Παρακολουθώ την σειρά της ΕΡΤ. Το μυθιστόρημα του Μυριβήλη είναι από τα πρώτα που διάβασα στα γυμνασιακά μου χρόνια. Το είχα εντοπίσει στην βιβλιοθήκη του πατέρα μου και ήταν συγκλονιστικό. Μπορώ να πω ότι η μεταφορά του στην τηλεόραση είναι εκείνο που θα περίμενα. Είναι, ωστόσο, μια όαση μέσα στην μνημονιακή έρημο, κάτι διαφορετικό και με ποιότητα, απέναντι στην φτήνια που επικρατεί στα άλλα κανάλια.

Δυστυχώς, η περίοδος που διανύουμε έχει ταυτισθεί με το “εύκολο”, το “εύπεπτο” και το “γρήγορο”. Είναι, όμως, ευχής έργο που η ΕΡΤ, η δημόσια (η δική μας δηλαδή) τηλεόραση μπορεί να προχωρεί σε παραγωγές χωρίς να υποκύψει σε κάποιο από τα ανωτέρω “πρότυπα”.

Παραγωγές όπως “Η ζωή εν τάφω” -παρά τις λίγες αδυναμίες της- παρασάγγας απέχουν από τις σειρές των ιδιωτικών καναλιών. Κι όμως, όσο και αν φαίνεται απίθανο, είναι δύσκολο να τις ανταγωνιστούν! Ο κόσμος έμαθε στην φτήνια, έμαθε στην ευκολία, έμαθε στο “άρπα -κόλα”, έμαθε στην ελαφρότητα, εθίζεται στην ημιμάθεια, στην γλωσσική πενία, στο φτηνό ή το χονδροειδές, στην “μαγκιά” και την εύκολη αναρρίχηση σε αξιώματα για τα οποία παλαιότερα έπρεπε να έχεις λειώσει πανταλόνια στα θρανία και όχι παπούτσια στους δρόμους.

Ο κόσμος προτιμά να δει τα ελαφρά σίριαλ της “καθημερινότητας”, προτιμά να δει κάποιες φθηνές επιθεωρήσεις και όχι “Το θέατρο της Δευτέρας” στην ΕΡΤ, όπου εμφανίζονται μεγάλοι ηθοποιοί σε εξαίρετες ερμηνείες. Έτσι τον έμαθαν και ίσως έτσι του επέβαλαν να σκέπτεται τα τελευταία χρόνια…

Πολύ θα ήθελα να μην απογοητευθεί η ΕΡΤ και να κλείσει τα αυτιά της στις όποιες -ίσως δικαιολογημένες σε πολλά σημεία- κακές κριτικές για την “Ζωή εν τάφω”. Η δημόσια τηλεόραση έχει υποχρέωση να είναι ποιοτική και να μην ενδίδει στην ευκολία.

Πάμε τώρα στην κοσμοσυρροή που παρατηρήθηκε στην παρουσίαση της αυτοβιογραφίας(😉 του Γ. Αγγελόπουλου (πιο γνωστός είναι ως “ο Ντάνος του Σαρβάϊβορ”).

Ουδεμία έκπληξη μού προκάλεσε και καμία διάθεση δεν έχω να “σνομπάρω” τον συγγραφέα. Είναι η εποχή τέτοια και όποιος μπορεί να “πιάσει την καλή” εκμεταλλευόμενος τις συγκυρίες, καλά κάνει.

Εξ άλλου, το αναγνωστικό κοινό τα τελευταία χρόνια, στρέφεται σε εκδόσεις όπως του Ντάνου. Όταν πηγαίνεις ένα βιβλίο σου σε έναν εκδοτικό οίκο σε ρωτούν κατ’ αρχήν “πόσες σελίδες είναι”! Μου λένε ακόμη ότι οι κυρίες των οποίων τα πονήματα “μοσχοπουλούν”, είναι οι μόνες που “έχουν πιάσει το νόημα” και μπορούν να γράψουν όσες σελίδες θέλει ο εκδότης! Διότι, μη γελιόμαστε, το βιβλίο στην Ελλάδα δεν πουλάει! Και το μεγαλύτερο κοινό που αγόραζε σοβαρά βιβλία, έχει φύγει στο εξωτερικό! Δικαίως “πουλάει” ο Ντάνος. Είναι εποχιακό φρούτο και έχει αρχή και τέλος.