Μια αλλαγή διαδρομής, μια τυχαία συνάντηση, μια θύμηση και δυό λόγια από καρδιάς, μ’ έκαναν όλη μέρα να είμαι ντοπαρισμένος

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Έκανα παράκαμψη σήμερα. Περπατώντας γρήγορα για να φτάσω στο πεδίο των επιχειρήσεων πήγα από άλλον δρόμο και ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με ένα όμορφο κορίτσι -ένα πλατύ χαμόγελο και σφιχτή χειραψία…

-«Είμαι η κόρη του Θ.Κ. -θυμάστε;» Και συνέχισε σαν αναφορά στρατιώτη στον λοχία…

– «Θ.Κ.; Πάγκρεας; 2011; Του είχαν δώσει έξη μήνες και τους κάνατε τριάντα έξη; Θυμάστε πόσο σας αγαπούσε;».

Την πήρα αγκαλιά βουρκωμένος.

Θυμήθηκα πως μαζί με την μοναδική τότε θεραπευτική επιλογή –μονοχημειοθεραπεία– είχα δώσει εκείνο το –πανάκριβο τότε- χάπι με την πολυσυζητημένη έγκριση αφού έδινε στατιστικά σημαντική αύξηση επιβίωσης δεκαπέντε ημερών -όμως σε μια νόσο με διάμεση επιβίωση πέντε μηνών. Οι ογκολόγοι καταλαβαίνουν πόσες αντιφάσεις εμπεριέχονται στις τελευταίες φράσεις.

Δεκατρία χρόνια μετά, στην αρχή του Χειμώνα, συναντώ την ευγνωμοσύνη σε ένα βλέμμα και μια ζεστή αγκαλιά που ήξερε πως δεν ήξερα και ποτέ δεν θα μάθω αν ο πατέρας της ήταν από τους λίγους τυχερούς που δούλεψε αυτό το φάρμακο ή ‘’ήταν το τυχερό του’’ να πάει καλά έτσι κι αλλιώς.

Υπέροχα ξεκίνησε η Παρασκευή μου. Όλη μέρα ήμουν ντοπαρισμένος.

Κάθε μέρα την αγαπώ τη ζωή για τα στενά και τις ανηφοριές της -όχι για τις πληκτικές απλωσιές και τις κατωφέρειες.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”