Κι εκείνος βιώνει οδυνηρά τη διαρκή αντίθεση ανάμεσα στην ηδονή της στιγμής και την πικρή ευδαιμονία διαρκείας…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Έπιασα τον παλιόφιλο στον γύρο της Λάσσης να φωτογραφίζει ένα σωρό μαυρισμένες σανίδες στην άκρη του δρόμου. «Φωτογραφίζω», μου ψιθύρισε συνωμοτικά, «κάθε καλοκαίρι αυτήν την κάποτε περήφανη βάρκα να διαλύεται και να σωριάζεται από χρόνο σε χρόνο στο χώμα -να γίνεται ένα με αυτό».

Επειδή τον ξέρω πια καλά, μαντεύω πως, παρακολουθώντας τα πράγματα να αποσαθρώνονται μπροστά του, ανήμπορος ή και αδιάφορος να αποτρέψει τη φθορά τους, έζησε αναποφάσιστος ανάμεσα στην κρούση του «ζήσε το!» και την αντίκρουση του «γιατί, αφού θα τελειώσει;»· έμεινε πάντα μετέωρος μεταξύ του εντόνως ζην και του απλώς υπάρχειν. Βιώνει οδυνηρά τη διαρκή αντίθεση ανάμεσα στην ηδονή της στιγμής και την πικρή ευδαιμονία διαρκείας.

Όμως εγώ, παρατηρώντας τα λουλούδια κάθε χρώματος που ανεβαίνουν αυθαδιάζοντας στον ευεργέτη ήλιο, επιμένω πως, αν και πάντα ηττημένοι στο τέλος, έχουμε χρέος να αντιπαλεύουμε την απελπισία -και σε ποιον το χρέος, σκέψου.

Ακόμα, ποιος είναι ο παλιόφιλος και ποιος εγώ, βρες το!

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”