Η χυδαιότητα της αποδόμησης με την παραπληροφόρηση έχει ξεπεράσει κάθε όριο

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ |> Στην αρχή η αποδόμηση ξεκίνησε έγινε με τη «θεωρία» πως Τούρκοι και Έλληνες, δηλαδή καταπιεστές και καταπιεζόμενοι περνούσαν καλά και πως κάτι «εθνικιστές που δεν ήταν αλλά επέλεξαν να είναι Έλληνες (!)» κατέστρεψαν την ειδυλλιακή αυτή εικόνα.

Μετά γράφτηκε ότι οι Σουλιώτες «πουλούσαν προστασία» στα ελληνικά χωριά και πως το Ζάλογγο δεν έγινε ποτέ. Ύστερα ήρθαν τα σχολικά βιβλία που αναφέρονται στην 25η Μαρτίου του Βαγγελάκη που «είχε την εθνική του εορτή», στο «τραγουδήσαμε τον εθνικό ύμνο και στη σκορδαλιά», στους «κάτι Κολοκοτρώνηδες και στις κάτι σημαίες» στη λογοκρισία της ομιλίας του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα, ο οποίος κατηγορείται ότι πλούτισε κατά την Επανάσταση, κάτι αντίστοιχο με τον Καποδίστρια ο οποίος… χρηματιζόταν.

|> Θεοφάνης Μαλκίδης*

Και στο τέλος έστειλαν τα Ελληνόπουλα παραμονές της 25ης Μαρτίου επίσκεψη στο μουσείο του Μοχάμετ Άλι, πατέρα του Ιμπραήμ, του σφαγέα των Ελλήνων και του βιαστή των Ελληνίδων και των παιδιών!

Αλήθεια, επιτρέπεται να αναφερόμαστε στην Επανάσταση; Στους απελευθερωτές μας, στους νεομάρτυρες, στους αγίους μας, στους ήρωες μας; Επιτρέπεται να να μιλάμε, να σκεφτόμαστε, να γράφουμε για το 1821;

Η ιστορία μας

Είναι γενικώς αποδεκτό, αντιληπτό και ευρέως κατανοητό, πλην θλιβερών εξαιρέσεων οι οποίες δυστυχώς ασχημονούν ακόμη και μέσω των σχολικών βιβλίων (!) ότι η Επανάσταση του 1821 αποτελεί ένα πρωταγωνιστικό γεγονός για την Ελληνική ιστορία. Ότι έχει ένα σημαντικότατο και κεντρικό ρόλο στην πορεία του ελληνικού λαού.

Στην τελευταία περίοδο έχουμε ανοίξει έναν κύκλο αναζητήσεων και διεκδικήσεων που έφτασαν στο να αναδειχθούν ψηφίδες του μεγάλου ψηφιδωτού της Επανάστασης. Μεταξύ αυτών ορισμένοι πρωταγωνιστές της πράξης απελευθέρωσης και εμπειρίας χειραφέτησης των Ελλήνων όπως είναι ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Ο καθένας με το μερίδιο που του αναλογεί από την ιστορία και τους ανθρώπους, ξεκίνησε, ανέδειξε και διέσωσε την Επανάσταση.

Παρά την πίκρα, την προδοσία, τις άθλιες κατηγορίες και τις καταδικαστικές αποφάσεις, την αγνωμοσύνη, τις διώξεις, ακόμη και την απειλή θανάτου ή και τον ίδιο το θάνατο που εκτόξευσαν οι αντίπαλοί τους, αυτοί παρέμειναν όπως θα έπρεπε να είναι αγωνιστές της Ελευθερίας: Μεγαλόψυχοι, ανιδιοτελείς, υπομονετικοί, θαρραλέοι, ηρωικοί και όταν χρειάστηκε σκληροί αλλά δίκαιοι.

Το 1821 μέσα από τα κείμενα και τα έργα του Αλέξανδρου Υψηλάντη, του Ιωάννη Μακρυγιάννη και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, αποτελεί μία ιδιαίτερη συμβολή η οποία συνδυάζει το χθες με το σήμερα. Την ιστορική και πολιτική καταγραφή αλλά τη σημερινή προσέγγιση, αφού το επίμετρο με την αντιμετώπιση της Επανάστασης και των πρωταγωνιστών της από τα σχολικά εγχειρίδια έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Πάντοτε η Επανάσταση και οι αγωνιστές της μας οδηγούσαν και μας έδιναν έμπνευση. Αυτή η έμπνευση είναι ακόμη πιο έντονη σήμερα, αφού την έχουμε ανάγκη για εμάς, για το σεβασμό στις προηγούμενες γενιές και για την Ελευθερία των επόμενων γενεών.

(*) Ο κ. Θ. Μαλκίδης είναι διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών