Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Θα φτάσουμε ποτέ να αντιστρέψουμε το «κοιτώντας το δέντρο, χάνεις το δάσος»; Θα κοιτάξουμε επιτέλους κάθε ένα δέντρο σα να είναι ολόκληρο ένα δάσος; Θα φτάσουμε ν’ αγκαλιάζουμε ένα-ένα δεντράκι, να το φυλάμε από το γύρω δάσος που σκύβει να το πνίξει;

Παλαβομάρες και αερολογίες θα μου πεις.

Έχεις δίκιο.

Όσα δεντράκια αγκάλιασα, ψήλωσαν τόσο που μού ‘κρυψαν τον ήλιο, έριξαν ρίζες και στέγνωσαν το χώμα.

Έτσι απόμεινα σαν ξερό κι ατροφικό πουρνάρι που δε μπορεί καν να σκύψει να πάρει το λιγοστό νερό που κυλάει πλάϊ του.

Όμως λίγο πιο πέρα, τα δέντρα δέσαν το δάσος και μου στέλνουν κύμα κύμα τη δροσιά τους.

Με ραντίζουν οξυγόνο και μέλλον.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”