Με αναλύσεις, έρευνες, σλόγκαν και άφραγκους καταναλωτές δεν “κουνάει φύλλο” στην αγορά

Παντελής Π. Ξανθίδης |> Από “έντονη καταναλωτική κόπωση” χαρακτηρίζεται ότι πάσχει η αγορά, από το Περιφερειακό Επιμελητηριακό Συμβούλιο Αττικής (ΠΕΣΑ), με βάση την έρευνα που διεξήγαγε το τμήμα μελετών του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιάς (ΕΒΕΠ) σε συνεργασία με την Ομοσπονδία Εμπορικών Συλλόγων Αττικής, όμορων νομών και νήσων και του ΕΣΠ. Και μάλιστα “λέει” ότι αυτά τα στοιχεία είναι ανησυχητικά…

“Καταναλωτική κόπωση“… Όμορφη έκφραση, εάν ειπωθεί για όσους κουράζονται να ψωνίζουν και τους πιάνει κάποια βαρεμάρα να τρέχουν στα μαγαζιά για ψώνια! Όμως εάν ακουστεί για την συντριπτική πλειοψηφία των καταναλωτών, τότε η “κόπωση” θα αφορά το ποδαράτο που θα έχει ρίξει κάποιος μήπως και βρει στην τιμή που αντέχει το προϊόν που θέλει να αγοράσει. Δηλαδή, άλλο το “με κούρασε να φορτώνω το 4Χ4 SUV” και άλλο “μου πρηστήκανε τα πόδια να γυρίζω τις βιτρίνες“!…

Το “καταναλωτική κόπωση” μπορεί να είναι… ορολογική (ίσως και…. ωρολογιακή!) έκφραση του εμπορίου, αλλά δεν νομίζω να λέει αυτό που θέλει να πει.

Η έρευνα (κλικ ΕΔΩ) θα μπορούσε να μιλάει καλύτερα και ρεαλιστικότερα για “καταναλωτική ανέχεια” αφού όπως αναφέρεται “η επίσημη έναρξη των τακτικών χειμερινών εκπτώσεων, που παραδοσιακά καταγράφεται η μεγαλύτερη κίνηση, είναι μάλλον απογοητευτική” και μάλλον δεν παρουσιάζεται αυτή εικόνα επειδή “οι καταναλωτές δείχνουν ‘χορτασμένοι’ από την ‘Black Friday’ και την ‘Cyber Monday‘”. Ευγενής πόθος βέβαια, αλλά πού να βρεθούν τα λεφτά για να… χορτάσει ψωμάκι ο καταναλωτής!

Τα στοιχεία της έρευνας χαρακτηρίζονται και ως “ανησυχητικά”. Λογικό είναι. Πώς αν μην είναι ανησυχητικά όταν τα έσοδα των καταναλωτών εδώ και μία δεκαετία παραμένουν καθηλωμένα. Πώς να “πέσει φράγκο” στην αγορά όταν “δεν δει δραχμή η τσέπη“;

Ναι, να ανησυχούμε, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για ανάπτυξη. Εκτός του γεγονότος ότι η Ελλάδα επιμένει να διατηρεί ένα ασταθές φορολογικό σύστημα που διώχνει τον κάθε επενδυτή, ανάπτυξη δεν πρόκειται να προκύψει από “πάνω” αλλά από “κάτω”! Εάν ενισχυθεί η παραγωγή (ποιά παραγωγή; – τέλος πάντων!) θα χρειάζονται καταναλωτές, αλλά πού να βρεθούν όταν δεν ενισχυθούν οι αμοιβές των εργαζομένων;  Εδώ καλούνται οι οικονομολογικοί “εγκέφαλοι” να βρουν τις λύσεις κι ας αφήσουν τις αναλύσεις!

Εν τω μεταξύ…

Ανάπτυξη ακούμε, αυξήσεις βλέπουμε και κοινή η απορία: Πού βρίσκεται το χρήμα; Είναι μια απορία που ακόμη και οι πιό αδαείς, αλλά και οι πλέον καλοήθεις, εκφράζουν μία καχυποψία ή έστω ένα “μήπως“. Όμως ό,τι και να πουν, όσο και αν το “κουράσουν” απάντηση δεν παίρνουν, ούτε ακόμη και από τα παντός είδους και ιδιότητας “παπαγαλάκια”.

