Ταλαιπωρημένη νησίδα αξιοπρέπειας, που διδάσκει πολλούς για πολλά και το ποδοσφαιρικό τμήμα του ομίλου εξακολουθεί να πληγώνει…

efsyn.gr Κ. Μαρούντας |> Το ελληνικό διασυλλογικό πόλο, και το ανδρικό και το γυναικείο, ανήκουν ξεκάθαρα στην ελίτ του ευρωπαϊκού ανταγωνισμού. Δεν περίμενε κανένας το πρόσφατο πειραιώτικο νταμπλ για να το συνειδητοποιήσει αυτό…

Την Κυριακή ο Ολυμπιακός έφτασε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην κορυφή της Ευρώπης κατακτώντας την Ευρωλίγκα στις γυναίκες. Οι πολίστριες του προπονητή Αλεξάνταρ Τσίριτς νίκησαν στον τελικό του final four (που έγινε στον Πειραιά) την ισπανική Σαμπαντέλ με 11-7. Και αυτό λίγες μόλις μέρες μετά την επιστροφή του συμπολίτη Εθνικού στις ευρωπαϊκές «κούπες» ύστερα από δώδεκα χρόνια, καθώς οι «κυανόλευκες» της Αντιγόνης Ρουμπέση επικράτησαν δύο φορές επί της ουγγρικής Ντουναϊσβάρος στο διπλό τελικό του φετινού LEN Trophy. Η Lady Hope θυμόταν πως ο Εθνικός είχε φτάσει το 2010 στην κατάκτηση του ίδιου θεσμού.

Ο Ολυμπιακός εξαιτίας κυρίως του ποδοσφαιρικού του τμήματος, αλλά ενίοτε και του μπασκετικού, έχει την απαραίτητη δημοφιλία που ενισχύει πολύπλευρα είτε άμεσα, είτε έμμεσα, έστω και σε διαφορετικές αναλογίες, τα υπόλοιπα τμήματα του Ερασιτέχνη. Έτσι μία επιτυχία όπως η κυριακάτικη, που είναι μάλιστα η διατήρηση των σκήπτρων στην Ευρωλίγκα, ενισχύει το διαχρονικό ονόρε του «δαφνοστεφανωμένου έφηβου», καταξιώνει το σύλλογο στο διεθνές στερέωμα, δικαιώνει τις διοικητικές επιλογές, τονώνει το οπαδικό φρόνημα, αλλά και ανοίγει την όρεξη για όλα τα άλλα τμήματα…

Αλλά, στον (για τον) Εθνικό, μία τέτοια κατάκτηση σημαίνει ουσιαστικά κατακόρυφο ανέβασμα του συλλογικού brand name. Ο σύλλογος συζητιέται πανελλαδικά, αποκτά συμπαθούντες, κερδίζει υποστηρικτές, μπαίνει και μένει σταθερά στο υποσυνείδητο του εγχώριου αθλητικού κόσμου και των φίλαθλων περίγυρων. Έτσι, νεαροί αθλητές θα τον επιλέγουν με μεγαλύτερη ευχέρεια για να στελεχώσουν τα διάφορα τμήματά του στις μικρές ηλικίες, τονώνοντας την αναπτυξιακή παραγωγικότητα. Στις μεγαλύτερες ηλικίες, καταξιωμένοι αθλητές και προπονητές θα εντάσσονται στις τάξεις του με τη δέουσα συχνότητα.

Σε γενικές γραμμές, καλλιεργείται εύφημος μνεία που ανοίγει πόρτες για πολλά καλά πράγματα στο άμεσο χρονικό διάστημα. Επιπλέον, στους ίδιους τους ανθρώπους του Εθνικού δημιουργούνται κίνητρα, άρα αυξάνουν και οι κινητικότητες για μία σοβαρή λειτουργία σε μάκρος χρόνου. Ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο, σε μία τέτοια περίπτωση, είναι κάτι παραπάνω από μία μεμονωμένη, έστω και σπουδαία, προσθήκη στην τροπαιοθήκη. Είναι διαφήμιση και σπορά προοπτικής για το μέλλον. Για εκείνους τους αθλητικούς οργανισμούς που θέλουν και επιλέγουν να κινηθούν συνειδητά κάπως έτσι…

