“Έφυγε” Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2021, ώρα 08.35′ – Ήταν 96 ετών –  Τριήμερο εθνικό πένθος – Άφησε οδηγίες για να κηδευτεί στον Γαλατά Χανίων

Παντελής Ξανθίδης |> Ήταν τότε με την ίδρυση της ΕΔΕΤ (Ένωση Δημιουργών Ελληνικού Τραγουδιού), του συνδικαλιστικού φορέα των «θηρίων» του τραγουδιού μας –με πρωτεργάτες τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη– που αποφάσισαν να δώσουν μάχες για τα Πνευματικά Δικαιώματα των Συνθετών και των Στιχουργών.

Ήταν χειμώνας του 1982 και η πρώτη γνωριμία με τους δημοσιογράφους, για τη σύστασή της, έγινε ένα μεσημέρι σε εστιατόριο του Παγκρατίου. Παρόντες καμμιά εικοσαριά «μεγάλοι» του Τραγουδιού μας. Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, Πλέσσας, Ζαμπέτας, Κατσαρός, Χατζηνάσιος…

Η ένωση των «θηρίων» μάς συστήθηκε και το ένα ποτήρι έφερε το άλλο… Σουρούπωσε και σηκώθηκα να χαιρετήσω τον Μάνο Χατζιδάκι που τον γνώριζα. Δίπλα του καθόταν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκις με σύστησε. Το σφίξιμο του χεριού που μου έκανε ο Θεοδωράκης και η εγκαρδιότητά του, μου… εξευτέλισε το «χαίρω πολύ» που του είπα. Και δεν έφταιγα εγώ που του έπιασα κουβέντα… Δεν χρειάστηκε πολύ για να αντιληφθώ ότι ο εν λόγω δεν ήταν μεγάλος μόνον σαν συνθέτης. Αν και γνώριζε ότι έγραφα στην «συντηρητική» εφημερίδα «Ακρόπολις» ο Μίκης Θεοδωράκης μου έβγαλε τα «εσώψυχά» του σχετικά με κάποιες πικρίες που είχε από τον χώρο «του».

Με αυτό το «κρεσέντο» του, ο αξέχαστος Μίκης, με… λογόκρινε τόσο που αφ’ ενός ποτέ δεν έγραψα λέξη και αφ’ ετέρου ποτέ δεν «εκμεταλλεύτηκα» κάποια φράση του. Προτίμησα το «λιγότερο δημοσιογράφος», παρά τις «αποκαλύψεις». Η εχεμύθεια στη δουλειά μας -εάν την θέλουμε λειτούργημα- είναι απαραίτητο στοιχείο και εξ άλλου μελλοντικά αποδίδει καρπούς…

Αυτή την «απόδοση» την γεύτηκα, μετά από κάποιους μήνες -ίσως την επόμενη άνοιξη- όταν ένα απομεσήμερο καθόμασταν στην πλατεία Προσκόπων με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γιώργο Στεφανάκη (δικηγόρος και διευθυντής της Ορχήστρα των Χρωμάτων) και την αξέχαστη Έλλη Αλεξίου. Κάποια στιγμή, μου λέει ο Χατζιδάκις ότι ο Θεοδωράκης είχε εκτιμήσει το γεγονός ότι όσα ειπώθηκαν τότε, δεν δημοσιοποιήθηκαν…

Από τότε, κρατήσαμε με τον Μίκη Θεοδωράκη μία πολύ καλή τυπική σχέση και πάντα σε κάθε τηλεφώνημά μου, ήθελε να κουβεντιάζουμε…

Τα χρόνια πέρασαν και ο Μίκης προτείνεται για Νόμπελ Ειρήνης. Εμφανίζεται ο Στράτος Δουκάκης από τη Βενεζουέλα, που ήταν συνιδρυτής στην διαδικτυακή «Ένωση Ελλήνων Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων» (ΕΕΣΠΗ), ο οποίος αναπτύσσει μία πρωτοβουλία για να συγκεντρώσει… 1013 υπογραφές αλλοδαπών ανθρώπων των Γραμμάτων και της Τέχνης, προκειμένου να υποστηριχθεί η υποψηφιότητα Θεοδωράκη.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Στράτος Δουκάκης, κάνει το τραγούδι «είμαστε δυό, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς» να… ακούγεται με υπογραφές και στέλνει το φάκελο στην Αθήνα, προκειμένου να προωθηθεί στον Μίκη Θεοδωράκη.

Τότε είχε συγκροτηθεί μία επιτροπή για την υποψηφιότητα του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά ως φαίνεται ούτε αυτή απέδωσε, μήτε ο φάκελος επιδόθηκε από την επιτροπή, αλλά δόθηκε στον Μίκη από την κυρία Ζωζώ Αλ. Λιδωρίκη… (>>> Ενδιαφέροντα στοιχεία αυτής της προσπάθειας και πώς την πληροφορήθηκε ο Μίκης, με κλικ ΕΔΩ).

Αλλά τι να έκανε το Νόμπελ ο Μίκης Θεοδωράκης, αφού είχε αποσπάσει ήδη την διεθνή αναγνώριση των αγώνων του και της προσφοράς του στην Τέχνη; Θα ήταν απλά, μία τυπική επιβράβευση.

Τι «μνημόσυνο» να κάνει κάποιος για τον Μίκη Θεοδωράκη, αυτόν τον μεγάλο, τον «ογκόλιθο» μουσικό δημιουργό, τον κορυφαίο του διεθνούς πενταγράμμου, τον αγωνιστή της Δημοκρατίας και «γιο» της Ρωμιοσύνης. Το πένθος τριήμερο για την «αναχώρησή» του, η κηδεία του δημοσία δαπάνη και αιώνια η παρουσία του στο Πάνθεον των μεγάλων των αιώνων! Μπορεί να έκλεισε τα μάτια του, αλλά είναι «παρών».-

>>> Μετά από σχετική απόφαση του pεριφερειάρχη Αττικής Γιώργου Πατούλη και της αντιπεριφερειάρχη Πολιτισμού Μαίρης Βιδάλη αναβάλλονται από σήμερα, Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου έως και το Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου, όλες οι προγραμματισμένες πολιτιστικές και επετειακές εκδηλώσεις από την Περιφέρεια Αττικής, λόγω του τριήμερου εθνικού πένθους που κηρύχθηκε για το θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη.