Είχε ήθος και εντιμότητα

Τ/Π |> “Σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες“… θα έγραφε ο ποιητής και έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η τελετή τού τελευταίου αποχαιρετισμού για τη Δήμητρα Αγγελάκη, το απομεσήμερο του Σαββάτου στο Α΄Νεκροταφείο.

“Σαν των πολλών ανθρώπων“… και αυτή η Κυρία (με κάππα κεφαλαίο) ήταν για τους “πολλούς” και όχι για τους “ολίγους”. Μία γυναίκα της διπλανής πόρτας -στη κυριολεξία- που κατά κοινή ομολογία ξεχώριζε στην πολιτική και την κοινωνική ζωή, για τον δυναμισμό της και για το ενδιαφέρον της για κάθε άνθρωπο, που ζητούσε την αρωγή της.

Παρά την νεοδημοκρατική της ταυτότητα η Δήμητρα Αγγελάκη δεν διαχώριζε τους πολίτες σε “γαλάζιους”, “πράσινους”, “κόκκινους”… Ήταν η Δήμητρα, όπως ήθελε να την αποκαλούν! Επί τέσσερα χρόνια γυρνούσε τις γειτονιές της Αθήνας και όταν έρχονταν οι εκλογές, απλώς δήλωνε την υποψηφιότητά της, “χτυπώντας” πρωτιές χωρίς αφίσες και “χαρτούρα”!

Αν και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση σημείωνε εντυπωσιακές νίκες, δεν απαίτησε ποτέ “οφίτσια” ούτε βουλευτικά έδρανα, αλλά παρέμενε πάντα αφοσιωμένη στο έργο της, που ήταν η ανιδιοτελής προσφορά στους πολίτες.

Κατά την πολύχρονη πορεία της η Δήμητρα υπηρέτησε την Τοπική Αυτοδιοίκηση υποδειγματικά και ως διαμερισματική σύμβουλος και ως νομαρχιακή ή περιφερειακή σύμβουλος και ιδιαίτερα ως αντινομάρχης Υγείας επί θητείας Κατριβάνου.

Για την απώλειά της θα δηλώσει ο Γιάννης Σγουρός: «Με ιδιαίτερη θλίψη πληροφορήθηκα το θάνατο της Δήμητρας Αγγελάκη, την οποία είχα την τιμή να γνωρίζω και να συνεργαστώ επί σειρά ετών τόσο στην Νομαρχία Αθηνών όσο και στην Περιφέρεια Αττικής. Υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα με υψηλό ήθος, εντιμότητα και διάθεση προσφοράς στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, την οποία και υπηρέτησε άξια και με πάθος από όποια θέση και αν κατείχε». Επίσης, με θερμά λόγια μίλησε για την εκλιπούσα και ο παλιός της φίλος και συναγωνιστής της, Απόστολος Κράτσας, που παρευρέθηκε στην κηδεία της.

“Σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες“, ήταν και η κηδεία της Δήμητρα Αγγελάκη. Και αυτοί οι “πολλοί” ήταν που ήρθαν για να της πουν το “ύστατο χαίρε”. Ας μην γίνεται λόγος για κάποιους “ολίγους”…