Παγκόσμια Ημέρα

Τ/Π |> Μια μορφή συναισθηματικής και ψυχικής κακοποίησης όπου ο ένας γονιός κάνει σταδιακή “πλύση εγκεφάλου” στο παιδί ή στα παιδιά εναντίον του άλλου γονιού με αποτέλεσμα την αποξένωσή του. Αν και δεν προκαλούνται ορατές πληγές, το μαρτύριο που την συνοδεύει είναι αφόρητο.

Η Γονική Αποξένωση είναι απαγορευμένη μορφή κακοποίησης παιδιών και γονέων. Η έκθεση στον κίνδυνο μόνιμης βλάβης στον εγκέφαλο, σαν συνέπεια της γονικής αποξένωσης, είναι κακοποίηση που κατά την Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας κατατάσσεται στο πιο υψηλό βαθμό επικινδυνότητας. Γι’ αυτό και πολλές χώρες αντιμετωπίζουν πλέον τη Γονική Αποξένωση ως «εγκληματική ενέργεια».

Είναι παγκόσμιο πρόβλημα αλλά και ελληνικό. Στη χώρα μας το βιώνουμε έντονα και μέσα από την άνιση κατανομή δύναμης ξυπνάνε πρωτόγονα ένστικτα επιβίωσης,  διογκώνονται κτητικές συμπεριφορές, που δυστυχώς στην περίπτωσή μας αφορούν ανθρώπους και μάλιστα παιδιά.

Το νομικό σύστημα και το ανύπαρκτο κράτος κοινωνικής προστασίας επιτρέπει στις κρατικές εξουσίες να δίνουν όλη τη δύναμη στον ένα γονιό με αποτέλεσμα αυτός να μπορεί να τη χρησιμοποιήσει κακοποιητικά.

Και όταν αυτό συμβεί, τότε όλοι αυτοσχεδιάζουν. Δεν υπάρχουν οργανωμένες και εκπαιδευμένες κοινωνικές υπηρεσίες, ένα ενιαίο πρωτόκολλο ενεργειών, διαφάνεια και ταχύτητα στις ενέργειες των αρχών, οι δικαστικές αποφάσεις δεν εφαρμόζονται, οι κακοποιητές δεν τιμωρούνται …

Ως μέθοδος θεραπείας επιλέγεται η απόδραση από το πρόβλημα. Αναβολή και κωλυσιεργία έως ότου το παιδί φθάσει 18 χρονών.

Η κυβέρνηση εμποδίζει τη νομοθετική πρωτοβουλία και με μια ανεξήγητη εμμονή δεν επιτρέπει να κατέβει για ψήφιση το νομοσχέδιο της συνεπιμέλειας, ενισχύοντας έτσι τη  γονική αποξένωση όπου αυτή υπάρχει.

Είναι ντροπή για τον νομικό πολιτισμό μας και η παραμικρή ανοχή στη γονική αποξένωση.

Αυτή μπορεί να εκλείψει, όπως και τα συγκρουσιακά διαζύγια, μέσα από τη πολιτική πρωτοβουλία ανθρώπων που έχουν πολιτική βούληση και δεν άγονται.

Όλοι ξέρουν τι πρέπει να γίνει. Η κοινωνία είναι έτοιμη. Οι πολίτες περιμένουν οι πολιτικοί μας να θυμηθούν την ανθρώπινη υπόστασή τους και ν’ αναλάβουν το ρόλο τους.

Και πρώτο βήμα φυσικά είναι η ψήφιση του νομοσχεδίου για τη συνεπιμέλεια.