‘’Πολλά από αυτά που ανέδειξες δεν έτυχαν ανάλογης αποδοχής της βαρύτητάς και της σπουδαιότητάς τους που τους είχες προσδώσει’’

Θεοφάνης Μαλκίδης* |> Ήταν η 19η Νοεμβρίου του 2011, όταν πληροφορηθήκαμε τη φυγή, από τη ζωή αυτή, του καθηγητή μας στο Πανεπιστήμιο Νεοκλή Σαρρή. Οι γραμμές που ακολουθούν, γραμμένες σε πρώτο πρόσωπο, καταγράφουν ορισμένες σκέψεις για τον πανεπιστημιακό μου δάσκαλο, για έναν αγαπημένο μου φίλο, για έναν μοναδικό Έλληνα.

Αγαπητέ Νεοκλή,

υπήρξα ένας από τους χιλιάδες φοιτητές σου και συνδέθηκα, όπως άλλωστε το συνήθιζες, γιατί έτσι ήταν η παιδεία σου, με δεσμούς (εκ)παίδευσης, εκτίμησης και φιλίας.

Είναι οι πολλές οι στιγμές, όπου πραγματοποιήσαμε συζητήσεις για απλά και σύνθετα ζητήματα που απασχολούν κάθε άνθρωπο και κάθε Έλληνα.

Οι ώρες που πέρασα μαζί σου μου άνοιξαν ένα διαφορετικό κόσμο σκέψης, λόγου και έργου. Τα χαρακτηριστικά σου αναλλοίωτα, Ελληνικά, Ρωμαίικα, Οικουμενικά, του Γένους μας, του Έθνους και του Λαού μας.

Με στήριξες, με βοήθησες, μου έδωσες τα εφόδια να κατανοήσω πολλά από αυτά που ο ίδιος και πρώτος είχες μιλήσεις και γράψει στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Είναι βέβαιο ότι στη ζωή κάθε ανθρώπου, η γνωριμία με ορισμένους συνανθρώπους του, πόσο μάλλον με ανθρώπους του δικού σου μεγέθους και εκτοπίσματος έχει σαν αποτέλεσμα να αλλάξει την πορεία του. Διαμορφώνεται μία νέα στάση ζωής και αναδεικνύεται λόγος και πράξη που μέχρι πρότινος ούτε καν είχε σκεφτεί η ανθρώπινη οντότητα. Και από τότε φανερώνεται ένας άλλος κόσμος και ο σπόρος βγάζει καρπούς.

Για μένα είσαι ένας από τους ανθρώπους που άλλαξαν τη ζωή μου, είσαι από αυτούς με τους οποίους και από τους οποίους άνοιξε μία νέα δέσμη ιδεών, για μία νέα πολιτική και ανθρώπινη πράξη.

Η γνωριμία μου με σένα, με τον προερχόμενο από την Κωνσταντινούπολη, από την Πόλη των Πόλεων δάσκαλο, σε αμφιθέατρα και σε αίθουσες εκδηλώσεων, όπου πολλές φορές αξιώθηκα να μιλήσουμε μαζί σε κοινές επιστημονικές και άλλες συναντήσεις, σε ανθρώπινες και φιλικές στιγμές, μου έδωσε τη δυνατότητα να κατανοήσω πολλά από τα ζητήματα που απασχόλησαν και απασχολούν τον Ελληνικό λαό: Η Κωνσταντινούπολη, η Ίμβρος και η Τένεδος, η Μικρά Ασία, η Θράκη, ο Πόντος και η Καππαδοκία, η Κύπρος, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το Οθωμανικό κράτος, το Κεμαλικό καθεστώς και η σημερινή Τουρκία, η Γενοκτονία και η αναγνώριση, η ελληνική κοινωνία και η συνέχεια του Ελληνισμού.

Για κάθε ένα από τα παραπάνω θέματα είχες ολοκληρωμένη, τεκμηριωμένη, επιστημονική, εμπεριστατωμένη, πολιτική, Ελληνική, Πατριωτική άποψη και θέση, αλλά ταυτόχρονα άκουγες όπως όφειλε και οφείλει να κάνει κάθε επιστήμονας και άνθρωπος του μεγέθους σου.

Η επιστημονική σου κατάρτιση συνδυαζόταν με βαθιά ανθρώπινα και ελληνικά συναισθήματα.

Πολλά από αυτά βεβαίως, που ανέδειξες τουλάχιστον στην Ελλάδα, στον Ελληνισμό δεν έτυχαν ανάλογης αποδοχής της βαρύτητάς και της σπουδαιότητάς τους που τους είχες προσδώσει. (Τι γίνεται άλλωστε σ’ αυτόν εδώ τον τόπο γνωστό και αποδεκτό στην ώρα του;)

Ιδιαίτερα σε ό,τι έχει σχέση με την Τουρκία αποτέλεσες τον επιστήμονα και κυρίως τον άνθρωπο εκείνο, που συνέβαλλε με μοναδικό τρόπο, ώστε η γνώση για τη γειτονική χώρα να γίνει επιστήμη.

