Αμέτρητοι ηττημένοι περιμένουν να δουν -πάνω ή κάτω- τον αντίχειρα του αυτοκράτορα!

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Μία οδοντίατρος. Ένας δικηγόρος. Μία τοπογράφος. Είναι εδώ μπροστά μου. Τρεις ελεύθεροι επαγγελματίες μεταξύ σαράντα και εξήντα ετών. Τους συνδέει ένα αόρατο αλλά πολύ χειροπιαστό νήμα: μια δυνητικά θανάσιμη αρρώστια.

Όμως και κάτι άλλο που δαγκώνει όπως μπουλντόγκ: είναι πια ανασφάλιστοι μετά από αλλεπάλληλες μη καταβολές των ασφαλίστρων· για όποιο λόγο, από αμέλεια έως απλώς οικονομική αδυναμία -όταν φτάσεις στην καταστροφή έχει σημασία το πώς ακριβώς, από ποια διαδρομή οδηγήθηκες σε αυτή;

Αυτοί οι τρεις λοιπόν, μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους είναι μονομάχοι της ζωής γονατισμένοι στην άμμο της γιγαντιαίας αρένας της πατρίδας μας που έχει μετατραπεί από μητέρα σε εξαναγκασμένη μητριά.

Στις κερκίδες οι “θεατές”, αμέτοχοι και μέτοχοι του δράματος που παίζεται στη κόκκινη από το χυμένο αίμα άμμο. Η αιώνια “κερκίδα” που λησμονεί ότι σε λίγο θα γλιστρήσει υποκύπτοντας στη βαρύτητα και θα γίνει και αυτή ένα με την άμμο…

Όλοι περιμένουν το τελικό νεύμα του αυτοκράτορα στο θεωρείο για να αφήσουν τα πεινασμένα λιοντάρια να ορμήσουν στους γονατισμένους στην άμμο…

Ο καταραμένος ανθρώπινος αντίχειρας, από αίτιο της εξέλιξης του ανθρώπου σε ανώτερο ον εκφυλίζεται σε σύμβολο βαρβαρότητας μέσα από ένα νεύμα ζωής ή θανάτου… Ο αντίχειρας πάνω ή κάτω, like! ή dislike! στην σύγχρονη αρένα του Διαδικτύου… Ο αντίχειρας της βαρβαρότητας της Αγοράς που κατασπάραξε την ελπίδα για έναν δικαιότερο κόσμο -είναι οριστικό; Όχι, δεν αντέχω να το παραδεχτώ -ακόμα…

Μία οδοντίατρος. Ένας δικηγόρος. Μία τοπογράφος. Ένας σκαφτιάς. Μια καθαρίστρια. Ένας οικοδόμος. Χειρώνακτες στα αυλάκια του μυαλού, στις γραμμές της παλάμης. Επαίτες στα αφεντικά: εκμεταλλευτείτε μας!

Αμέτρητοι προλετάριοι ηττημένοι. “Σταυροί, παντού σταυροί…“. Θα περάσουν άραγε ποτέ οι αρένες στην προϊστορία του ανθρώπου;

(*) Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”