Η ελευθερία έκφρασης της… Τέχνης και πώς ένας βουλευτής με μία αποκαθήλωση, γίνεται… σπόνσορας της ελευθεριότητας!

Παντελής Ξανθίδης |> Η υπόθεση των περιβόητων πινάκων του εικαστικού Χριστόφορου Κατσαδιώτη σε έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης (τίτλος: ‘’Η Σαγήνη του Αλλόκοτου’’) και του επεισοδίου που προκλήθηκε από τον βουλευτή Νίκο Παπαδόπουλο, ίσως δεν πρέπει να εξαντληθεί στα σχόλια των κοινωνικών δικτύων και στα ‘’πρωινάδικα’’.

Δεν χρειάζονται ειδικές κοινωνιολογικές αναλύσεις για να γίνει αντιληπτό πως όποια θέση κι αν πάρει κάποιος, κινδυνεύει να δημιουργήσει αντιπάθειες, σε όσους δεν συμφωνούν μαζί του. Το θέμα είναι αρκετά σοβαρό – τόσο που επειδή κάνει ‘’τζιζ’’ αποφεύγεται να λάβει ευρύτερες διαστάσεις. Αυτό ίσως συμβεί μετά την χθεσινή παρέμβαση της Ιεράς Συνόδου.

Ο εν λόγω βουλευτής είχε κάνει ερώτηση προς την υπουργό Πολιτισμού σχετικά με την έκθεση, αλλά η απάντηση της Λίνας Μενδώνη δεν τον ικανοποίησε και αποφάσισε να προβεί στην αποκαθήλωση των πινάκων. Συνελήφθη και κρατήθηκε παρά το αξίωμά του. Από την πλευρά της η Ιερά Σύνοδος ανακοίνωσε την δυσαρέσκειά της για την έκθεση, δηλώνοντας ότι «αποφάσισε να ενεργήσει τα δέοντα προς την Ελληνική Κυβέρνηση»…

Αυτό που έκανε ο βουλευτής ήταν τουλάχιστον αστοχία, καθώς – εκτός των άλλων – αυτό ίσως να… επιζητούσε και ο ζωγράφος του οποίου το συγκεκριμένο έργο είναι ντροπή για την Τέχνη που διέπεται από Αρμονία και καλαισθησία. Όσο για την απόπειρα να… εκθέσει τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους που πιστεύουν επί δύο χιλιάδες χρόνια εκατομμύρια άνθρωποι, είναι απλά μία ανοησία.

Το ίδιο ανοησία είναι όταν αποπειράσαι να γελοιοποιείς μορφές που εκπροσωπούν τα ‘’πιστεύω’’ δισεκατομμυρίων ανθρώπων, είτε αναφερόμαστε στον Χριστιανισμό είτε στο Ισλάμ είτε στον Ιουδαϊσμό είτε σε οποιαδήποτε άλλη θρησκεία. Και ακόμη όταν προσπαθείς να γελοιοποιήσεις προσωπικότητες όπως ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτων ή ο Ρήγας, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης ή ακόμη ο Μάο, ο Γκάντι ή οποιοσδήποτε άλλος άφησε αποτύπωμα στον λαό του ή ευρύτερα στην παγκόσμια κοινωνία.

Εξ άλλου, είναι δεδομένο ότι ο κάθε πιστός οποιασδήποτε θρησκείας, θωρεί τον Θεό του, τον Άγιο ή τον Προφήτη του κάτι παραπάνω από πατέρα του. Εάν μιλήσουμε για τα καθ’ ημάς, η Παναγία θεωρείται κάτι παραπάνω από μάνα! Πώς θα αποπειραθεί κάποιος να προσβάλει αυτά τα Πρόσωπα; Πόσο αναιδής και ανεύθυνος μπορεί να είναι;

Για να γίνει περισσότερο κατανοητό, πώς θα φαινόταν σε κάποιον, όταν έβλεπε σε πίνακα ζωγραφικής τούς συγχωρεμένους τους γονείς του να παρουσιάζονται σαν… ζόμπι και να γελοιοποιούνται; Πώς θα αντιδρούσε; Πάντως, όχι με βανδαλισμό!

Εν κατακλείδι, η προσβολή της οικογένειας και της θρησκείας κάποιου δεν είναι άποψη. Είναι ασέβεια! Και… Είναι παρατηρημένο, ότι κάτι τέτοια συμβαίνουν πάντα παραμονές Πάσχα…