Κι αν όμως δεν κάνω;

|> Δημήτρης Κωνσταντάρας

|> Δευτέρα, 23 Ιουλίου 2018. Η φωτιά αποτελειώνει όσα δεν κατέστρεψαν οι σεισμοί και οι πλημμύρες, σε μια κοινωνία ανίκανη κι ένα κράτος αδύναμο να αντιμετωπίσουν τις ΕΥΘΥΝΕΣ τους. Τις ευθύνες ΜΑΣ. Δεν ξέρουμε, δεν είδαμε, δεν ακούσαμε, βλέπαμε Survivor, τσακωνόμασταν για τον Τσίπρα και τον Κοτζιά και τα τρία κακά της μοίρας μας. Και σκοτωνόμαστε στην άσφαλτο, πεθαίνουμε με μια σύριγγα στο χέρι, μαχαιρωνόμαστε για τις πενταροδεκάρες της γιαγιάς, φιλονικούμε για τους «λαμπερούς σταρ» και τα κανάλια… Αλλά τη δουλειά μας δεν την κάναμε. Τουλάχιστον όσοι έχουμε ακόμα, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, δουλειά.

Γράφω στο τελευταίο μου βιβλίο, τα “Ημερολόγια”:

«Ο σεισμός -και άλλες δυο-τρεις “εκφράσεις” του θυμού της φύσης, κυρίως οι πλημμύρες και οι φωτιές- σκοτώνει χιλιάδες ανθρώπους, καταστρέφει χιλιάδες σπίτια, πόλεις ολόκληρες, εκμηδενίζει ζωές, ερημώνει τα πάντα. Είναι μια κατάρα. Μια εκδίκηση της φύσης. Άγρια εκδίκηση. Απ΄ την οποία η Ελλάδα δεν γλυτώνει. Δεν απαλλάσσεται. Δεν θωρακίζεται. Δεν προφυλάσσεται. Αντιθέτως μάλιστα.

Μελέτες; Κι αν έχουν γίνει μελέτες! Συμπεράσματα; Υπάρχουν. Εμπεριστατωμένα και άκρως επιστημονικά. Ειδικοί; Βεβαίως και υπάρχουν και μελετούν και καταθέτουν προτάσεις, λύσεις, μεθόδους, τρόπους άμυνας.

Πρόληψη; Για τους σεισμούς, μέχρις ενός σημείου, μέσα από την εμπειρία και την τεχνολογία, ΕΙΝΑΙ πλέον δυνατή σε κάποια σημεία. Για τις πλημμύρες και τις φωτιές; Σε τρομακτικό ποσοστό, φταίει ο ίδιος ο άνθρωπος, η ίδια η κοινωνία, οι ίδιες οι δομές της Πολιτείας. Οι άνθρωποι ηττώνται. Θύματα μιας παράλυτης, αργόστροφης και αδιάφορης Πολιτείας που δεν ξέρει -και δεν θέλει- να εκτιμήσει τις μελέτες. Θύματα μιας μεγάλης ομάδας επιστημόνων που “τσακώνονται”. Θύματα της δικής τους επιπολαιότητας και ολιγωρίας. Θύματα».

Αρκετοί με χαρακτήρισαν υπερβολικό. Αλλά δεν ήμουν. Δυστυχώς. Κι επειδή είναι εύκολο να αποδίδεις ευθύνες στο Δήμαρχο ή στο Βουλευτή ή στον Υπουργό και ύστερα από άλλη μια καταστροφή, να αποδίδεις όλα τα κακά σ΄ αυτούς -ή κάποιους άλλους- που καλώς ή κακώς βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης, επιτρέψτε μου να πω κάτι που ενδεχομένως κάποιοι θα το θεωρήσουν και πάλι υπερβολικό: «Είμαστε αυτό που τρώμε. Και αυτό που ψηφίζουμε».

Η τραγωδία του “Express Samina”, η τραγωδία της “Ρικομέξ”, η τραγωδία της Ηλείας, η τραγωδία στα Τέμπη, η τραγωδία της Μάνδρας, τόσες και τόσες ανάλογες και παρόμοιες “τραγωδίες” που μας σημάδεψαν ανεξίτηλα ως λαό, ως κοινωνία, ως ηγεσία του τόπου, έγιναν για το τίποτα. Τίποτα δεν είδαμε. Τίποτα δεν καταλάβαμε. Τίποτα δεν κάναμε. Τίποτα δεν μάθαμε.

Μέχρι την επόμενη “τραγωδία”. Που προετοιμάζεται ήδη, καθώς ο σπόρος της αμέλειάς μας, της αδιαφορίας μας, του ωχαδερφισμού μας, της ολιγωρίας μας, της τεμπελιάς μας, της ανικανότητάς μας, της αλαζονείας μας , των αναρίθμητων ελλείψεων της εκπαίδευσης, του ήθους, της προσωπικότητας, της παιδείας μας, έχει ήδη φυτρώσει. Και μακάρι να κάνω λάθος. Είναι πιθανόν. Κι αν όμως δεν κάνω;