Από τη Δάφνη Ντι Μωριέ και τον Χριστοδούλου, μέχρι Βάρναλη, Μωραϊτίνη και Πορφύρα

|> Γιώργος Μωραϊτίνης

|> Ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά και θρύλοι, φαντασία και μυστήριο τυλίγουν τις ταβέρνες σ΄ όλο τον κόσμο. Κυρίως στον χώρο της τέχνης και της λογοτεχνίας. Αφορμή για την αναφορά σ΄ αυτές, ο επερχόμενος χειμώνας που τις επικαιροποιεί.

Από την “Ταβέρνα της Τζαμάικα” της Δάφνης Ντι Μωριέ που εκτυλίσσεται όμως σε κάποιο βαλτότοπο της… Κορνουάλης μέσα στην οποία “ελλοχεύει το κακό” όπως είχε γράψει ο Γκάρντιαν τότε (1936) και το σκηνοθέτησε το ΄39 ο Χίτσκοκ, μέχρι το “Κρίμιναλ τάνγκο ιν ντερ ταβέρνε”  (Ποινικό τανγκό μέσα στην ταβέρνα ) που χορογράφησε και λίγοι το ξέρουν ο Μωρίς Μπεζάρ, αλλά και μέχρι το Κόμμα των Βαρελοφρόνων που απαθανάτιζε ο Βασίλης Χριστοδούλου και που έδρευε μέσα σε ταβέρνα που στοιχίζονταν στους τοίχους σειρές βαρέλια, έως τη θρυλική Ταβέρνα του Τζουτζούρη που θέλει ο Τίμος Μωραϊτίνης, στο τραγούδι “Στις Πλάκας τις ανηφοριές” να την επισκέπτονται οι θεοί και να “τα κοπανάν για γούρι” έως την πασίγνωστη “Υπόγεια Ταβέρνα” του Βάρναλη όπου οι Μοιραίοι, μέσα σε καπνούς και σε βρισιές “πίνουν για να πάνε κάτω τα φαρμάκια” οι ταβέρνες ασκούσαν πάντα μιά γοητεία, κέντριζαν τη φαντασία και παρείχαν ένα περιβάλλον οικειότητας.

Με αυτές τις σκέψεις θυμήθηκα μιάν άλλη ταβέρνα, σχεδόν ξεχασμένη, του Λάμπρου Πορφύρα (φωτό) και σας τη “μεταφέρω” αμέσως:

ΠΙΕ ΣΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ…

Πιέ στου γιαλού τη σκοτεινή ταβέρνα το κρασί σου
σε μιάν άκρη, τώρα π΄άρχισαν ξανά τα πρωτοβρόχια,
πιέ το με ναύτες και φτωχούς ψαράδες αντικρύ σου,
μ΄ανθρώπους που βασάνισε κι η θάλασσα κι η φτώχεια.

Πιέ το, η ψυχή σου αξένοιαστη τόσο πολύ να γίνει
που αν έρθ η Μοίρα η κακιά, να της χαμογελάσεις,
καημοί καινούργιοι αν έρθουνε, μαζί σου ας πιούν κι εκείνοι,
κι αν΄έρθει ο Χάρος, ήσυχα κι αυτόν να τον κεράσεις.