Η συμφωνία με τους δανειστές είναι πια δεδομένη και ο ελληνικός λαός καλείται να τηρήσει τα συμφωνηθέντα, εάν και εφ’ όσον το… επιτρέψουν αυτό οι κυβερνώντες. Αυτό δεν είχε συμβεί με τα προηγούμενα δύο Μνημόνια με αποτέλεσμα, οι πολλοί να οδηγηθούν στην εξαθλίωση, οι λίγοι στη… Μύκονο και η προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ –  ΠΑΣΟΚ να γνωρίσει μία πρωτοφανή συντριβή.

Τα κυρίως αίτια είναι γνωστά. Για κάποιους “δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά η κυβέρνηση”, αλλά για άλλους “δεν ενδιαφέρθηκε για τον λαό”.

Τώρα υπάρχει άλλη κυβέρνηση, η οποία μετά από διάφορες διεργασίες -θετικές ή αρνητικές- έχει μπροστά της ένα νέο Μνημόνιο και καλείται να το ενεργοποιήσει. Έτσι, για να δούμε “πόσα απίδια πιάνε ο σάκκος”, όπως έλεγε ο Γιαννόπουλος!

Προ αυτού, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, έχει σηκώσει τα μανίκια και, λογικώς, ψάχνει να δει τι μέτρα θα ληφθούν ώστε να μην θιγούν πρωτίστως τα χαμηλά εισοδήματα.

Όμως, επειδή υπάρχει κίνδυνος να πουν κάποτε και για τη σημερινή κυβέρνηση ότι “δεν ενδιαφέρθηκε για τον λαό”, γι’ αυτό ίσως θα πρέπει να δείξουν ενδιαφέρον στην αγορά και στις τις διάθεσης των προϊόντων. Διότι με μισθούς… Βουλγαρίας και τιμές… Βρυξελλών, δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει ο Έλληνας! Και επ’ αυτού δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις…

Για να γίνουν οι “μισθοί Βρυξελλών”, είναι αδύνατον! Όσον αφορά να γίνουν οι “τιμές Βουλγαρίας”, τυπικά μπορεί να δείχνει αδύνατον λόγω του ελεύθερου εμπορίου της  ΕΕ, αλλά πάντα υπάρχουν τρόποι, ώστε να γίνει αντιληπτό στον κάθε παραγωγό και εμπορευόμενο ότι όσο διατηρεί υψηλά τις απαιτήσεις του, τόσο γρήγορα κινδυνεύει με λουκέτο.

Το ατύχημα για την Ελλάδα είναι ότι στερείται η χώρα σοβαρών οργανώσεων καταναλωτών και το δυστύχημα είναι ότι η γενική γραμματεία Καταναλωτή, τουλάχιστον υπολειτουργεί. Έτσι, ο καταναλωτής βρίσκεται ανυπεράσπιστος και καλείται από μόνος του να “τιμωρήσει” τα ακριβά τιμολόγια. Ένα αγώνας άνισος και ρομαντικός, καθώς η λογική των τραστ, δεν λέει να εγκαταλείψει αυτή τη χώρα…

Κι εμείς, τι κάνουμε; Απλώς… ρεμβάζουμε και περιμένουμε πότε θα βγούμε σε κανένα τηλεπαράθυρο να δηλώσουμε την… ενεργό παρουσία μας! Από δράσεις ή ιδέες για δράσεις κατά της ακρίβειας, ούτε λόγος! Ούτε καν και τα υποτυπώδη για την ουσιαστική προστασία του καταναλωτή!

Τι είδους προστασία; Για παράδειγμα, εάν δεν είναι δυνατόν τα σούπερ μάρκετ στο πλαίσιο της τηλεοπτικής τους διαφήμισης, να αναφέρουν τα προϊόντα στα οποία ακριβαίνει η τιμή τους, τότε να υποχρεωθούν να διαλαλούν εντός του καταστήματος τις τιμές των προϊόντων που ακρίβυναν.

Επειδή προχθές, γινόταν αναφορά στην τιμή του εσπρέσο, δεν θα ήταν καλό να προειδοποιείται  ο καταναλωτής για τις “τσουχτερές” τιμές προϊόντων;

Για να μιλήσουμε λίγο σουρεαλιστικά, εάν η γ.γ. Καταναλωτή, ή ο δήμος, ή κάποια οργάνωση καταναλωτών (λέμε…) πήγαιναν και έβαζαν π.χ. απέναντι από τοFlocafé της μαρίνας Ζέας, μια πινακίδα που να έγραφε “Προσοχή – Προσοχή! Ο καφές εδώ κοστίζει 3,5 ευρώ και το ice tea 4 ευρώ!”, θα ήταν αθέμιτη πράξη;Θα πει κανείς ότι υπάρχουν οι τιμοκατάλογοι, αλλά όταν καθίσεις είναι πλέον αργά…

Σουρεαλιστική η παραπάνω αναφορά, αλλά το ίδιο σουρεαλιστικό είναι να πουλάς ένα ποτήρι ice tea αντί 4 ευρώ! Αλλά είπαμε…

Η Ελλάδα ζει σε ένα “μονοπωλιακό” περιβάλλον και οι πάντες σηκώνουν τα χέρια! Οι μισθοί των εργαζομένων είναι μειωμένοι και καθηλωμένοι, η ανεργία χτυπάει “κόκκινο” και οι στρατιές των συνταξιούχων που περιμένουν με τους μήνες, με τα χρόνια να πάρουν τις συντάξεις τους, όλο και πυκνώνονται.

Από την άλλη πλευρά, κάποιοι “αετονύχηδες” προχωρούν σε εικονικές πτωχεύσεις, “φεσώνοντας” εφορία, ταμεία, αγορά και αφήνοντας στον δρόμο τους εργαζόμενους. Κι εκείνοι διάγουν υπερπολυτελώς στην υγεία των κορόϊδων, προκαλώντας με κάθε τρόπο το δημόσιο αίσθημα.

Εάν πραγματικά ψάχνει, τότε ας χτυπήσουν τα κουδούνια στις πόρτες των εχόντων και όχι τις…  καμπάνες για τον κάθε μισθοσυντήρητο ή μικρομεσαίο, που μέρα με τη μέρα βλέπει να γίνεται όλο και να χάνεται η Ελλάδα κάτω από τα πόδια του…