Η Τουρκολογία στην Ελλάδα σου οφείλει πολλά, όπως οφείλει πολλά και η κοινότητα των Κωνσταντινουπολιτών, για την οποία και στην οποία ήσουν ο πρωταγωνιστής. Το φανερώνουν οι συνεχείς μνημονεύσεις της παρουσίας σου, σε εκδηλώσεις και αλλού. Ακόμη λένε και γράφουν και θα λένε και θα γράφουν «αυτό έλεγε ο Σαρρής» ή «έτσι έπραττε ο Σαρρής».

Η αναγνώριση του ανθρώπου και δασκάλου, όπως εσύ Νεοκλή Σαρρή, πέρασε από πολλές διακυμάνσεις και εμπόδια. Σήμερα πλέον είναι διαπιστωμένο ότι η εκτίμηση στο πρόσωπό σου είναι ολοκληρωμένη στον πυρήνα του ελληνικού λαού και στους στρατιωτικούς και πολιτικούς κύκλους της Τουρκίας, παρά στην ελλαδική πολιτική και ακαδημαϊκή ομάδα που χρησιμοποιεί λαθραίως τον τίτλο «ελίτ».

Τα κείμενά σου, οι παρεμβάσεις και η δραστηριότητά σου, τα αποφθέγματά σου- όλοι πλέον λένε το “η Τουρκία δεν έχει ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο“-, τα βιβλία και οι ομιλίες σου έβαλαν το στίγμα τους σε πολλούς τομείς της επιστημονικής και πολιτικής ανάλυσης για μεγάλα και σημαντικά ζητήματα που αφορούν τον Ελληνισμό. Είναι όμως χαρακτηριστικό των ανθρώπων της εμβέλειας όπως η δική σου, η αποδοχή να μην έρχεται από ομάδες και εκπροσώπους του συστήματος και του καθεστώτος, αλλά από το Λαό. Την πρωτογενή πηγή Δικαίου και Αντικειμενικότητας.

Ήταν ευλογία η γνωριμία μου με σένα Νεοκλή Σαρρή και η σχέση που αναπτύχθηκε και εδραιώθηκε.

Είναι αναρίθμητες οι ώρες διδασκαλίες σε συλλογικό και προσωπικό επίπεδο- πέρα από το αμφιθέατρο υπήρχε και το ανοιχτό γραφείο- που αφιέρωσες για να μεταδώσεις τις ιδέες σου και τις γνώσεις σου. Η σχέση ήταν βαθιά, ανθρώπινη, με ειλικρίνεια, σεβασμό και αγάπη. Όπως πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να είναι κάθε ανθρώπινη σχέση και κυρίως μεταξύ δασκάλου και μαθητή.

Εύχομαι οι φοιτήτριες και οι φοιτητές σου, οι Ελληνίδες και οι Έλληνες που σε παρακολούθησαν στα αμφιθέατρα του Πανεπιστημίου και σε αίθουσες ανά τον πλανήτη, μιλώντας για την Τουρκία, για την Κωνσταντινούπολη, για τη Θράκη, για την Κύπρο, για τη Γενοκτονία, και μία σειρά από άλλα ζητήματα που καθόρισαν την ελληνική ιστορία και κοινωνία, να ακολουθήσουν τη στάση και την πορεία ζωής που είχες. Ειλικρίνειας, ευθύτητας, ανθρωπισμού, γνώσης, μετριοφροσύνης και σεμνότητας, ταπεινότητας και ήθους, πατριωτισμού και Ελληνικότητας.

Αγαπητέ Νεοκλή σε ευχαριστούμε για όλα αυτά που μας προσέφερες, σε ευχαριστώ για όσα μου έμαθες.

Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου και να χαρίσει παρηγοριά στην υπέροχη οικογένειά σου, η οποία σε αγαπά χωρίς όρια και προσεύχεται για σένα. Καλό Παράδεισο, Καλή αντάμωση και Καλή Ανάσταση.

(*) Ο κ. Θ. Μαλκίδης είναι δρ Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών

> Τ/Π  Ο Νεοκλής Σαρρής εκτός από φωτισμένος πανεπιστημιακός δάσκαλος Υπήρξε σύμβουλος, συνεργάτης των Προέδρων της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ), Γεωργίου Μαύρου και Γιάννη Ζίγδη. Μετά το θάνατο του δεύτερου, τού ανατέθηκε από την Κεντρική Επιτροπή και την Εκτελεστική Γραμματεία της ΕΔΗΚ η προεδρία του κόμματος και έτσι έγινε ο τέταρτος σε μία τιμητική διαδοχή που αρχίζει από τον Γεώργιο Παπανδρέου και συνεχίστηκε με τον Γεώργιο Μαύρο και τον Γιάννη Ζίγδη. Και ηγήθηκε της ΕΔΗΚ έως τον θάνατό του.