Οι Επιτροπές Αξιολόγησης, οι άνευ θεραπείας αναπηρίες και η οδύσσεια μιας μητέρας

Δημήτρης Καπράνος* Η καλή μου φίλη, μεγαλώνει-με αυτοθυσία και θέληση- ένα παιδί, με πολύ σοβαρή αναπηρία. Ένα παιδί που δεν μπορεί να μιλήσει, που δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το ένα του χέρι, ένα παιδί που γεννήθηκε με μεγάλη, ανεπανόρθωτη, βλάβη στον εγκέφαλο. Ο πατέρας, που έχει χωρίσει με την φίλη μου, δεν έδωσε ποτέ σημασία.

Εκείνη, επιτυχημένη επαγγελματίας, και η οικογένειά της ανέλαβαν την φροντίδα. Ταξίδια σε μεγάλα ιδρύματα του εξωτερικού, Αμερική και Ευρώπη, ειδικοί ιατροί, ειδικό σχολείο, ειδική-και πολύ δύσκολη- ανατροφή.

Κάποιες φορές, ο θείος του παιδιού-και παλιό μέλος της συντροφιάς μας- φέρνει τον νεαρό (14 ετών πια) στο καφέ και τον έχουμε για λίγη ώρα μαζί μας.

Το σημείωμα που ακολουθεί, μου το έστειλε η μητέρα του μικρού. Το αναδημοσιεύω ενσυνειδήτως. Το κάνω με την ελπίδα ότι ο αρμόδιος (και ευαίσθητος) υπουργός θα το διαβάσει και θα παρέμβει, για να βάλει τα πράγματα στην θέση τους.

«Καλημέρα. Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη… Η Επιτροπή Αξιολόγησης Αναπηρίας του κράτους έβγαλε το εξής πόρισμα για τον Ν. στα 10 λεπτά που τον εξέτασαν. Όσοι γνωρίζετε τον Ν. θα καταλάβετε το αστείο της κατάστασης:

α) Η πάθηση του είναι αναστρέψιμη! Θα στείλω τώρα στο Johns Hopkins στη Βαλτιμόρη στο Great Ormond Street Hospital στο Λονδίνο, στο Pediatric Epilepsy Department του Hospices Civils Lyon, στο Children’s Hospital Boston, στα 3 Νοσοκομεία Παίδων της Αθήνας, μια επιστολή αναφέροντας το λάθος τους και θα τους ζητήσω να είναι πιο προσεκτικοί στις πολύμηνες εξετάσεις και αξιολογήσεις τους την επόμενη φορά. Και να σχίσουν τα πτυχία τους, φυσικά.

β) Ο Ν. δεν χρήζει βοήθειας ετέρου προσώπου! Μπορώ δηλαδή να τον αφήσω να γυρίσει σήμερα μόνος από το σχολείο με τα πόδια ή με την συγκοινωνία, και η Πρόνοια δεν θα μπορεί να μου κάνει τίποτα! Έχω επίσημο κρατικό έγγραφο!

γ) Ο Ν. δεν δικαιούται ούτε… περιορισμένη επαγγελματική απασχόληση καν! Μπορεί να εργασθεί στο 100%.

Τους ευχαριστώ για την αισιοδοξία τους και κυρίως για τον χρόνο που θα σπαταλήσω τους επόμενους μήνες να διορθώσω την απόφαση αυτή, έτσι ώστε ο Ν. να μπορεί να έχει τις ιατρικές παροχές που δικαιούται όχι μόνο ως πολίτης αλλά και ως αναλογία στις εισφορές που πληρώνω 30 χρόνια (και είναι αρκετά εάν τα προσθέσω – ως υψηλόμισθη) στον φορέα αυτόν. Συγγνώμη για την πρωινή γκρίνια…».

Κάποια στιγμή, αυτό το θέμα των “Επιτροπών Αξιολόγησης” πρέπει να αντιμετωπισθεί σοβαρά. Υπάρχουν ασθένειες και περιπτώσεις, που δεν χρειάζονται καν επανεξέταση.

Αν κάποιος έχει χάσει και τα δυο του πόδια, γιατί χρειάζεται να περνά κάθε τόσο από “Επιτροπή”; Υπάρχει περίπτωση να “φυτρώσουν” πάλι τα κάτω του άκρα; Τον μικρό στον οποίο αναφέρεται το σημείωμα, τον γνωρίζω πολύ καλά.

Δεν φθάνει η δοκιμασία την οποία υφίσταται η μονογονεϊκή αυτή οικογένεια; Χρειάζεται να αντιμετωπίζει και τον τραγέλαφο των “Επιτροπών Αξιολόγησης”;

Και μια απορία: Ποιός αξιολογεί τους… αξιολογούντες;

(*) Χρονογράφημα του κ. Δ. Καπράνου από την εφημερίδα “Εστία”