Ειδικό αφιέρωμα στον Γιάννη Μπεχράκη, από τον επίλογο ενός χρονογραφήματος του 1992…

|> Γιώργος Μωραϊτίνης

|> Τον Φεβρουάριο του 1992 σ΄ένα χρονογράφημά μου κατέληγα ως εξής και το αφιερώνω – ετεροχρονισμένως – στην μνήμη αυτού του εξαίρετου και αγνών αισθημάτων φωτορεπόρτερ και ανθρώπου.  Στο χρονογράφημα κατέληγα:

…”Στην τρέλα μέσα έχει μπει κι η διαφήμιση. Η τελευταία αφίσα της Μπενεττόν που δείχνει ένα στρατιώτη του Τρίτου Κόσμου, κάπου στην Αφρική, με ένα κόκαλο από μπούτι (ανθρώπινο) στα χέρια και ένα Καλάσνικωφ περασμένο στον ώμο προκάλεσε ΄΄γενική κατακραυγή΄΄. Ο Ιταλός φωτογράφος Ολιβιέρο Τοσκάνι υποστηρίζει ότι δείχνει την αλήθεια της Ζωής. Γιατί όχι; Η διαφήμιση ανήκει στον χώρο της επικοινωνίας. Όπως οι εφημερίδες και η τηλεόραση. Μόνο που οι τελευταίες έπαψαν πια ν΄απεικονίζουν την πραγματικότητα. Την ωραιοποιούν και την ξεχνάμε. Ο ασθενής που πεθαίνει από ΑΙDS (έργο κι αυτό του Τοσκάνι) είναι ίσως η καλύτερη προτροπή για προφύλαξη, ενώ το μωρό με τον ομφάλιο λώρο (κι αυτό του ιδίου) είναι υπενθύμιση πώς μπήκαμε στη Ζωή. Εάν τώρα το Καλάσνικωφ και το ανθρώπινο κόκκαλο σοκάρουν, ας χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του και όχι να φωνάζουμε επειδή κάποιος τόλμησε να δείξει αυτά που εμείς οι ίδιοι καλλιεργούμε και αναπαράγουμε. Ποιός φοβόμαστε να μην το μάθει; Αφού όλοι είμαστε ένοχοι . Άλλοι για την παραγωγή,, άλλοι για την αναπαραγωγή και οι υπόλοιποι για την ανοχή“.-