Οι δύο πανύψηλοι αβανταδόροι, οι άναρθρες οι ιαχές και ο έφηβος που μόνον να παρατηρεί αφού δεν άντεχε ποτέ μέσα σε λαοσυνάξεις…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> 24 Ιουλίου 1974… Τα πλήθη των Αθηναίων στους δρόμους γύρω από τη σκοτεινή Βουλή των Ελλήνων αλαλάζουν. Ανάμεσά τους και ένας έφηβος με τους συμμαθητές του -δε φωνάζει, παρατηρεί.

Ξαφνικά, δύο πανύψηλοι αβανταδόροι πλησιάζουν ο ένας τον άλλον και κολλάνε επιδεικτικά τις παλάμες φωνάζοντας με ρυθμό συνθήματος: όλοι ενωμένοι υπό τον Καραμανλή!

Ακολούθησαν ιαχές μάλλον άναρθρες -πάντα άναρθρες οι ιαχές.

Ο τότε έφηβος δεν άντεξε ποτέ μέσα σε λαοσυνάξεις -ο φόβος της ανάμειξης με το πλήθος.

Τρεις φορές τόλμησε και η απόγνωση εγκαταστάθηκε στον πυρήνα της ψυχής του.

Ελπίζει όμως ακόμα πως ο κόσμος μπορεί κάποτε να γίνει όμορφος και ξεγελιέται σκαρώνοντας στίχους που οδηγούν στη σιωπή.

Θα γίνει, λέει όταν το πλήρωμα του χρόνου και αυτός θα είναι ευτυχώς οριστικά απών -ποιος έμφρων αντέχει την πραγμάτωση των ονείρων του;

Ποιος έφηβος έχει επίγνωση του τι ονειρεύεται;

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”