Πόσοι ξέρουν αυτά που έγιναν στις θαλασσοσπηλιές της Λάσσης, όπου οι Γερμανοί εκτέλεσαν αιχμάλωτους Ιταλούς αξιωματικούς;

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη απόπειρα, έφτασα επιτέλους στο σκοτεινό αντικείμενο της ιδεοληψίας μου.

Με οδήγησε εκεί ένας νεαρός εστιάτορας που με έβλεπε, είπε, να τριγυρίζω μέσα στα αγκάθια και τις καλαμιές -σαν τρελός, είμαι βέβαιος πως ήθελε να πει αλλά δεν το είπε από ευγένεια.

-«Ψάχνετε κάτι, να σας βοηθήσω;»

Βρήκα λοιπόν το έγκοιλο, τα δύο έγκοιλα μάλλον, τις θαλασσοσπηλιές στη Λάσση όπου έγινε η εκτέλεση και ο τάφος των Ιταλών αξιωματικών αιχμαλώτων από τους Γερμανούς της Βέρμαχτ στη σφαγή του 1943.

-Ήταν τέτοια η βρόμα από τα αμέτρητα άταφα κουφάρια, έλεγε ο μπάρμπα-Γεράσιμος που καθώς περνούσε καβάλα στο άλογο, αυτό σηκωνόταν στα δύο πόδια χλιμιντρίζοντας και δεν προχωρούσε.

-Πόσοι ξέρουν από όλους μας όλα αυτά που έγιναν εδώ; Εμένα μου τα έλεγε ο πατέρας μου και ο παππούς μου που πέθανε πρόσφατα εκατόν εφτά χρόνων. Τα λέω κι εγώ στα παιδιά μου μήπως τα θυμηθούν αργότερα γιατί ούτε Ιστορία ούτε τίποτα δε μαθαίνουμε στα σχολεία και χωρίς Ιστορία είμαστε ένα τίποτα…

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Ο νεαρός με άφησε άναυδο! Ο μεσήλικος με τα στερεότυπα του γιατρού και του γραφιά δε μπορούσε να χωνέψει πώς στην επαρχία, σε μια τέτοια ηλικία και με επάγγελμα εστιάτορας ένας άνθρωπος μπορεί να διατυπώνει τέτοιο κρυστάλλινο λόγο.

Έμεινα άναυδος αλλά και αναθάρρησα. Δεν έχουν όλα τελειώσει για τούτον τον παράξενο και αντιφατικό λαό, σε τούτον εδώ τον ευλογημένο και πολυπαιδεμένο τόπο.

Αφού έφυγε να πάει στη δουλειά του, έμεινα πολλή ώρα καθιστός στα βράχια στον ίσκιο του πευκώνα.

Ύστερα σηκώθηκα και περπάτησα, νέος ξανά, ανέγγιχτος από τα αγκάθια που λίγο πριν μου έγδερναν ανυπόφορα τα αμάθητα πόδια.

Η ιδεοληπτική αποστολή μου είχε τελειώσει. Ο πατέρας μού υπέγραψε βουρκωμένος το δελτίο απολύσεως από τις ενοχές της ολιγομνησίας μου.

Τέλος και ο Νίκος, ο αγαπημένος μου συμπορευτής από την κούνια. Μου θύμισε πως στη Σκοτεινή ο πατέρας μάς είχε πάει μαζί. Μου θύμισε και τη “Μαρία του Οκτώβρη” την υπέροχη ταινία από τη Γαλλική αντίσταση που μας είχε πάει επίσης μαζί.

Ο πατέρας μου και ο πατέρας του∙ υποδείγματα ζωής γεμάτης, χωρίς τυφλή χρησιμοθηρία. Υποδείγματα του Είναι, όχι του Έχειν. Φορτία πολύτιμα βαριάς διαδρομής. Και είμαι καλύτερα.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”