Ένας δυναμικός αστυνομικός ρεπόρτερ και μέλος της ΕΣΗΕΑ, που τα Σαββατοκύριακα έκανε και άλλη δουλειά για να τα βγάζει πέρα…

Τ/Π |> Σύμβολο για την σημερινή μαχόμενη δημοσιογραφία, πρέπει να θεωρείται ο Αντώνης Χρυσουλάκης – ο άτυχος συνάδελφος που έχασε άδικα τη ζωή του, όταν πήρε φωτιά το σπίτι του επειδή ξέχασε το ‘’μάτι’’ ανοιχτό…

Ξέχασε το ‘’μάτι’’ ανοιχτό… Είχε γυρίσει κατάκοπος από τη δουλειά, έβαλε κάτι να ζεστάνει για να φάει και τον πήρε ο ύπνος, από την κόπωση. Το εισόδημά του από τη δημοσιογραφία δεν έφτανε ούτε για τα βασικά έξοδα και ο Αντώνης Χρυσουλάκης έπρεπε να κάνει κι άλλη δουλειά για να βγάλει πέρα. Έτσι τα Σαββατοκύριακα είχε και άλλη ασχολία…

Δεν ήταν κανένας ‘’πρωτόμπαρκος’’. Σωστός επαγγελματίας και μέλος της ΕΣΗΕΑ. Ένας συνεπέστατος και ακούραστος αστυνομικός ρεπόρτερ… Δεν ήταν ο ‘’επώνυμος’’ τηλεστάρ’, αλλά ένας αναγνωρισμένος ”σκαπανέας” της ενημέρωσης. Ένας από τόσους και τόσους μαχόμενους συναδέλφους, που το σημερινό εκδοτικό κατεστημένο τους αντιμετωπίζει σαν βιομηχανικούς ανειδίκευτους εργάτες. Πάνε τα χρόνια που τα ΜΜΕ ήταν σε χέρια εκδοτών. Μπότσης, Λαμπράκης, Αθανασιάδης…

Μπορεί ο Αντώνης Χρυσουλάκης να μην έπεσε θύμα κανενός φονιά, αλλά σίγουρα έπεσε θύμα μιάς κατάστασης. Γι’ αυτό ας θεωρηθεί σύμβολο, ιδίως της νέας γενιάς των Ελλήνων δημοσιογράφων και ο θάνατός του ας αποτελέσει εφαλτήριο για να υπάρξουν καλύτερες συνθήκες στον χώρο.

*  *  *

Μία συγκλονιστική ανάρτηση έκανε στο f/b ο συνάδελφος Δημήτρης Καπράνος, με τίτλο ‘’Το σινάφι μας…’’. Διαβάστε:

Τον νέον αυτόν, που έχασε την ζωή του επειδή δεν μπόρεσε να αντέξει την αμείλικτη κόπωση, δεν τον γνώριζα.

Γνωρίζω ,όμως, ότι οι νέοι δημοσιογράφοι-που δεν έχουν ωράριο, που ψάχνουν με αγωνία δεύτερη και τρίτη απασχόληση για να φτάσουν τον βασικό μισθό- αμείβονται με τρόπο εξευτελιστικό. Έχουμε γυρίσει στη δεκαετία του ΄60!

Αυτός ο νέος, που τώρα οι συνάδελφοί μας θρηνούν και αναφέρονται σε έναν φέρελπι και δυναμικό αστυνομικό συντάκτη, για να φέρει βόλτα, εργαζόταν τα Σαββατοκύριακα σε μπαρ!

Μήπως τα λαμπερά “σάϊτ” των επίσης λαμπερών ΜΜΕ, που ανήκουν σε λαμπερούς επιχειρηματίες και κουμαντάρονται από (ελπίζω ακόμη) δημοσιογράφους, πρέπει να μιλήσουν και για τον “άνθρωπο-λάστιχο” που πάλευε να επιβιώσει;

Το 1975, οι νέοι τότε δημοσιογράφοι είτε ήμασταν ΑΜΙΣΘΟΙ είτε παίρναμε “οδοιπορικά” της πλάκας! Γινήκαμε αμειβόμενοι επαγγελματίες με την μεγάλη απεργία της ΕΣΗΕΑ του 1975, όταν “κατεβάσαμε ρολά” σε όλες τις εφημερίδες και βγάλαμε την δική μας “Αδέσμευτη Γνώμη”.

Αντί να θρηνούμε (υποκριτικά, αφού δεν λέμε όλη την αλήθεια) γιατί δεν ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ, ως κλάδος, για να διασώσουμε την αξιοπρέπειά μας;

Καλό ταξίδι, αγόρι μου. Δεν σε γνώρισα, αλλά σ’ αγαπώ σαν παιδί μου!