Πας στο σουπερμάρκετ και βλέπεις μέρα με τη μέρα να “τσιμπάνε” κάπως οι τιμές. Πας από ‘δώ, πας από ‘κεί και παρατηρείς ότι οι τιμές όλο και ανεβαίνουν.

Εξ άλλου, πάει χρόνος τώρα που παρατηρείται πως κάτι κινείται στην αγορά. Οι σχετικές έρευνες τη μιά μιλάνε για ανάκαμψη και την άλλη για κάμψη. Αυτό το “εν-δυό-κάτω“, κάπως κουράζει έναν που δεν ικανοποιείται ακούγοντας και διαβάζοντας έρευνες και δημοσκοπήσεις.

Κι εκεί πάνω στη ζάλη, ενώ από τη μιά ακούς πως οσονούπω αρχίζουν οι πλειστηριασμοί ακινήτων, από την άλλη κάποιοι “σχετικοί” βγαίνουν στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις για να πουν ότι έχει σημειωθεί αύξηση των τιμών στις αγοραπωλησίες και την ενοικίαση ακινήτων!

Μα τι στο διάολο συμβαίνει;

Τα έσοδα των εργαζομένων και των συνταξιούχων παραμένουν καθηλωμένα, ενώ ανύπαρκτα είναι αυτά των ανέργων και των απλήρωτων εργαζομένων. Πώς ρε γαμώτο κινείται η αγορά; Υπάρχουν τόσοι πολλοί που έχουν ακόμα “λίπος”; Ή μήπως η κατανάλωση αφορά μόνον εκείνους που διαθέτουν “μαύρα” και λόγω συνεχούς ροής, τα χαλάνε τα προς το… ευ ζην;

Αφού η οικοδομή δεν λειτουργεί επειδή δεν δίνονται δάνεια, ή δεν υπάρχουν διαθέσιμοι αγοραστές, πώς αυξάνονται οι τιμές; Ακόμη και τα ενοίκια, πώς αυξάνονται; Ποιοί είναι αυτοί οι ενοικιαστές των οποίων έχουν  αυξηθεί τα έσοδα; Πού τα βρίσκουν;

Εδώ η κρίση έχει χτυπήσει “κόκκινο” και αυτό που ξεχωρίζει στην ελληνική κοινωνία είναι η “λάμπουσα πενία”! Πώς στο διάολο (σ.σ. πάλι ο διάολος στη μέση!), βλέπουμε να αυξάνονται οι τηλεοπτικές διαφημίσεις; Να διαφημίζονται άμεσα (και έμμεσα!) οι νέες μάρκες αυτοκινήτων και γκλαμουράτα προϊόντα. Και σε κάτι “τρέντυ” εκπομπούλες-σωστά τηλεοπτικά υποπροϊόντα, να επικρατεί ένα κλίμα ευφορίας, λες και το πρόβλημα του καταναλωτή είναι πόσο κοστίζουν τα γοβάκια της κάθε “καρακαλτάκας”!

Πάντως, όπως έλεγε ο Ντίνος Ηλιόπουλος”είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα“, αφού έχουμε καταφέρει να αυτοπαραμυθιαζόμαστε πριν μας παραμυθιάσουν! Έχουμε υποστεί “έντονη καταναλωτική κόπωση“. Οπότε σαν καταναλωτές χρειαζόμαστε μία ξεκούραση, αρκεί όμως, να μην είναι… κουραστική!

Υ/Γ: Διαγράφονται όλα τα παραπάνω στην περίπτωση που: “καταναλωτική κόπωση” σημαίνει η κατάσταση κατά την οποία ο καταναλωτής έχει κουραστεί να περιμένει καμμιά αυξησούλα και ξεκουράζεται. Ίσως όμως στην “κόπωση” να ανήκει και το “κοπιάστε” και “καταναλωτική κόπωση” να σημαίνει… “ο ερχομός του καταναλωτή“! Λέτε;