Ήταν 18 Οκτωβρίου του 1976, έγινε “στοπ καρέ” στη ζωή τού Γιώργου Τζαβέλλα, του μεγάλου σκηνοθέτη της “Κάλπικης λίρας”…

|> Ήταν 18 Οκτωβρίου του 1976, όταν μιά μεγάλη μορφή του Κινηματογράφου μας -σαν σήμερα πριν 45 χρόνια- άφηνε τα επίγεια. Το όνομά του Γιώργος Τζαβέλλας: ο “πρίγκιπας” της ελληνικής 7ης Τέχνης, που -τουλάχιστον κατά το ΑΠΕ-ΜΠΕ- θεωρείται πρωτοπόρος και κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης. Και ήταν – και είναι! Μπορεί σπανίως να γίνεται μνεία στον βίο και την πολιτεία αυτού του μεγάλου της 7ης Τέχνης, αλλά ο Γιώργος Τζαβέλλας θα είναι για πάντα ο Γιώργος Τζαβέλλας – και όχι μόνον της “Κάλπικης λίρας”.

Ένα θαυμάσιο αφιέρωμα σε αυτόν που δόξασε το ελληνικό σινεμά, φιλοξενεί σήμερα το ΑΠΕ-ΜΠΕ στον ιστότοπό του (ΕΔΩ). Μεταξύ άλλων, γράφει:

Αν και υπήρξε μία ξεχωριστή μορφή της τέχνης και του κινηματογράφου, ο κορυφαίος σκηνοθέτης της μεταπολεμικής γενιάς και ένας από τους σημαντικότερους στην Ελλάδα, ο Γιώργος Τζαβέλλας δεν έτυχε ποτέ της αναγνώρισης που του άξιζε, καθώς η ακεραιότητα του ήθους του και ο γλυκός του χαρακτήρας, που διαπερνούσε όλες του τις ταινίες, δεν ταίριαζε με το κινηματογραφικό σύστημα, που βολοδέρνει στη μιζέρια, διαφημίζει μετριότητες, προβάλει το ασήμαντο. Τον κατέταξαν ως έναν ακόμη σκηνοθέτη του παλιού εμπορικού ελληνικού σινεμά, με τον πρέποντα σεβασμό μόνο από ελάχιστους γνώστες του έργου του, αλλά και αυτούς που έμπαιναν στην ουρά για να κόψουν εισιτήριο να δουν τις κλασικές σήμερα ταινίες “ Η Κάλπικη Λίρα”, “ Ο Μεθύστακας”, “ Ο Γρουσούζης”, “ Το Σοφεράκι”, “ Μια Ζωή την Έχουμε”, ο Ζηλιαρόγατος”, “ Η Δε Γυνή να Φοβείται τον Άνδρα”…

Αγαπημένες κλασικές ταινίες, που σήμερα, ανήκουν, ως ένα βαθμό δικαιωματικά, στους λαμπρούς πρωταγωνιστές τους, τον Ορέστη Μακρή, τον Βασίλη Λογοθετίδη, τον Μίμη Φωτόπουλο, την Έλλη Λαμπέτη, τον Δημήτρη Χορν, την Ειρήνη Παπά, τον Γιώργο Κωνσταντίνου και τόσους άλλους που διέπρεψαν σε δεύτερους, αλλά αξέχαστους, ρόλους. Όχι όμως και του αυτοδίδακτου, ρομαντικού, ευαίσθητου, αυθεντικού Γιώργου Τζαβέλλα.

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Ο Γιώργος Τζαβέλλας, που “έφυγε” πριν 45 χρόνια (18 Οκτωβρίου 1976), υπήρξε ένας αυτοδίδακτος σκηνοθέτης, αλλά με τεράστια γνώση και βαθιά σκέψη, ένας πρωτοπόρος, με όραμα για το ελληνικό σινεμά, γύρισε μόλις 12 ταινίες. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας ανυπότακτος καλλιτέχνης, για τον οποίο αξίζει να θυμηθούμε τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του και της σταδιοδρομίας του.

Ο Γιώργος Τζαβέλλας γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1916, απόγονος της ιστορικής οικογένειας Τζαβέλλα, από το Σούλι, γιος του δημοσιογράφου Θάνου Τζαβέλλα (σ.σ. Γιός του ο γνωστός δικηγόρος Θάνος Τζαβέλλας) και της Αφροδίτης Μιχαηλίδου, ενώ παιδικός του φίλος υπήρξε ο Νίκος Τσιφόρος, τον οποίο γνώρισε στα μπιλιαρδάδικα της Κυψέλης. Το 1927 θα παρακολουθήσει τις Δελφικές Γιορτές του Άγγελου και της Εύας Σικελιανού. Θα μαγευτεί και θα συγκινηθεί τόσο, με την αναβίωση του αρχαίου ελληνικού δράματος, βάζοντας ως κρυφό πόθο την ενασχόλησή του μια μέρα με την τραγωδία. Κάτι που θα καταφέρει τελικά 35 χρόνια μετά, γυρίζοντας την εξαίσια και πρωτοπόρα για την εποχή της “ Αντιγόνη”, με την Ειρήνη Παπά, τον Μάνο Κατράκη και την Μάρω Κοντού. Ωστόσο, θα μαγευτεί και με έναν ακόμη θρύλο, αυτή τη φορά στις κινηματογραφικές αίθουσες, όπου θα γίνει μόνιμος θαμώνας και θα “ σπουδάσει” τον κινηματογράφο, τον Τσάρλι Τσάπλιν. Ο περίφημος “ Σαρλό” και οι ταινίες του θα τον γοητέψουν τόσο που θα πάρει την απόφαση να ασχοληθεί στη ζωή του, με αυτό που αγαπά περισσότερο. Το σινεμά.

Και…

Το 1955 θα γυρίσει, για πολλούς, την καλύτερη ελληνική ταινία όλων των εποχών, μία σπονδυλωτή, την πρώτη στην Ελλάδα, λαϊκή δραματική αισθηματική κομεντί, την πάντα φρέσκια “Κάλπικη Λίρα”, έχοντας ως πρωταγωνιστές τους Λογοθετίδη, Λιβυκού, Φωτόπουλο, Βρανά, Μακρή, Διανέλλο, Χορν και Λαμπέτη. Ο Τζαβέλλας, σε δικό του σενάριο, φτιάχνει μία από τις αρτιότερες ελληνικές ταινίες, αυτή τη φορά σε παραγωγή της ΑΝΖΕΡΒΟΣ, διαπερνώντας όλη την ελληνική κοινωνία, μέσα από τις τέσσερις ιστορίες του και βάζοντας στο στόχαστρό του το χρήμα και το πόσο κάλπικο είναι. Το φιλμ έγινε η πρώτη διεθνής ελληνική επιτυχία, αφού όπου κι αν προβλήθηκε την υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό, ενώ στη Σοβιετική Ένωση, η ταινία “ παίχθηκε” σε 1.000 κινηματογραφικές αίθουσες ταυτόχρονα. Επίσης, Επιπλέον, βραβεύτηκε στα Φεστιβάλ Βενετίας και Μόσχας.