Όμως οι δεινότεροι μαχητές είναι απρόσωποι ή ακέφαλοι – η εποχή της μάσκας έχει γεννήσει τέτοιους πολλούς..

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Από την πρώτη ριπή του πλανητικού τέρα-πολυβόλου τα είχε όλα ή σχεδόν διαισθανθεί. Μίλησε από τότε πολλές φορές -ποτέ ανοιχτά και πάντα διερωτώμενος τάχα. Επειδή δεν ήταν βέβαιος, έλεγε -όμως ήταν από Φόβο για τα κεκτημένα του.

Όμως και Φόβος για την απουσία νοήματος αντίστασης -κατακλύζει κάθε λανθάνουσα κατάθλιψη.

• Τώρα πια οι ριπές έγιναν πυρά φραγμού -για κάθε αντίθετη φωνή.
• Τώρα πληθαίνουν και οι κραυγές που ανεβάζουν στον ήλιο κάποιες αλήθειες -βίαια καταποντισμένες για να πνιγούν.
• Τώρα περνά κι αυτός απέναντι -όχι στους δυνάστες αλλά στον υπερώριμο, προσηπτικό εαυτό του.

Ένας δειλός απελπισμένος συνωστίζεται ανάμεσα σε γενναίους -μήπως αντλήσει θάρρος. Δειλός πρόμαχος και απόμαχος -ήδη άμαχος απέναντι σε κάθε τι. Ένας χυδαίος δειλός -βάζει μια περσόνα να μιλάει γι’ αυτόν. Γράφοντας ή κραυγάζοντας -πάντα σε τρίτο πρόσωπο. Τον παρατηρώ με απέχθεια -χαμαιλέων σε πολύχρωμο κλαδί.

Συνομιλούμε σπανίως -μα τον περιφρονώ. Αξιοθρήνητος -μα οίκτο δεν έχω πια. Ένας ακόμα δειλός -τίποτε λιγότερο. Ένα τρίτο πρόσωπο -χωρίς πρόσωπο πια.

Όμως οι δεινότεροι μαχητές είναι απρόσωποι ή ακέφαλοι -και η εποχή της μάσκας έχει γεννήσει τέτοιους πολλούς.

Ένας κι εγώ -ο άλλος του εγώ. Ένα επίφοβο κράνος -χωρίς περιεχομένη κεφαλή. Ένας βρόμικος, επειδή άνισος, πόλεμος -και μάχες με νόημα και στρατηγικό βάθος.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”