Δεν πρόλαβε να “χτυπήσει” το άλμπουμ για τα θύματα του Covid-19 κι έπεσε θύμα ο ίδιος

|> Μία μεγάλη μορφή του διεθνούς τραγουδιού, έφυγε προχθές από τη ζωή από κορωνοϊό και ίσως λόγω των πολλών γεγονότων που συμβαίνουν στη χώρα μας, συν το πολιτιστικό χαμηλό, η είδηση για τον θάνατο του Trini Lopez, πέρασε κάπως απαρατήρητη. Ανάμεσα στις αναφορές γι’ αυτόν τον μεγάλο καλλιτέχνη που με το “La Bamba“, το “America“, το “If I had a hammer“, το “Lemon Tree” και τόσα άλλα τραγούδια, “σφράγισε” τα νιάτα του ’60 και του ’70, ήταν το χθεσινό δημοσίευμα της εφημερίδας “Εστίας”, με τον τίτλο «Όταν μαθαίνεις να μετράς τα “δέκα όγδοα“» του συναδέλφου Δημήτρη Καπράνου. Έγραψε:

To 1963, o αδελφός μου Γιώργος, που ταξίδευε με τα βαπόρια, αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού, μου έφερε από τις ΗΠΑ έναν δίσκο, που έμελλε να μου αλλάξει τα μυαλά!

Ήταν το άλμπουμ «Trini Lopez Live at PJ’s», με έντονα χρώματα και την φωτογραφία του τραγουδιστή στο εξώφυλλο.

Με τις πρώτες νότες αισθάνθηκα ότι «κάτι συνέβαινε». Ήχος, ρυθμός, κιθάρα, τύμπανα, όλα ρυθμισμένα με τρόπο που μου κίνησε την περιέργεια, αλλά και τον θαυμασμό.

Στο «If I had a hammer», δεν άκουσα απλώς μια «μποσανόβα», αλλά ένα κομμάτι που «μυρμήγκιαζε» τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών. Τα μεν για να χορέψουν να δε για να τρέξουν στο πιάνο της οικογένειας!

Κι ύστερα ήρθε το «Αmerica»! Εκεί έγινε ο χαμός! Πώς με έπιασε ξαφνικά μια τρέλα να «μετρήσω» το κομμάτι!

Μπερδευόμουν ή δεν ήθελα να πιστέψω ότι δεν μπορούσα να βρω «τα μέτρα»… Το άφησα και προχώρησα στα επόμενα τραγούδια.

Ο δίσκος περιείχε και το περίφημο « This land is your land», παιγμένο με ύφος νοτιοαμερικάνικο. Ο αδελφός μας εξήγησε ότι ο Τρίνι ήταν μεν γεννημένος στις ΗΠΑ, αλλά προερχόταν από Μεξικανούς γονείς. Εγώ, όμως, είχα πάρει φωτιά!

Κι έτσι, το απόγευμα, πήρα παραμάσχαλα το L.P. και πήγα απέναντι, στο σπίτι του Σωκράτη Μέγκουλα.

Ήταν ένας καλλιτέχνης, μηχανολόγος της ΔΕΗ, που έπαιζε κιθάρα, είχε στο σπίτι του διάφορα μουσικά όργανα κι εγώ ήμουν φίλος με τους γιους του, τον Τάκη και τον Γιώργο (τον παγκοσμίως σήμερα γνωστό γλύπτη Γιώργο Μέγκουλα).

Του έδωσα τον δίσκο και του ζήτησα να μου πει αν το «Αmerica» το μετρούσα σωστά στα «δέκα όγδοα». Μου έλυσε την απορία και βαλθήκαμε να το παίξουμε.

«Κάθισε στο όργανάκι» μου λέει και κάθισα σε ένα μικρό ηλεκτρικό «αρμόνιο», που είχε (θυμάμαι τη μάρκα, «pianorgan») στο μικρό δώμα του σπιτιού, πάτησα το «on» και προσπάθησα να μυηθώ στον πολύπλοκο εκείνο ρυθμό…

Ε, αφού είχαμε μάθει να παίζουμε και να τραγουδάμε το «Αmerica», που είχε ήδη γίνει παγκόσμια επιτυχία από το «West Side story»( αργότερα, όταν έμαθα ότι το «τραγουδάκι» που παίζαμε με το γκρουπάκι ήταν σύνθεση του Leonard Bernstein αντιλήφθηκα πόσο «ιερόσυλοι» γινόμασταν στην προσπάθειά μας να παίξουμε κάτι που το λέγαμε «ροκ») αποφασίσαμε ότι ήμασταν επί τέλους έτοιμοι να σκαρώσουμε το πρώτο μας συγκρότημα! Και το 1965 το διαπράξαμε το έγκλημα!

Ο Τρίνι Λόπες, όμως, παρέμεινε για πολύ καιρό ο «μπούσουλας». Αρχίζαμε το πρόγραμμά μας με κάποιο αργό κομμάτι, παιγμένο μόνο με όργανα κι ύστερα περνούσαμε στο «Lemon tree», συνεχίζαμε με «If I had a hammer», κάναμε την επίδειξή μας με το «America» και πάντα κλείναμε με το «La Bamba»,που το είχαμε «παντρέψει», με το «Twist and shout» και γινόταν χαμός!

Ο Θεός να σε ξεκουράσει, Τρίνι Λόπες, που υπέκυψες στον κορωνοϊό ενώ ετοίμαζες άλμπουμ του οποίου τα έσοδα θα διετίθεντο υπέρ των θυμάτων της πανδημίας!

Μας εισήγαγες στον υπέροχο κόσμο της καλής μουσικής. Σε αγαπήσαμε και σου χρωστάμε ευγνωμοσύνη!