από κάποιους υποψιασμένους ή πληροφορημένους αρκετά αργότερα.

Αύγουστος πάλι, δεκατέσσερα χρόνια μετά. Η ύπαρξη σχεδίων για την καταστροφή του τόπου μας και στην παρούσα τραγική συγκυρία ήταν εξαρχής αδιαμφισβήτητη. Ωστόσο, βλέποντας από δορυφόρο της NASA τις εικόνες πλανητικής έκτασης πυρπόλησης δασών (εφόσον δεν είναι προσαρμοσμένος σε σχεδιασμούς κοινωνικής μηχανικής), αισθάνομαι ότι οι συντάκτες των σχεδίων και οι πραγματικές στοχεύσεις τους σε πλανητικό επίπεδο έχουν πλήρως συσκοτιστεί -σχετικές υποθέσεις βέβαια και σενάρια, πλήθος.

Προσωπικά, αδυνατώ να συλλάβω τους σχεδιασμούς των υπερεθνικών κέντρων αποφάσεων και τον βαθμό εμπλοκής των εκάστοτε κατά περιοχή διεκπεραιωτών της «βρόμικης δουλειάς» πραιτόρων και πραιτωριανών για την καταδολίευση της ζωής μας. Αδυνατώ πλέον να προεικονίσω το είδος των εξελίξεων αν «φύγουν αυτοί» και «έρθουν οι άλλοι, κάποιοι άλλοι». Αδυνατώ να ταυτοποιήσω όσους κρύβονται πίσω από την κλιματική αλλαγή ή επωφελούνται από αυτήν διαπράττοντας διαρκή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας -τι «μακροκοσμικό αποτέλεσμα» θα παρήγε μια τέτοια ταυτοποίηση, άλλωστε;

Έτσι, εστιάζω στο τοπικό της Ελλάδας μας και μένω στην επισήμανση:

Σπίτια μέσα στα δάση! Σπίτια που χτίζονται με το δάσος παρόν, μετά την πυρκαϊά ή πριν την επόμενη αναδάσωση· με την ανοχή ή και υπό την επίβλεψη των «αρμοδίων» πολεοδομικών και αστυνομικών υπηρεσιών και την εκ των υστέρων επιβράβευση των δικαστικών υπηρεσιών. Θεωρώ ότι αυτή η εθνικής εμβέλειας δραστηριότητα αποτελεί την επιτομή της συμμετοχής και συνενοχής του απλού μέσου Έλληνα υπηκόου, όχι πολίτη -όλων ημών δηλαδή- στη διαρκή διάπραξη Ύβρεως απέναντι στη Φύση.

Στα στενά όρια αυτής της Ιόνιας βεράντας, εγώ, ο συγκυριακά λιποτάκτης από τη φωτιά που καίει τον τόπο μου, στέκομαι μόνο σε αυτό που μπορώ να συλλάβω με τη στενή μου νόηση. Και θρηνώ, όχι γι’ αυτά που χάσαμε αλλά γι’ αυτά που χάθηκαν, αυτά που χάνονται παντού στον κόσμο κάθε δευτερόλεπτο, χωρίς μια εξήγηση από κάπου -από ψηλά ή από εδώ γύρω, στο μικρό μου μπόι. Θρηνώ τη μόλις ενήλικη γυναίκα που ξεψύχησε την περασμένη νύχτα μετά από έναν μαραθώνιο κόλασης που ολοκληρώσαμε εμείς, προσπαθώντας να τη σώσουμε -χωρίς να ξέρουμε από τι και προς τι.

Εδώ, κάτω από το θρόισμα του ανέμου που, αντί να δροσίζει, προειδοποιεί για την αναζωπύρωση κάθε φωτιάς, σκέφτομαι και παρηγοριέμαι ότι στα αποκαΐδια κάθε φωτιάς η Φύση σκαλίζει δαιμονισμένα με τις απροσμέτρητες τσάπες της για τα κρυμμένα σπόρια που θα βλαστήσουν μέσα από τις στάχτες. Και καθόλου δε με νοιάζει ούτε αν ούτε ποια θα επιζήσουν ούτε που δεν θα είμαι πια εδώ να τα ιδώ.

Αύγουστος μήνας, που σεβαστός στα Λατινικά σημαίνει. Αύγουστος, που φοβερός κατάντησε στην ψυχή μου -και αδυσώπητος.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”