“Κι όμως εμείς θα πάμε στον Παράδεισο”, ο τίτλος μιάς σύγχρονης τραγωδίας

Τ/Π |> Μια υπέροχη βραδιά -απ’ αυτές που σπανίζουν πια- έζησαν όσοι παρευρέθηκαν στο “Polis Art Cafe” της Στοάς του Βιβλίου, στην πρώτη παρουσίαση του καινούργιου μυθιστορήματος της Γωγώς Ατζολετάκη “Κι όμως εμείς θα πάμε στον Παράδεισο“, ενός βιβλίου σωστή κραυγή για την ανθρώπινη μοναξιά.

Στην κατάμεστη αίθουσα του “Polis Art Cafe” ξεδιπλώθηκε ένας ολόκληρος κόσμος από καλά κρυμμένα μυστικά, σιωπές, σφραγισμένα στόματα, όνειρα που κουρελιάστηκαν και επιθυμίες που ποτέ δεν βρήκαν το θάρρος να εκφραστούν. Με άξονα δυο γυναίκες -μια μάνα και μια κόρη- πρωταγωνίστριες σε μια σύγχρονη τραγωδία. Ένα βιβλίο με λόγο κοφτερό, καίριο και λυτρωτικό, που διαβάζεται με αγωνία και ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία του λέξη.

Για το βιβλίο μίλησε ο συγγραφέας και κριτικός θεάτρου Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο οποίος αναφέρθηκε στην συγκρουσιακή σχέση μεταξύ μητέρας και κόρης, συγχαίροντας τη Γωγώ Ατζολετάκη για την τόλμη της να ασχοληθεί με ένα τόσο δύσκολο θέμα και να δημιουργήσει, εν τέλει, ένα  αξιόλογο λογοτέχνημα. Τονίζοντας ιδιαίτερα πως: “Την συγγραφέα δεν την ενδιαφέρει να γράψει ένα εύπεπτο μυθιστόρημα -που θα πουληθεί ίσως σε χιλιάδες αντίτυπα- αλλά να υπηρετήσει τη σοβαρή λογοτεχνία, κι αυτό είναι προς τιμήν της“.

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Επίσης, για το βιβλίο αναφέρθηκε η εξελικτική ψυχολόγος Μάγδα Δασκαλάκη, η οποία ανέλυσε με γλαφυρό τρόπο το προφίλ τής δεσποτικής μητέρας και της καταπιεσμένης κόρης. Ιστορίες που έχουν παιχτεί σε πολλά σπιτικά και έχουν καταστρέψει ζωές. Γιατί χρέος του κάθε γονιού και ειδικά της μάνας, όπως είπε, “είναι να ωθεί το παιδί του προς την πρόοδο και να φροντίζει πάντα να του ενδυναμώνει τα φτερά για να πετάξει, και όχι να του τα ψαλιδίζει“.

Αποσπάσματα από το νέο μυθιστόρημα της Γωγώς Ατζολετάκη διάβασαν η Μαρία Αλιφέρη και η Νταίζη Σεμπεκοπούλου. Προλόγισε δε, ο εκδότης των “Ιωλκός” Κωνσταντίνος Κορίδης.

Μια “εικόνα”

Εκείνη και η άλλη… Η όμορφη και η άχρωμη. Η Μάρθα και η Ελισάβετ. Δύο γυναίκες που κονταροχτυπιούνται μέχρι τελικής πτώσης.
Κι όμως, είναι μάνα και κόρη. Ένας ομφάλιος λώρος που δεν έσπασε ποτέ. Αντίθετα. Με τα πάθη και τα χρόνια θέριεψε και σκλήρυνε κι έγινε ασήκωτος σαν ξύλινος σταυρός.

Πίσω από την εξοντωτική σχέση μάνας και κόρης, οι απωθημένες επιθυμίες μιας ζωής. Η ανασφάλεια κι ο φόβος της μοναξιάς. Ο τρόμος για το μέλλον. Και το παρελθόν με τα φοβερά ένοχα μυστικά του, που στέκεται ολοζώντανο στη μνήμη και σμπαραλιάζει το μυαλό. Μοναδική ελπίδα, ο… Παράδεισος! Άραγε, δικαιούνται έναν «Παράδεισο» όλοι αυτοί που έπραξαν φρικτά και ανόσια;