“Ο Παναγούλης ζει!”, παρά τις 44 Πρωτομαγιές που πέρασαν, από εκείνο το “μαύρο” Σάββατο… 

Παντελής Π. Ξανθίδης |>Πέρασαν 44 χρόνια από εκείνη τη «μαύρη» Πρωτομαγιά, που έχασες άδικα τη ζωή σου κι εμείς οι ΕΔΗΝίτες χάσαμε άδικα τον φίλο μας και αδερφό μας, τον συναγωνιστή και αρχηγό μας. Ήσουνα στα 37 κι εμείς πολύ νεώτεροι και πιτσιρίκοι μπροστά στη μεγαλοσύνη σου. Αλλά κατέβαινες και μας ανέβαζες. Και μας έκανες να αισθανόμαστε «ένα»! Πέρασαν 44 Πρωτομαγιές… Αν ζούσες, θα ήσουνα σήμερα στα 81. Ίσως ήσουν παππούς! Όπως πολλοί από μας.

Αλέξανδρε, από τότε που μας άφησες, έχουν συμβεί «πολλά», που δεν μας τιμούν ιδιαίτερα… Ξέρω, πως αν ήσουν παρών αυτά τα «πολλά», σίγουρα θα ήταν «λίγα».

Αλέκο, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, η μνήμη σου δίνει έναν ιδιαίτερο τόνο στην Πρωτομαγιά των αγώνων των εργαζομένων, των 200 της Καισαριανής και των λουλουδιών. Όπως και εφέτος. Θα δεις πόσοι θα σε θυμηθούν και πόσοι θα γράψουν για τη ζωή σου και τους αγώνες σου…

Όμως, συναγωνιστή κι αδερφέ μου, πώς να σε «φωνάξουμε» εφέτος για να ‘ρθεις να μας δεις… Τι να δεις μωρέ Αλέκο; Τι να δεις…