Πολλές διαμαρτυρίες ανθρώπων του πολιτισμού για αδιαφορία της Πολιτείας

Ντίνος Κουμπάτης |> Ο πολιτισμός στην Ελλάδα, πίστευαν πάντα πως, μετά την αρχαία ημών εποχή, διολίσθαινε συνεχώς, ώσπου απέκαμε να ελπίζει και κλείστηκε στο καβούκι του, μέσα στο οποίο απέτυχε να εγκλωβίσει αρκετούς δημιουργούς για να τον αναγεννήσουν και σιγά-σιγά μαραίνεται και πάει.

Έξω από το «καβούκι» αυτό, πρέπει να παραδεχθούμε ότι υπάρχουν σήμερα πλήθη να συνωστίζονται και να αλληλογρονθοκοπούνται προκειμένου να κατορθώσουν και να λάβουν διάφορα χρίσματα και την άμωμο φήμη των απανθρακωμένων Φοινίκων, οι οποίοι θα αναγεννήσουν από τις στάχτες του τον πολιτισμό αυτόν, τον οποίον οι «απελπισμένοι εσώκλειστοι» απαρνήθηκαν. Μάταιος κόπος.

Όσοι συγγραφείς, καλλιτέχνες, και γενικώς ασχολούμενοι με τον πολιτισμό το προσπαθήσουν, και εννοώ βέβαια αυτούς, οι οποίοι όντως είναι άνθρωποι του Πνεύματος και της Τέχνης, είναι βέβαιον πως θα απογοητευθούν και θα κατασκευάσουν, τελικά και αυτοί, ένα δικό τους κέλυφος για να καταφύγουν και, ερμητικά, να κλειστούν μέσα. Γιατί, αντιπαλαίοντες με τους «ευκαιριακούς» και «δήθεν» του χώρου, οι οποίοι εν πολλοίς υποβαθμίζουν κάθε έννοια πνεύματος και τέχνης, έχουν ανέκαθεν να υφίστανται και την αδιαφορία της Πολιτείας, η οποία φαίνεται να μην «έχει γίνει», κατά τον Αριστοτέλη, «για το καλό των πολιτών της», αλλά για το καλό των «δικών» της. Γεγονός, το οποίο αντιμετωπίζουμε πολύ συχνά σε κάθε τομέα, -και όχι μόνο τον συγκεκριμένο-, της κοινωνικής ζωής.

Αναφέρομαι επί του θέματος, με αφορμή τις πολλές διαμαρτυρίες πλήθους ανθρώπων του Πνεύματος και της Τέχνης, οι οποίοι συχνά παραπονούνται για σχετική προς αυτούς αδιαφορία της Πολιτείας, και αυτόν τον καιρό μάλιστα, εξ  αιτίας των κακών συγκυριών, απογοητευμένοι από τα τεκταινόμενα.

Οι ίδιοι, αναφέρονται στο ότι ουδέποτε οι πνευματικές και καλλιτεχνικές ενασχολήσεις, τους αποφέρουν σπουδαία κέρδη, συχνά θεωρούν εαυτούς αδικημένους, γιατί προσφέρουν στην ανάπτυξη του πολιτισμού και δεν βρίσκουν ανταπόκριση και, επί του προκειμένου, γιατί, εκτός από ορισμένους κλάδους, οι οποίοι απήλαυσαν του προνομίου να ενισχυθούν ελάχιστα, με μικροποσά, κατά την διάρκεια του αποκλεισμού ένεκα κορωνοϊού, καθώς περιορισμένοι ήσαν και μόνιμους πόρους επιβίωσης δεν είχαν.

Επερχομένου δε, ενός νέου κύματος του ιού, όπως μας τονίζουν συνεχώς επιστήμονες και πολιτικοί, οι ταλαίπωροι του πνεύματος και των τεχνών, αναλογίζονται πως και πάλι θα μείνουν χωρίς τα απαραίτητα προς το ζην, ενώ και τώρα που κάπως τα μέτρα περιορίστηκαν, δεν μπορούν να επιβιώσουν καθώς υπάρχουν περιορισμοί ως προς την διεξαγωγή θεατρικών, μουσικών και άλλων παραστάσεων, οι προσπάθειές τους δεν ενισχύονται, και παράλληλα διαμαρτύρονται συνεχώς παραπονούμενοι πως η Πολιτεία δεν ανταποκρίνεται στα αιτήματά τους, μειώνει τον επιτρεπόμενο αριθμό θεατών παρακολούθησης παραστάσεων, ενισχύει, όποτε αυτό συμβαίνει, μάλλον ευκαιριακές περιπτώσεις  και δεν μειώνει, όπως σε κάποιους άλλους κλάδους, τις διάφορες φορολογίες και άλλες ποικίλες εισφορές, με αποτέλεσμα και οι άνθρωποι του πολιτισμού να βρίσκονται σε απόγνωση, και ο πολιτισμός, ο ίδιος, να μην μπορεί να προαχθεί.

Θα μπορούσε να συμβεί κάτι καλύτερο; Διαβάζω, δεξιά και αριστερά, στα ΜΜΕ, πως σε όλον τον σύγχρονο κόσμο, οι άνθρωποι του Πνεύματος και της Τέχνης αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα. Κάποιες στιγμές, και οι τέτοιου είδους «παρηγοριές», χρειάζονται…