Τα σημερινά νιάτα ζουν στην εποχή ‘’τους’’, δημιουργούν το περιβάλλον ‘’τους’’ και χτίζουν το Αύριο που τους ανήκει δικαιωματικά

Παντελής Ξανθίδης |> Η 28^η Οκτωβρίου του 1940 ήταν από τις πλέον ηρωικές στιγμές της Ιστορίας μας και της ελληνικής νεολαίας. Τα νιάτα ήταν εκείνα που ξεσηκώθηκαν για να φύγουν για το μέτωπο πανηγυρίζοντας, τα νιάτα ήταν εκείνα που άφησαν τα κορμιά τους στα αλβανικά βουνά, τα νιάτα ήταν εκείνα που αντιστάθηκαν στον ναζισμό, τα νιάτα ήταν εκείνα που έπεσαν θύματα της διχόνοιας, τα νιάτα ήταν εκείνα που ‘’πλήρωσαν’’ και συνεχίζουν να ‘’πληρώνουν’’ ακριβά το Αύριο…

Έτσι, πώς μπορεί κανείς να αμφισβητεί τα δικαιώματα των νέων ανθρώπων ή να κατακρίνει τον τρόπο ζωής που επιλέγουν; Δηλαδή, είναι ικανοί οι νέοι όταν τους χρειάζεται η Πατρίδα και ανίκανοί για να ζουν σαν ελεύθεροι πολίτες; Είναι άξιοι οι νέοι όταν καλούνται να ψηφίζουν τις κυβερνήσεις και ανάξιοι όταν απαιτούν τα δικαιώματά τους;

Ας τα σκεφθούμε αυτά εμείς οι ‘’μεγάλοι’’ κι ας θυμηθούμε ότι κάποτε ήμασταν κι εμείς ‘’μικροί’’! Τότε δηλαδή, που άλλοι μας έλεγαν ‘’γιεγιέδες’’ κι άλλοι  ‘’τεντυμπόϋδες’’!

Δικαιολογημένη η κάθε αντίδραση, εάν εκληφθεί η παραπάνω κατάθεση ως παραλληλισμός. Και λογικό, εάν ΔΕΝ ληφθεί υπ’ όψιν ότι η κάθε γενιά ‘’γαλουχείται’’ ανάλογα με την εποχή που ζει και το περιβάλλον που κινείται.

Εδώ ας αποφευχθεί ο κάθε παραλληλισμός, διότι όσα αρνητικά κι αν  βρεθούν για τα σημερινά νιάτα, ίσως θα πρέπει να ψάξουμε την πηγή τους, που είναι το σπίτι και το σχολείο!

Ας δούμε πρώτα τί είδους αγωγή δίνεται στα παιδιά από το σπίτι και μετά ας τα κρίνουμε όταν παρατηρείται ότι σε κάποια λείπει ακόμη και η στοιχειώδης ευγένεια.

Ας δούμε πρώτα τι είδους παιδεία και εκπαίδευση προσφέρεται από τα σχολεία και τότε μιλάμε για την γενική κατάντια στα δημόσια ιδρύματα για τη μόρφωση του ελληνικού μέλλοντος.

Οι εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν και ως προς τις οικογένειες και ως προς τα εκπαιδευτήρια, αλλά δυστυχώς δεν αποτελούν τον κανόνα.

Από κοινωνιολογικής άποψης, ο παράγων που ίσως πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν, είναι αυτό που γράφτηκε παραπάνω περί εποχής και περιβάλλοντος. Δηλαδή η συγκεκριμένη γενιά ζει στην εποχή ‘’της’’ και δημιουργεί το περιβάλλον ‘’της’’. Ζει στο Σήμερα και χτίζει το Αύριο, καθώς έχει το αποκλειστικό δικαίωμα! Κι ας μην έχουμε αντιρρήσεις π.χ. εμείς οι… ‘’τηνέϊτζερς’’ της δεκαετίας του ’60!

Όσο επίκαιροι κι αν αισθανόμαστε, τα δεδομένα μας απέχουν… παρασάγγας από τα σημερινά δεδομένα και ο μόνος χρήσιμος ρόλος μας στα δρώμενα, ίσως πρέπει να είναι συμβουλευτικός! Και να αφήνουμε τις αποφάσεις να λαμβάνονται από εκείνους που θα αντιμετωπίσουν τα αποτελέσματα.

Μία απλή απόδειξη για το πού βρίσκεται η σημερινή νεολαία, είναι οι συναυλίες που έδωσε προ δύο ετών ο ‘’ράπερ’’ Λεξ. Ένα εντελώς άγνωστο όνομα (σ’ εμάς) που γέμισε δύο στάδια! Μα πώς; Χωρίς ραδιοτηλεοπτική προβολή και διαφήμιση; Και όμως! Ο Λεξ δούλεψε… κρυφίως! Μέσω του διαδικτύου μίλησε τη ‘’γλώσσα’’ της νεολαίας με στίχους που αφορούν τον προβληματισμό και τα προβλήματα της. Είπε το… παρασύνθημα!

Ο κάθε Λεξ δεν  είναι μόνος του. Το Σήμερα εξερευνά τις ατραπούς που θα το οδηγήσουν στο Αύριο και το Χθες πρέπει να συμμετέχει ενεργά με την ανοχή του, διότι είτε μας αρέσει είτε όχι, το Σήμερα και το Αύριο ανήκει στους νέους ανθρώπους!

Ας αφήσουμε τα νιάτα να γράψουν το δικό τους Έπος, για την 28η Οκτωβρίου του μέλλοντός τους! Έτσι, να φύγουν για το “μέτωπο” πανηγυρίζοντας, όπως οι παππούδες τους! Κάπως έτσι ‘’ζωγραφίζονται’’ τα όνειρα…