Ο Εθνικός είναι ένας διαρκής μαχητής της αθλητικής ζωής. Μία ταλαιπωρημένη (με ευθύνες και δικές του και εξωγενείς…) νησίδα αξιοπρέπειας, που διδάσκει πολλούς για πολλά… Το ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου εξακολουθεί να πληγώνει. Απουσιάζει από την Ά Εθνική από το 1999. Όσες απόπειρες έγιναν μέχρι σήμερα για επιστροφή σε αυτήν απέτυχαν, αν και οι πολύ ουσιαστικές ήταν λίγες. Ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν σημειωθεί δύο με τρεις σοβαρές προσπάθειες για να «ξεκολλήσει» το μεγάλο και ιστορικό σωματείο του Πειραιά από τη Γ΄ Εθνική, που στο τέλος δεν καρποφόρησαν….

Όμως, οι φίλοι του Εθνικού δεν λυγίζουν. Συσπειρώνονται, δένονται περισσότερο με αυτόν και προσδοκούν να μετατρέψουν σύντομα όλες τις πίκρες σε καύσιμα για το «όχημα της χαράς»… Αφού άντεξαν, δεν θα εξαφανιστούν. Θα είναι εδώ γύρω μας, στις γνωστές γειτονιές, στα αγαπημένα τους μέρη, θα κουβαλάνε μνήμες κάθε (δια)λογής, θα ονειρεύονται και θα σχεδιάζουν, ενίοτε θα φωνάζουν και ενίοτε θα σιωπούν, θα οργανώνονται περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για να πραγματοποιήσουν το πολυπόθητο βήμα που αρμόζει σε μία ομάδα που διατηρεί αποδεδειγμένα μεγάλες συμπάθειες ακόμα και σήμερα σε όλη την Ελλάδα. Για να γίνουν περισσότεροι οι ίδιοι, για να διεκδικήσουν μεγαλύτερο μερίδιο στην πίτα των εντυπώσεων (αλλά και της ουσίας…), για να μπει ξανά ο Εθνικός Πειραιώς στην κεντρική σκηνή.

Το ανδρικό τμήμα πόλο του Εθνικού έχει τα περισσότερα πρωταθλήματα Ελλάδας από οποιονδήποτε άλλο σύλλογο, ακόμα και από τον Ολυμπιακό…, δικαιολογώντας τον χαρακτηρισμό «αυτοκράτορας» που το συνοδεύει εδώ και δεκαετίες. Μία ιστορία από τις σημαντικότερες, τις πιο πετυχημένες και τις πιο διακεκριμένες στον ελληνικό αθλητισμό, ένα βαρύ φορτίο που αυξάνει τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις για το μέλλον και του ίδιου του τμήματος και των άλλων.

Ο Εθνικός μπορεί και πρέπει να επενδύει στο πόλο, και των ανδρών και των γυναικών. Για να έχει μία σταθερή βάση ποιότητας, και ποσότητας…, που θα φέρνει τίτλους τακτικά, θα ανανεώνει την οπαδική βάση, θα εμπνέει, θα μεγαλώνει τη φλόγα και θα «σκάβει το έδαφος». Η Lady Hope ξέρει πως στο πόλο τα απαιτούμενα χρήματα για διακρίσεις είναι λιγότερα π.χ. σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Αλλά, κατά καιρούς, αρκετοί είχαν τα χρήματα, αλλά όχι την τεχνοτροπία. Αν πραγματωθεί αυτή η δεύτερη, θα έρθουν μάλλον και τα πρώτα…

ΥΓ. Το ζήτημα γήπεδο του ποδοσφαιρικού Εθνικού Πειραιώς είναι ένα από τα πιο πονεμένα, αλλά και ακανθώδη…, ζητήματα του εγχώριου αθλητισμού. Η οριστική του λύση εκτός από παράμετρος αναγέννησης για τους «κυανόλευκους» θα ήταν και μία τεράστια νίκη του σύγχρονου νεοελληνικού μικρόκοσμου απέναντι στις πολλές παθογένειες που τον ταλανίζουν διαχρονικά. Δεν είναι πρόβλημα μόνο του Εθνικού, αλλά και του συνόλου της πειραιώτικης κοινωνίας, και του αθηναϊκού υδροκεφαλισμού, και του πανελλαδικού τρόπου λειτουργίας των διάφορων θεσμικών πυλώνων.